Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» του Μεγάρου Μαξίμου

17:33 28/8/2013 - Πηγή: Antinews

Οι αριθμοί ευημερούν, με τους στόχους πάμε καλά, η Λαγκάρντ εξίσταται και ίσταται, όλοι παραδέχονται τις λάθος συνταγές του παρελθόντος. Όμως το «κλειδί» για όλα αυτά στο επίπεδο του πολίτη, αυτό που τα συνέχει σε σύνολο αν και όταν τα συνέχει επιτυχώς, είναι η αξιοπιστία. Και η αξιοπιστία κερδίζεται, δεν είναι ποτέ δεδομένη. Μάλλον το αντίθετο…

Ο Αντώνης Σαμαράς κληρονόμησε έναν πυλώνα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, ένα κόμμα με απειροελάχιστη αξιοπιστία, το οποίο καλώς η κακώς είναι στην συνείδηση του

κόσμου ένοχο μέχρις αποδείξεως του εναντίου, και όχι το ανάποδο. (Και αυτά δεν τα λένε ούτε «συριζαίοι» ούτε «ντορικοί» ούτε «καμμένοι», όπως έχει γίνει το leitmotif ορισμένων στο Μαξίμου για όποιον εγείρει αντίλογο.)

Η ηγετική ομάδα του Μαξίμου όμως μοιάζει να πιστεύει τρία πράγματα:

1. Ότι κάθε μεταρρύθμιση ή επιτυχής χειρισμός δημιουργούν ή συντηρούν μια περίπου ανεξάντλητη δεξαμενή αξιοπιστίας, η οποία «διαμοιράζεται» αυτομάτως και σε άλλους τομείς κυβερνητικής η κομματικής ευθύνης – κάτι σαν το ρωμαιοκαθολικό thesaurum satisfactionum.

2. Ότι κραυγαλέα αναντίστοιχες κινήσεις, όπως η πανηγυρική ματαίωση της «ανανέωσης», η εξυπηρέτηση του κομματικού κράτους, οι Παπουτσήδες, η αναβολή στο άπειρο του “ενός και μόνου ειδικού δικαστηρίου” δεν απειλούν αυτό το «θησαυροφυλάκιο αξιοπιστίας», δεν το υπονομεύουν ευθέως, δεν το ακυρώνουν βάναυσα στη συνείδηση του πολίτη.

3. Ότι ασχέτως «δείκτη αξιοπιστίας», το γεγονός των μεταρρυθμίσεων που δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα επαρκεί (ως ένδειξη προθέσεων) για να εδραιώσει τον Σαμαρά στην συνείδηση των πολιτών ως την μοναδική αξιόπιστη λύση για τη χώρα.

Και (μοιάζει να) πιστεύουν και κάτι τέταρτο:

4. Ότι η φοροεκδοροσφαγή (το ακριβώς αντίθετο κάθε αντίληψης περί φιλελευθερισμού) και τα οθωμανικού τύπου χαράτσια θα γίνουν κατανοητά από τους πολίτες ως «αναγκαίο κακό», ενώ «το κράτος προσπαθεί σκληρά» κλπ. – ειδικά όταν η αποπληρωμή της φοροκαταιγίδας απειλεί την ίδια την επιβίωση του πολίτη.

Ε, λοιπόν υπάρχει ένα πρόβλημα: όλα τα παραπάνω είναι εξόχως προβληματικά!

Ξεμυτίζουν ως οξεία παραφωνία μέσα σε ένα άρτιο στρατηγικό κατασκεύασμα.

Απλώς δεν λειτουργούν μαζί!

Το ένα χέρι χτίζει, με αποφασιστικές κινήσεις, σπάσιμο αυγών και μεταρρυθμίσεις που τις περιμένουμε, και το άλλο γκρεμίζει, με Παπουτσήδες, αποθέωση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού και διατήρηση της φαυλοκρατίας (διότι «δεν προλάβαμε να την διαλύσουμε» κλπ).

Και το μήνυμα; Ότι αν ο πολίτης ενοχλείται από αυτά ή δυσανασχετεί, είναι επειδή δεν βλέπει την κοσμογονία που συντελείται, ή επειδή υστερεί σε ανιδιοτέλεια που δεν την αναγνωρίζει. Όπως άλλωστε μας έλεγε κορυφαίο στέλεχος του Μαξίμου “δεν μπορώ πλέον να παρακολουθώ το διαδίκτυο, όλο κακοήθειες εναντίον μας γράφουν“. Φταίει ο λαός δηλαδή που δεν τους καταλαβαίνει

Μα δεν το βλέπουν; Είναι «ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο»!