Νέα Δημοκρατία: Αλήθειες και Μύθοι

13:03 10/8/2012 - Πηγή: Antinews

Τι ήταν η Νέα Δημοκρατία;

Μία παράταξη φιμωμένη, υπό την έννοια ότι δεν αντιπροσωπεύονταν στο δημόσιο μωσαϊκό και που καλούνταν να παίξει τον ρόλο του «λαγού» για το κυβερνητικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Για να επιβιώσει κανείς στο αστικό κόμμα της Ν.Δ. είτε έπρεπε να καταφάσκει άκριτα στο κόμμα είτε να αποχωρεί. Η δυνατότητα της κριτικής προσχώρησης δεν υφίστατο. Ακόμη περισσότερο η κριτική διάθεση αποτελούσε και πιθανόν να συνεχίζει να αποτελεί ξένο σώμα με

την πολιτική κουλτούρα της παράταξης.

Οι λεγόμενες πολιτικοϊδεολογικές ζυμώσεις στο εσωτερικό της ήταν ανύπαρκτες καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο  και περιορίζονταν στους διεσπαρμένους ηγετικούς της κύκλους. Η μονόδρομη, εκ των άνω, χειραγώγηση της βάσης σε συνδυασμό με την θεωρητική και ιδεολογική γύμνια της στη δημόσια σφαίρα και την κοινωνία δημιούργησε ένα κλίμα ασφυξίας στην κομματική και παραταξιακή βάση.

Η αυτονομημένη από την παραταξιακή βάση (κεντρο)δεξιά πολιτική ελίτ επιδίδονταν όλα αυτά τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια στη φατριαστική συνομάδωση και στην κατανομή ισχύος στο εσωτερικό της δίχως να δεσμεύεται από κανόνες που θα ίσχυαν για όλους. Σε ένα τέτοιο δεσποτικό περιβάλλον δεν μπορούσε παρά να καλλιεργείται η οικογενειοκρατία και η μετριοκρατία, να επιβιώνουν οι αυλοκόλακες.

Εύλογη συνέπεια είναι ότι το χαλαρό συνονθύλευμα φατριών που ονομαζόταν «Νέα Δημοκρατία» δεν μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια να διαμορφώσει αποδεκτό πολιτικό στίγμα.

Συνέπεια των παραπάνω,νέες κομματικές οργανώσεις, νέες εκδόσεις, νέες αντιλήψεις να εκτοπίσουν με γοργούς ρυθμούς το παλιό. Η αμφίπλευρη όψη της μεταπολεμικής Δεξιάς (ελληνοχριστιανισμός και ανάπτυξη διά του φιλελευθερισμού) δέχθηκε και τις αντίστοιχες αμφίπλευρες επιθέσεις. Έτσι ο Δεξιός ήταν ο αυταρχικός πατριάρχης αλλά και ο σνομπ αστός, ο ηθικιστής του ελληνοχριστιανισμού αλλά και ο αχόρταγος καταναλωτής, αιώνιος απολογητής του καπιταλισμού. Ήταν ακόμη ο υπαίτιος της ξενικής εξάρτησης. Ο υπερεθνικιστής μειοδότης, υποταγμένος στο ξένο κεφάλαιο. Αποτελούσε τον κακό δαίμονα της νεοελληνικής ιστορίας. Εκφραστής του κοτζαμπασισμού και της Βαυαροκρατίας, ο μόνος υπαίτιος για την εθνικό διχασμό, την μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο και πολλών άλλων, δικαίων και αδίκων!

Η διαιρετική τομή που εγκαθιδρύθηκε και δέσποσε στην μεταπολίτευση μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δεν εκφράστηκε μέσα από το δίπολο «Δεξιά και Αριστερά» αλλά από αυτό του «Λαός και Δεξιά». Στον λαό μπορούσαν να ενταχθούν «οι μη προνομιούχοι», οι «αποκλεισμένοι», λέξεις στις οποίες μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους πολύ μεγάλες μερίδες της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η αόριστη έγκληση «λαός»  απευθυνόταν σε όλους αφήνοντας έξω το «κατεστημένο» και μοιραία το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η δε ταύτιση της Δεξιάς με το κατεστημένο προσέλαβε μεταφυσικές διαστάσεις…

Αυτόν τον αποκλεισμό αποπειράθηκε να διορθώσει ο Κώστας Καραμανλής κάνοντας τα περίφημα ανοίγματα στην Αριστερά και εγκαθιδρύοντας τον παροιμιώδη μεσαίο χώρο, αμελώντας