Ο αναθεωρητισμός ως μοχλός τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών στον πλανήτη…

12:36 8/3/2022 - Πηγή: Antinews

Η ιστορία δεν είναι ακριβής επιστήμη, και γι αυτό το λόγο η κάθε χώρα «γράφει» τη δική της εκδοχή.

Το έχουμε δει παντού, και στη χώρα μας, εδώ και αιώνες.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, και στον ιστορικό αναθεωρητισμό, που μοιάζει πλέον κυρίαρχος μοχλός στα διεθνή τεκταινόμενα, ενώ παίζει επίσης κρίσιμο ρόλο σε όλα όσα τραγικά βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ουκρανία (και οσονούπω και στα καθ’ ημάς).

Ένας αναθεωρητισμός που είναι τόσο καταλυτικός, που ξαφνικά αρχίσαμε να συζητούμε ακόμη και για το ενδεχόμενο

πυρηνικού πολέμου, μια απειλή που ως Νο 1 ταμπού είχε σχεδόν ξεχαστεί εδώ και τριάντα χρόνια.

Χώρια ο αναγγελθείς επανεξοπλισμός του συνήθη υπόπτου, της Γερμανίας, που σαν ενδεχόμενο ήταν ο Νο2 μπαμπούλας στις διεθνείς σχέσεις, αλλά που σήμερα χειροκροτείται από ολόκληρη τη Δύση!!!!!

Βασικός ρεβιζιονιστής ο Πούτιν, ο οποίος εκτός από ψεύτης, που διέψευδε σε κάθε τόνο την εισβολή στην Ουκρανία, μεταξύ άλλων στο παρελθόν έχει αρνηθεί το γεγονός πως η ΕΣΣΔ συμμετείχε ενεργά στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, στο ξέσπασμα του Β’ΠΠ.

Ξεχνώντας τεχνηέντως πως η ΕΣΣΔ εισέβαλλε στην ανατ. Πολωνία, δυο περίπου εβδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή στη δυτική Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939.

Μάλιστα, την άνοιξη του 1940 η σοβιετική μυστική αστυνομία NKVD εκτέλεσε 22.000 Πολωνούς στρατιωτικούς στο δάσος Κατίν, με τη Μόσχα επί δεκαετίες να αποδίδει το έγκλημα στους Ναζί, μέχρι που το 2010 το παραδέχθηκε επίσημα ζητώντας συγνώμη.

Η ρωσική επίσημη ιστοριογραφία, σαν συνέχεια της σοβιετικής, βρίθει από αναθεωρητικές απόψεις ειδικά στα ζητήματα του Β’ΠΠ, που για τους Ρώσους συνεχίζει να αποκαλείται ο «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος», άσχετα αν αλλιώς τον ξεκίνησαν (ως σύμμαχοι των Ναζί) κι αλλιώς τον τελείωσαν, και άσχετα από κάποιες «μικρολεπτομέρειες» όπως π.χ. η μεγάλη στρατιά (ένα εκατομμύριο άνδρες) του στρατηγού Βλασόφ, που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί, όταν η χώρα του τους πολεμούσε.

Ανάλογες αναθεωρητικές απόψεις έχουν και οι Ουκρανοί (και ο Χρουστσόφ Ουκρανός ήταν) , που συμμετείχαν ενεργά (να τα λέμε όλα) στην «Τελική Λύση» του Χίτλερ για τους Εβραίους, και πολλοί εκ των οποίων υποδέχονταν τους Ναζί κατακτητές με λουλούδια (κάτι ανάλογο δηλαδή με την υποδοχή που επιφύλαξαν οι ντόπιοι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, στους Βούλγαρους κατακτητές της το 1941).

Να μην ξεχνάμε και τον Στέπαν Μπαντέρα, έναν Ουκρανό εθνικιστή που οι ομάδες του δολοφονούσαν Εβραίους, Πολωνούς, αλλά και Ρώσους, που δεν πρόλαβαν να εξοντώσουν οι SS, και ο οποίος ακόμη και σήμερα αποτελεί εθνικό ήρωα για τους ακροδεξιούς εθνικιστές Ουκρανούς, και μια άβολη αμηχανία για τον Ζελένσκι, που όντας Εβραίος εν τούτοις προσπαθεί να τα έχει καλά μαζί τους.

Ένα μικρό παράδειγμα: Ο Ζελένσκι δε συμμετείχε στους εορτασμούς της 75ης επετείου της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, προκειμένου να μην μπει στο μάτι των εθνικιστών της χώρας του, χώρια που με τη συμμετοχή του θα αναγνώριζε πως οι Ρώσοι ήταν εκείνοι που έσωσαν τους Εβραίους απελευθερώνοντας το εν λόγω κολαστήριο, την ίδια ώρα που το επίσημο αφήγημα της κυβέρνησής του είναι πως οι Ρώσοι διαχρονικά είναι «κακοί».

Τέλος, αν θυμάμαι καλά, οι ίδιοι οι Ουκρανοί συμφώνησαν το 1991 να μη συμμετάσχουν σε στρατιωτικές συμμαχίες, και να μην επιδιώξουν στρατικοποίηση της χώρας, διαλύοντας παράλληλα το τότε ισχυρό της πυρηνικό οπλοστάσιο. Όλα αυτά άλλαξαν, ακόμη και το Σύνταγμα, γύρω στο 2014, με «παρότρυνση» της Δύσης, και με αποτέλεσμα να εξαγριωθούν ακόμη περισσότερο οι Ρώσοι.

Ανάλογες αναθεωρητικές απόψεις για το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, για τον Β’ΠΠ δηλαδή, έχει και η Δύση, που συνήθως ξεχνάει πως το τελικό χτύπημα στη Γερμανία το έδωσε η Ρωσία με τον πόλεμο να κρίνεται στο ανατολικό μέτωπο (βλ. Στάλινγκραντ) και όχι τόσο στο δυτικό (βλ. απόβαση στη Νορμανδία).

Καλώς ή κακώς την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, αλλά και αυτή πάντα χρωματίζεται και παραμορφώνεται ανάλογα με τις πάγιες ή τρέχουσες πολιτικές ανάγκες της κάθε χώρας.

Στην πραγματικότητα, η αληθινή ιστορία αποκαλύπτεται αιώνες μετά, και αφού έχουν ξεθυμάνει τα πάθη, εθνικά και πολιτικά.

Όσον αφορά στο τώρα, εκτός από αναθεωρητισμούς έχουμε και μύθους.

Ένας εξ αυτών το ότι η Ρωσία και η Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα ένα έθνος.

Αυτή η άποψη καλλιεργείται συστηματικά επί αιώνες από τη Μόσχα, στα πλαίσια ενός πανσλαβικού ρωσικού έθνους χωρίς σύνορα, και τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιείται ως εργαλείο προκειμένου οι Ουκρανοί να «επιστρέψουν στο μαντρί», άσχετα αν οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους άλλο λαό, ανεξάρτητο, και τη χώρα τους ξεχωριστή εδώ και αιώνες.

Υπάρχουν βέβαια οι σχεδόν «θεσμοθετημένες» σφαίρες επιρροής, που σχημάτισαν τη γεωπολιτική πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά που ίσως και αυτές θα πρέπει να αναθεωρηθούν στον 21ο αιώνα, μιας και η έννοια της αυτοκυριαρχίας, και της ελευθερίας επιλογών συμμαχιών κλπ ενός κράτους θα έπρεπε να είναι αυτονόητη.

Η Ρωσία όμως, πιστή ακόμη στην εκδοχή της περί σφαιρών επιρροής, αρνείται πως η Ουκρανία είναι ένα πραγματικό έθνος, πόσο μάλλον με δικαίωμα στην πλήρη αυτοδιάθεση, και κατηγορεί τη Δύση ότι προσπαθεί να την εντάξει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, με σκοπό την επιθετική «περικύκλωση» της ίδιας.

Επικαλείται μάλιστα τις υποσχέσεις της Δύσης ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο ποτέ να συμβεί, την εποχή της αυτοδιάλυσης της ΕΣΣΔ και του χαράγματος νέων συνόρων, με τον σχηματισμό νέων κρατών.

Μάλιστα, οι Ρώσοι επικαλούνται συχνά τον Γκορμπατσόφ, στον οποίον υποτίθεται το ΝΑΤΟ είχε υποσχεθεί πως δεν πρόκειται ποτέ να επεκταθεί πέραν της Γερμανίας.

Κάτι που ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ αρνήθηκε το 2014, λέγοντας πως η επέκταση του ΝΑΤΟ ποτέ δεν τέθηκε στο τραπέζι των τότε συζητήσεων με τη Δύση.

Όπως και να έχει, το κάθε κράτος δικαιούται να επιλέγει αν θα συμμετάσχει ή όχι σε οποιαδήποτε συμμαχία, ένα δικαίωμα που σίγουρα δεν είχαν τα κράτη δορυφόροι της ΕΣΣΔ όταν έμπαιναν με το έτσι θέλω στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Όσον αφορά στην απειλή που δέχεται η Ρωσία επιμένοντας πως το ΝΑΤΟ θέλει να την «περικυκλώσει», μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη αρκεί για να φανεί το πόσο έωλος είναι αυτός ο ισχυρισμός, τον οποίο επαναλαμβάνουν συνεχώς και ντόπιοι ρωσόφιλοι.

Κανείς δε σχεδιάζει να εισβάλλει στη Ρωσία, αφού το μοναδικό μέλημα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι η διατήρηση της ασφάλειας της Ευρώπης και η οικονομική της ευημερία, δυο βασικά πράγματα που θα κατέρρεαν αμέσως, αν η Δύση ξεκινούσε πόλεμο με τη ρωσική αρκούδα.

Που, ας μην ξεχνάμε, αποτελεί εδαφικά τη μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη, με 150 εκατ. πληθυσμό, και έναν από τους ισχυρότερους στρατούς, ενώ είναι και πυρηνική υπερδύναμη η οποία διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό πυρηνικών κεφαλών στο κόσμο.

Ποιος να θέλει να την απειλήσει;

Ποιος να θέλει να της επιτεθεί και γιατί;

Εξάλλου, από τα 14 κράτη με τα οποία συνορεύει η Ρωσία, μόλις τα πέντε είναι μέλη του ΝΑΤΟ που την… «περικυκλώνει».

Από κει και πέρα, αν κρίνω από τις εξελίξεις, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών, με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Ακόμη και του πυρηνικού ολέθρου.

Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι, αν και η θηριώδης ακρίβεια καθώς και η απειλή για ενεργειακή ανεπάρκεια αποτελούν ελάχιστα δείγματα του τι θα ζήσουμε.

Πάντως ελπίζω να επιλέξαμε τη σωστή πλευρά της ιστορίας, άσχετα αν κάτι τέτοιο δε μας βοήθησε ιδιαίτερα στη νεότερη ιστορία μας.

Όπως και να έχει, ο Κυριάκος μάλλον βιάστηκε να πάρει θέση (he jumped the gun), και ας ελπίσουμε πως αυτός ο (δωρεάν;) παρορμητισμός του δε θα μας κοστίσει ακριβά…

Ήδη ο Ζελένσκι, αλλά και οι ΗΠΑ, συγχαίρουν τον γείτονα Σουλτάνο για τις διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες του, ενώ εμείς δεν ακούσαμε ούτε ένα ευχαριστώ που στείλαμε κοτζάμ Νικ Χάρντ να παραδώσει χιλιάδες καλάσνικοφ στους Ουκρανούς.

Απεναντίας ακούσαμε πρωτοφανείς κατηγορίες και απειλές από το ομόδοξο «ξανθό γένος».

Ίσως πρέπει να στείλουμε και τον Κουμουτσάκο να καταγράψει τους πρόσφυγες (και τις ΜΚΟ) μπας και μας αναγνωρίσουν οι σύμμαχοι Αμερικάνοι, και οι αντιστεκόμενοι Ουκρανοί… και μπας και τρομάξει ο Τσάρος.

Διαβάστε περισσότερα