Μονάχα τέφρα κι απελπισία στα ερείπια της Γάζας

23:35 23/1/2025 - Πηγή: Antinews

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

«Μέσα από τα χαλάσματα εξείχαν χέρια, κεφάλια, πόδια, σπασμένα κρανία. Οι δεξαμενές νερού ήταν γεμάτες μέχρι τα χείλη με πτώματα και με μεγάλα κομμάτια τσιμέντου από πάνω. Οι περισσότεροι φαίνονταν πρησμένοι, με μεγάλα κίτρινα και καφέ σημάδια στα σώματά τους. (…) Νομίζω ήμουν ανίκανη να αντιληφθώ τη σημασία αυτής της απάνθρωπης πράξης, γιατί υπήρχαν και πάρα πολλά μωρά φρικτά ακρωτηριασμένα κι οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, ώστε σχημάτιζες την εντύπωση ότι κάποιος τους είχε στριμώξει εκεί μέσα σκόπιμα».

Με αυτή την παγερά φρικτή

ακολουθία η Μάργκαρετ Φρέγερ περιγράφει τον βομβαρδισμό της Δρέσδης («Τα μεγάλα ρεπορτάζ», Β’ τόμος, εκδόσεις Νάρκισσος), μιας πόλης χωρίς καμία στρατηγική σημασία και με τη ναζιστική Γερμανία υποταγμένη, όπου διαπράχθηκε ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για λόγους που δεν είναι της ώρας…

Η φρίκη επαναλήφθηκε λίγο αργότερα, όταν όλα τα ρολόγια του κόσμου σταμάτησαν την ώρα που στη Χιροσίμα έπεφτε η ατομική βόμβα, για να προκληθεί αυτό που ονομάστηκε διεθνώς «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Κοιτάζοντας τα χαλάσματα της Γάζας, όπου άρχισαν να επιστρέφουν σε ένα οδοιπορικό απελπισίας και θανάτου οι Παλαιστίνιοι κάτοικοί της, βρίσκει κανείς τις ίδιες ιστορικές αντιστοιχίες. Χιλιάδες κατεδαφισμένα κτίρια κι έρημα κουφάρια, διάτρητα από τους βομβαρδισμούς του «πιο ηθικού στρατού του κόσμου», όπως παρουσιάζει το ναζιστικό καθεστώς του Ισραήλ τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Αυτή είναι σήμερα η Γάζα.

Κοιτάζοντας την πορεία των ανθρώπων που επιστρέφουν μετά την εκεχειρία και περπατούν σαν αβέβαιες σκιές ανάμεσα στα συντρίμμια, η μνήμη ανακαλεί την εικόνα του Ελληνισμού της προσφυγιάς, που πορεύεται προς τη σωτηρία με τα λιγοστά ράκη του, μετά την Καταστροφή του ’22. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι τώρα εκεί πέρα; Από πού να πιαστούν για να ξαναπάρουν πάλι τη ζωή τους από την αρχή; Στα ερείπια της Γάζας, όπου έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες Παλαιστίνιοι που δεν είναι ακόμη καταμετρημένοι στα θύματα της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης του ναζιστικού καθεστώτος Νετανιάχου και της συμμορίας των ακροδεξιών και νεοναζιστών συμμάχων του, υπάρχουν μονάχα τέφρα κι απελπισία.

Τους χάλασαν τα σπίτια, ξεριζώσαν τις ελιές τους, χάλασαν το χώμα τους. Αυτοί που ξέρουν, οι σώφρονες Ισραηλινοί, που κινούνται πλέον στην ίδια τους τη χώρα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, μιλάνε για μια βαθιά ταυτοτική και πολιτιστική αλλοίωση αυτού του λαού, όπου η δολοφονία άμαχων Παλαιστινίων, μικρών παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων, κατάντησε να έχει ηθική αξία. Κι άλλες φορές, όπως λένε, το Ισραήλ διέπραξε στυγερά εγκλήματα. Υπήρχε, όμως, μια ηθική σκιά. Τώρα η χαρά της καταστροφής των Αράβων συνιστά κυρίαρχο ρεύμα, προμηνύοντας ένα θεοσκότεινο μέλλον.

Ένα σημαντικό μέρος της ναζιστικής πολιτικής και προπαγάνδας βασίστηκε στη ρατσιστική λογική του διαχωρισμού των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους. Οι Εβραίοι είχαν ταξινομηθεί στο χαμηλότερο επίπεδο της ναζιστικής, ρατσιστικής ιεραρχίας, με τον χαρακτηρισμό «υπάνθρωποι». Με τον ίδιο τρόπο οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν σήμερα τους Παλαιστινίους.

«Να γίνουμε Ισραήλ!» ήταν της μόδας να λένε κάποιοι στην Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια. Σε μια χώρα που αντιστάθηκε ηρωικά όσο λίγες στις ορδές του ναζισμού, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ!

The post Μονάχα τέφρα κι απελπισία στα ερείπια της Γάζας appeared first on antinews.gr.