Οι ΗΠΑ τρέχουν πίσω από το τραίνο της ιστορίας

15:49 28/9/2012 - Πηγή: Antinews

Πολιτικός ρεαλισμός και όχι συναισθηματισμοί, απαιτείται στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εως τώρα, ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη δεν έχουν καταφέρει να ανεβούν στο τραίνο των αραβικών επαναστάσεων και να το ελέγξουν. Και είναι αμφίβολο εάν θα το πετύχουν.

Περίπου πριν επτά χρόνια, οπότε η αμερικανική κατοχή απελευθέρωσε το Ιράκ από τον Σαντάμ Χουσεΐν, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα στη βία και την τρομοκρατία, σε ένα διεθνές συνέδριο έτυχε να ακούσω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ένας Αμερικανός εκπρόσωπος ενός

πολύ συντηρητικού κέντρου αναλύσεων, έλεγε σκεπτικός στην συνομιλία του με έναν Ρώσο συνεργάτη: “Ναι, πρέπει να αναγνωρίσω ότι οι Ρώσοι ειδικοί προέβλεψαν με περισσότερη ακρίβεια από μας τις συνέπειες της εισβολής στο Ιράκ”. Ο Ρώσος ξαφνιάστηκε: “Ειδικοί!; Στη Ρωσία το κάθε παιδάκι θα σας έλεγε πού θα καταλήξει αυτός ο τυχοδιωκτισμός!”.

Σήμερα τα γεγονότα εν μέρει επαναλαμβάνονται. Όταν πριν από περίπου δύο χρόνια ξεκίνησε η “αραβική άνοιξη”, σχεδόν κανείς δεν περίμενε ότι οι Δυτικοί πιστεύουν στα σοβαρά ότι η αραβική πολιτική αναγέννηση θα έχει ανάλογα αποτελέσματα με αυτά που είχαν οι “βελούδινες επαναστάσεις” της Ανατολικής Ευρώπης, το 1989. Η πλειοψηφία των Ρώσων αναλυτών θεωρούσε πως η δημοκρατία στη Μ.Ανατολή, αν υπάρξει πραγματικά, θα αποκτήσει αντι-ισραηλινό και αντιδυτικό τόνο. Πολύ περισσότερο, οι κυρίως ωφελημένοι από την κατάρρευση των αυταρχικών κοσμικών καθεστώτων, θα είναι οι ισλαμιστές διαφόρων επιπέδων ριζοσπαστισμού.

Τώρα συχνά ανακαλούν την εμπειρία του Αφγανιστάν της δεκαετίας του 1980. Τότε, ως γνωστόν, οι ΗΠΑ πόνταραν στους μουτζαχεντίν στον πόλεμό τους κατά της ΕΣΣΔ, και απ’ αυτούς ξεφύτρωσε αργότερα η “Αλ-Κάιντα” που έστρεψε τα όπλα της κατά των πρώην πατρώνων της. Ο παραλληλισμός έχει αφομοιωθεί. Στο Αφγανιστάν το στοίχημα τέθηκε συνειδητά. Ομως, ο στόχος να πληγεί ο κομμουνισμός και η Σοβιετική Ένωση είχε τόσο μεγάλη σημασία, που το κόστος απλά δεν ενδιέφερε κανέναν. Άλλωστε ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς κατά πόσο το Ισλάμ θα ενίσχυε την πολιτική του θέση, τη στιγμή που δεν θα υφίστατο πλέον η ιδεολογική αντιπαράθεση με τους “Κόκκινους”.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Σήμερα, ουδείς έχει ψευδαισθήσεις. Ο αντιαμερικανισμός στον αραβικό, και εν γένει στο μουσουλμανικό κόσμο, αποτελεί ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο. Κυρίως στις μεγάλες λαϊκές μάζες. Πολύ περισσότερο, οι σπόροι της πολιτικής και θρησκευτικής αντίστασης, που σπάρθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κατά τη διάρκεια της αντιτρομοκρατικής καμπάνιας του Τζορτζ Μπους, καρποφόρησαν. Ετσι, για κάθε φανατικό ριζοσπαστικό ισλαμιστή υπάρχει ένας παλαβός πάστορας Τέρι Τζόουνς, ο οποίος καίει δημοσίως το Κοράνι, απολαμβάνοντας ωστόσο ασυλία στη χώρα του, τις ΗΠΑ. Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι ότι η υποστήριξη των επαναστάσεων στην αραβική Ανατολή δεν είναι μια συνειδητή επιλογή της Αμερικής και της Ευρώπης, αλλά μια προσπάθεια προσαρμογής στην καταιγίδα των γεγονότων. Επίσης, είναι το ιδεολογικό ένστικτο και ο φόβος μην και