Ο συριακός κόμπος στο μεσανατολικό γόρδιο δεσμό

14:06 9/12/2012 - Πηγή: Antinews

Το «καυτό» ντόμινο στη Μ.Ανατολή. Στο μικροσκόπιο, Ιράν, Συρία, Αιγύπτος, μοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία και Ισραήλ. Κρίσιμο σημείο η στάση των ΗΠΑ, που δείχνουν απρόθυμες για στρατιωτική εμπλοκή σε Συρία και Ιράν, αφού ο στρατηγικός στόχος τους είναι η Ασία.

Το πείσμα του Άσαντ, η σχετική ουδετερότητα των ΗΠΑ, η αντίθεση Ρωσίας και Κίνας σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, συντηρούν επ’ αόριστον την υφιστάμενη

κατάσταση στη χώρα, την οποία πάντως παρακολουθούν στενά η Δύση, η Τουρκία, το Ισραήλ και οι σουνιτικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου. Μια αποφασιστική κίνηση στη Συρία κάποιου εκ των προαναφερόμενων παραγόντων, μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για την περαιτέρω όξυνση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή.

Στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία υπήρξε μια νέα τροπή. Η συριακή αντιπολίτευση σε συνέλευσή της στην πρωτεύουσα του Κατάρ Ντόχα, ανακοίνωσε την ένωσή της υπό τον συσταθέντα για αυτό το σκοπό Συριακό Εθνικό Συνασπισμό (ΣΕΣ). Πλέον, οι εξωτερικές δυνάμεις που στηρίζουν τη συριακή αντιπολίτευση αποκτούν θεωρητικά τη δυνατότητα να επαναλάβουν το λιβυκό σενάριο, ανακηρύσσοντας κατ’ αρχήν ως «νόμιμη κυβέρνηση» της Συρίας τον ΣΕΣ. Είναι γεγονός βέβαια ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος δεν έχει φτάσει ακόμη ως εκεί, και αναγνωρίζει τη συμμαχία μόνο ως τον νόμιμο εκφραστή των αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Ωστόσο, οι έξι μοναρχίες και μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας των Αραβικών Χωρών του Περσικού Κόλπου, διεμήνυσαν ότι ο ΣΕΣ είναι η μόνη νόμιμη δύναμη που εκπροσωπεί τον λαό της Συρίας. Σύντομα, ένωσε τη φωνή της με αυτές και η Γαλλία. Το Παρίσι, και πάλι πρώτο, είχε αναγνωρίσει την αντιπολίτευση στη Λιβύη. Ηταν μάλιστα, εκείνη που άρχισε πρώτη τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στο στρατό του Καντάφι, σύροντας στον πόλεμο τις άλλες χώρες του ΝΑΤΟ.

Πάντως τη φορά αυτή είναι απίθανο να συμβεί το ίδιο. Τα Rafale και τα Mirage δεν μπορούν να πετάξουν μέχρι τη Συρία, ενώ ο Φρανσουά Ολάντ είναι απίθανο να στείλει στις συριακές ακτές το μοναδικό αεροπλανοφόρο της Γαλλίας. Η δύναμή του αποτελείται από μόνο 23 μαχητικά Rafale M F3 και 30-40 ιδιαίτερα παρωχημένα Super Etendard. Πολύ λίγα για μια ολοκληρωμένη αντιπαράθεση με την αεροπορία και την αντιαεροπορική άμυνα της Συρίας. Εξάλλου, είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι ο Ολάντ, και οι άραβες βασιλιάδες και σεΐχηδες περιμένουν ότι τον πόλεμο εναντίον της Συρίας θα τον ξεκινήσουν οι ΗΠΑ, καθ’ ότι η νίκη του στις εκλογές, έλυσε τα χέρια στον Μπαράκ Ομπάμα. Η Ουάσιγκτον όμως, δεν δείχνει, προς το παρόν, κανένα ενθουσιασμό, και στηρίζει τη συριακή αντιπολίτευση αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικό επίπεδο.

Στόχος, η αντιαεροπορική άμυνα

Όλοι αναμένουν ότι οι εξεγερθέντες θα εξουδετερώσουν κάποια στιγμή το καθεστώς του Άσαντ χωρίς ανοιχτή εξωτερική επέμβαση. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αντάρτες επιτίθενται συνεχώς σε εγκαταστάσεις αντιαεροπορικής άμυνας της Συρίας, παρ’ ότι η αντιπολίτευση δεν αποκομίζει κανένα όφελος