Ο πόλεμος με την διαπλοκή στην μετα-μπαϊρακτάρειο εποχή…

13:01 17/1/2013 - Πηγή: Antinews

Υπάρχουν δύο τρόποι να είναι κανείς πατριώτης: ο πρώτος είναι να φωνάζεις ολημερίς κι ολονυχτίς «είμαι πατριώτης, είμαι πατριώτης, είμαι πατριώτης». Ο δεύτερος είναι να ασκείς πολιτική, λιγότερο ή περισσότερο σιωπηρά, με κριτήριο το όφελος της πατρίδας, ακόμα κι αν αυτό το όφελος είναι αρκετά μακροπρόθεσμο ώστε να καθίσταται δυσδιάκριτο από τους πολιτικά πρεσβύωπες.

Το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές για τον πόλεμο με την διαπλοκή, επ’ ελπίδι του οποίου καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα. Το ζητούμενο είναι να αναιρεθούν μία-μία, μεθοδικά, οι προϋποθέσεις που καθιστούν την διαπλοκή εφικτή

και που την καλλιεργούν. Το ζητούμενο δεν είναι να βγει ο Πρωθυπουργός και να αρχίσει να κατονομάζει «νταβατζήδες».

Μολαταύτα, το γεγονός παραμένει ότι το ιστορικό προηγούμενο που προσεγγίζει όσο γίνεται περισσότερο την σαφή κατονομασία της «διαπλοκής» στην ολότητά της από την Πολιτεία, και δη από το πρόσωπο του Πρωθυπουργού της χώρας, είναι το περίφημο γεύμα στου Μπαϊρακτάρη το 2004, όπου ο πρώην πρωθυπουργός ξεκαθάρισε πως «οι πέντε νταβατζήδες και οι πέντε συντεχνίες που χειραγωγούν την πολιτική ζωή της χώρας δεν θα συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο». Δυστυχώς, η φράση διαψεύστηκε και ξεχάστηκε πριν καν χωνευθούν τα μπαϊρακτάρεια σουβλακουργήματα…

Ο «Μπαϊρακτάρης» ήταν ένα επικοινωνιακό γεγονός το οποίο δεν βρήκε απολύτως, μα απολύτως κανένα αντίκρισμα στην άσκηση της πολιτικής και στον κόσμο των χειροπιαστών αποτελεσμάτων, σε βαθμό που καλύτερα να μην εκστομιζόταν καν, διότι αποτύπωσε το πόσο τραγικά ανεπαρκή στέκονται ενίοτε τα πρόσωπα μπροστά στην αγλαή ιστορική μοίρα που θα μπορούσε να τα περιμένει. Όμως το γεγονός παραμένει, η κατ’ ουσίαν κατονομάζουσα αρίθμηση εκστομίστηκε απο Πρωθυπουργό της Ελλάδος, και ως εκ τούτου οποιοδήποτε μετέπειτα ειλικρινές πρωθυπουργικό εγχείρημα εκρίζωσης της διαπλοκής δεν νοείται να είναι στην πράξη του λιγώτερο συγκεκριμένο και σαφές – και δεν αναφερόμαστε σε ρητορικά επικοινωνιολογήματα, τα οποία μπορούν κάλλιστα και να λείπουν, αλλά στον πόλεμο καθ’ εαυτόν. Δεν θα επαρκέσουν τα «μεσαίου μεγέθους ψάρια» της εγχώριας διαπλοκής για να συντελεστεί η αλλαγή, αφήνοντας την κατονομασθείσα πεντάδα να «τρομάξει» από τον παραδειγματισμό: η παντοδυναμία των κατ’ εξοχήν φίλαρχων φυλάρχων πρέπει να τρωθεί καίρια. Σε άλλη περίπτωση, η πρωθυπουργική πράξη θα αποτιμηθεί ιστορικά ως ακόμα πιο αδύναμη ακόμα και από τα άδεια ρητορεύματα του «Μπαϊρακτάρη», τα οποία τουλάχιστον αρίθμησαν κατονομάζοντας.

Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν ασχολούμαστε με την διαπλοκή «για λόγους ηθικής», επειδή η διαπλοκή είναι «κακή». Η παντοκρατορία της διαπλοκής συνεπάγεται συγκεκριμένες φθοροποιούς καταστάσεις: από την έμμεση και άμεση οικονομική ζημία του κράτους ανερχομένη, μάλλον, σε κάποια δισεκατομμύρια (χάρις σε αστρονομικών διαστάσεων υπερβάσεις προϋπολογισμών δημοσίων έργων, παντοδύναμα καρτέλ, μονοπώλια και θανάτωση της ανταγωνιστικότητας, φοροδιαφυγή ιστορικών προδιαγραφών κλπ.) μέχρι την ενίσχυση/διατήρηση της κομματοκρατίας δια των εκατέρωθεν εξαρτήσεων και την συνακόλουθη θραύση της ποιότητας ζωής του πολίτη και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η διαπλοκή είναι, εν τέλει, πάρα πολλά και εξεχόντως χειροπιαστά πράγματα, όχι μια φευγαλέα έννοια στον κόσμο των πολιτικών ιδεών. Και όπως έχει τονιστεί πολλάκις στο Antinews, είναι κάτι που αφορά και εκπορεύεται πρωτίστως από τον πολιτικό και όχι από τον επιχειρηματικό κόσμο, αφού εξ ορισμού δεν είναι ο επιχειρηματίας ο αίτιος της διαπλοκής, καίτοι είναι ο ωφελούμενος, αλλά τα διεφθαρμένα στελέχη του «πολιτικού προσωπικού».

Φυσικά, γεννήτρια της διαπλοκής είναι η κομματοκρατία, και το έμπαλιν. Δηλαδή, (α) η έμμεση ή άμεση συσσώρευση όλων, τελικά, των εξουσιών του κράτους (π.χ. και της δικαστικής) στους κομματικούς μηχανισμούς χωρίς έλεγχο ή φρένο, και (β) η διαμεσολάβηση των κομματικών μηχανισμών σε οποιαδήποτε λειτουργία του κράτους ή επαφής του πολίτη (και του επιχειρηματία) με το κράτος. Αυτή είναι που δίδει τον χώρο για την ύπαρξη και την έκπτυξη της διαπλοκής, η κομματοκρατία είναι που την καλεί από το μη ον στο είναι. Το πεδίο όπου γεννιώνται οι προϋποθέσεις της διαπλοκής είναι οι κομματικοί μηχανισμοί. Ως εκ τούτου, ακόμα και η φράση «ο εχθρός του Πρωθυπουργού είναι στο κόμμα του» είναι λανθασμένη, ανακριβής: ο εχθρός ενός Πρωθυπουργού της Ελλάδος που θα φιλοδοξούσε να τα βάλει με την διαπλοκή είναι το κόμμα του ή τέλος πάντων γενικώς τα παλαιά κόμματα, αφού αυτά γεννάνε την διαπλοκή με τον τρόπο και τον μηχανισμό με τον οποίο λειτουργούσαν τις τελευταίες ουκ ολίγες δεκαετίες. Τα παλιά κόμματα είναι καταδικασμένα να γεννούν και να συντηρούν την διαπλοκή, ακόμα και αν πιστώνονται σε αυτά οι καλύτερες των προθέσεων, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας τους, δομικό στοιχείο του DNA τους: απλώς υπάρχοντας με τον τρόπο που υπάρχουν, γεννούν διαπλοκή. Γι’ αυτό φωνάζουμε πως δεν χρειάζεται ένα νέο κόμμα, αλλά ένα κόμμα νέου τύπου, ή για την ακρίβεια μια «τρίτη παράταξη» που θα συνδυάζει τους άξονες της αντικαθεστωτικότητας και του ευρωπαϊσμού, τα οποία σήμερα συναντώνται, σε γενικές γραμμές, σε διαφορετικές παρατάξεις. Εκφράζουμε την εκτίμηση ότι αυτό είναι ένα βήμα εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση των ελπιζομένων, άφευκτη λειτουργική της προϋπόθεση. Μένει να δούμε αν συμφωνούν εκείνοι που έχουν τα «γένια» και τα «χτένια»…

Σωτήρης Μητραλέξης