Πώς η οικονομική κρίση επηρεάζει τις σχέσεις Αμερικής-Ευρώπης

08:16 19/10/2013 - Πηγή: Antinews

Οι οικονομικές προκλήσεις των δύο πλευρών θα επηρεάσουν τη σχέση τους, σχολιάζει ο Philip Stephens.

Το δράμα του χρέους στην Ουάσιγκτον προκάλεσε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων στην Ευρώπη. Ο φόβος ότι μια χρεοκοπία των ΗΠΑ θα μπορούσε να ανατρέψει τον κόσμο και να τον σπρώξει ξανά στην ύφεση ήρθε μαζί με τη χαιρεκακία, καθώς οι Ευρωπαίοι θυμήθηκαν τις αυστηρές διαλέξεις σχετικά

με το πώς χειρίζονται την κρίση του ευρώ. Η ευρωζώνη μπορεί να είναι δυσλειτουργική, αλλά το ίδιο είναι και οι ΗΠΑ. Χρειάζεται μετριοφροσύνη: Η ευρωζώνη βρίσκεται στο χείλος του οικονομικού γκρεμού για τρία χρόνια. Το τελευταίο κωμικοτραγικό επεισόδιο της Αμερικής διήρκησε τρεις εβδομάδες.

Μέχρι το τέλος, η συμφωνία της τελευταίας στιγμής φαινόταν αναπόφευκτη, όπως και η απόφαση της Γερμανίας να εγγυηθεί το ενιαίο νόμισμα. Εάν η οικονομία των ΗΠΑ είχε πέσει στον δημοσιονομικό γκρεμό, θα έπεφταν μαζί και οι Ρεπουμπλικάνοι. Κάποιοι από το Κόμμα του Τσαγιού ήταν έτοιμοι να κάνουν το άλμα, αλλά αρκετοί Ρεπουμπλικάνοι οπισθοχώρησαν από την ιδέα της συλλογικής αυτοκτονίας.

Όπως και με τις μυριάδες διορθώσεις του ευρώ, η συμφωνία για το ανώτατο όριο του χρέους είναι προσωρινή και υπό όρους. Η ευρωζώνη δεν αντιμετωπίζει υπαρξιακή κρίση, αλλά μια πρόσφατη βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης δεν μπορεί να θεωρηθεί ανάκαμψη. Η ευρωζώνη εξακολουθεί να μη διαθέτει ένα σύστημα το οποίο συνδυάζει την εθνικής ευθύνη με την αμοιβαία αλληλεγγύη. Στην Ουάσινγκτον, επίσης, η καταστροφή έχει αποφευχθεί, αλλά ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές σύντομα θα επιστρέψουν στον αγώνα.

Πίστευα ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν τυφλωθεί από την ιδεολογία. Τώρα βλέπω τη μέθοδο μέσα στην τρέλα. Η έμμονη προσπάθεια να εκτροχιάσουν το Obamacare εξηγείται από έναν φόβο. Θεωρούν ότι, από τη στιγμή που θα γίνει, η παροχή της καθολικής υγειονομικής περίθαλψης θα είναι δημοφιλής και μη αναστρέψιμη. Γι ‘αυτό είναι τώρα ή ποτέ . Έχουν δίκιο. Πότε ήταν η τελευταία φορά που μια κυβέρνηση αφαίρεσε από τους ψηφοφόρους της την ιατρική περίθαλψη;

Η διαμάχη για το χρέος είναι ένα παράδειγμα του πώς αποφάσεις που είναι λογικές για τα άτομα μπορούν να προκαλέσουν συλλογική καταστροφή. Η υπερβολική εξουσία αφήνει τους Ρεπουμπλικάνους βουλευτές στο Καπιτώλιο, έχοντας να φοβηθούν περισσότερα από τους συντηρητικούς ακτιβιστές παρά από το ευρύτερο εκλογικό σώμα. Ωστόσο, η συνολική επίδραση της δημοσιονομικής κωλυσιεργίας έχει επιφέρει μια καταστροφική πτώση στα ποσοστά των Ρεπουμπλικάνων στις δημοσκοπήσεις. Οι Δημοκρατικοί μπορεί να έχουν τώρα την ευκαιρία να νικήσουν τις ενδιάμεσες εκλογές του επόμενου έτους. Εάν τορπιλίσουν τη μεταρρύθμιση για τη μετανάστευση, οι Ρεπουμπλικάνοι θα το πληρώσουν περεταίρω. Το αξιοσημείωτο στον προεκλογικό αγώνα για τις προεδρικές εκλογές το 2012 ήταν η αποφασιστική στροφή κατά των Ρεπουμπλικάνων από δημογραφικές και κοινωνικές ομάδες. Η άρνηση του κόμματος να δώσει μια προοπτική για ιθαγένεια σε εκατομμύρια ισπανόφωνους μετανάστες έδειξε ασέβεια προς το ταχύτερα αναπτυσσόμενο τμήμα του εκλογικού σώματος. Ένα συμπέρασμα είναι ότι οι ριζοσπαστικοί του Κόμματος του Τσαγιού έχουν σταματήσει να προσπαθούν να κερδίσουν τον Λευκό Οίκο. Αντ ‘αυτού, η πολιτική τους οδηγείται από μια ακραία αποφασιστικότητα να απενεργοποιήσουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ως εκ τούτου να επιστρέψουν την εξουσία στις πολιτείες.

Οι κοινές αντιξοότητες δεν φαίνεται πιθανό να φέρουν την Ευρώπη και τις ΗΠΑ πιο κοντά. Ακόμη και ενώ η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες διαπραγματεύονται μια Ατλαντική εμπορική και επενδυτική συμφωνία, η διάχυτη αίσθηση είναι αυτή δύο παλιών φίλων και συμμάχων που μιλάνε μαζί αλλά καταλαβαίνουν χώρια. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να δεχθούν ότι οι ΗΠΑ δεν διοικούνται πλέον από τη γνωστή ελίτ της ανατολικής ακτής. Οι Αμερικανοί ρωτούν τι έχει να προσφέρει μια ενδοσκοπική Ευρώπη στη διαχείριση της ανόδου της Ασίας.

Αυτή την εβδομάδα συμμετείχα σε μια συζήτηση σχετικά με τις απόψεις της ευρωπαϊκής «ελίτ». Ήταν μέρος ενός πρότζεκτ του think -tank Chatham House, για να καταγράψει τις αντιλήψεις μεταξύ των ευρωπαϊκών φορέων χάραξης πολιτικής και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης που έδωσαν το στίγμα της σχέσης. Ελάχιστοι έπαινοι υπήρξαν για την διοίκηση του Ομπάμα. Οι γκρινιάζει και τα παράπονα, όμως, μαρτυρούσαν πολλά για την κατάσταση της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Ο ευρωπαϊκός μήνας του μέλιτος του Ομπάμα ήταν βραχύβιος. Είχε τις ευλογίες του προκατόχου του, αλλά το απλό γεγονός ότι δεν είναι ο Τζορτζ Μπους του έδωσε τόσο πολύ αναγνώριση. Τα μεταγενέστερα παραπατήματα και λάθη γκρέμισαν τις υψηλές προσδοκίες. Για όλα αυτά, το σημερινό επίπεδο απαισιοδοξίας είναι εντυπωσιακό. Όταν ο Λευκός Οίκος υποχώρησε από τις αεροπορικές επιδρομές κατά της Συρίας, η Γαλλία θεώρησε ότι είχε μείνει μόνη. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ χρειάστηκε λίγες ώρες για να διατάξει τις γαλλικές δυνάμεις να δράσουν. Δεν υπήρξε καμία νύξη για επικείμενη αμερικανική μεταστροφή. Η Γαλλία είχε πάρει τη θέση της Βρετανίας πέφτοντας στα πόδια των ΗΠΑ και, σύμφωνα με τα ειρωνικά λόγια ενός Βρετανού αξιωματούχου: «Τώρα (οι Γάλλοι) γνωρίζουν πώς λειτουργεί».

Στην πραγματικότητα, ακόμα και κάποιοι συνεργάτες του Ομπάμα αιφνιδιάστηκαν από αυτή τη συγκεκριμένη στροφή. Ωστόσο, ακόμα και κάποιοι από τους πιο δυναμικούς υπερασπιστές της κυβέρνησης θα είχαν πιεστεί για να υποστηρίξουν ότι η Ουάσινγκτον συμμερίζεται συχνά την ευρωπαϊκή άποψη ότι η διαβούλευση, πρέπει να σημαίνει διαβούλευση. Οι Ευρωπαίοι, όμως, δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έδειξαν μια δεσποτική υπερδύναμη. Ο Ομπάμα είπε όλα τα σωστά πράγματα για κοινές αξίες και τρυφερή πολυμέρεια. Όμως, η αναδιανομή της παγκόσμιας δύναμης τον οδήγησε σε μια στενότερη οπτική των αμερικανικών συμφερόντων. Θα παίξει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα μόνο όταν βολεύει.

Το αποτέλεσμα; Οι Ευρωπαίοι που επέκριναν την Ουάσιγκτον για τις παρεμβάσεις της, τώρα θρηνούν για την απροθυμία της να υπερασπιστεί την παγκόσμια τάξη. Η Ευρώπη δεν θέλει να ωθείται από τις ΗΠΑ, αλλά θέλει οι ΗΠΑ να πιέζουν τους άλλους γύρω για λογαριασμό της. Τι είναι προτιμότερο – ένα άμεσο χτύπημα των ΗΠΑ ή μια Αμερική που οδηγεί παρασκηνιακά; Η δέσμη των αντιφάσεων στη σχέση λέει πολλά τόσο για την ανασφαλή Ευρώπη, όσο και για τις εγωιστικές ΗΠΑ. Ταλαιπωρημένοι από τα οικονομικά προβλήματα και τη βαθιά αβεβαιότητα για το μέλλον της ηπείρου τους, οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, όπως και οι ΗΠΑ έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους. Θα προτιμούσαν ο κόσμος να πήγαινε προς άλλη κατεύθυνση. Αφού δεν έγινε αυτό, έμειναν να γκρινιάζουν για τους Αμερικανούς.

http://www.ft.com/intl/cms/s/0/5f4ff582-35c8-11e3-952b-00144feab7de.html#axzz2hxf1C7B4