Στη Θεσσαλονίκη ο Σαμαράς να μιλήσει για το όραμά του και όχι για την διαχείριση της οικονομίας

07:31 5/9/2013 - Πηγή: Antinews

(Μεγάλες προσδοκίες)

Ξεκινάω γράφοντας ότι αναγνωρίζω στο έπακρο τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά να φτιάξει μία νέα Ελλάδα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα «φώτα στο Μαξίμου» σβήνουν πολύ αργά τη νύχτα, γιατί εκεί, κάποιοι άνθρωποι, μαζί με τον Πρωθυπουργό δίνουν την καθημερινή μάχη «παλεύοντας με τα φίδια», σε ένα κράτος

που από όπου και να το κοιτάξεις, πάσχει. Από τον οδοκαθαριστή που σκουπίζει τους δρόμους με αυτοσχέδιους κουβάδες, φτιαγμένους από τενεκέ ελαιόλαδου, μέχρι τον πρώην Υπουργό που είχε δηλώσει ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο, αλλά το ψήφισε και κατάφερε να ξαναγίνει Υπουργός τώρα, έτσι για να διατηρούνται οι ισορροπίες βρε αδερφέ…

Στο άκουσμα και την ανάγνωση των διαφόρων ειδήσεων που αφορούν στην Πατρίδα μου, μόνιμη επωδός είναι η λογιστική προσέγγιση όλων των πραγμάτων. Με τη χροιά του «έσοδα-έξοδα» και της ξερής αριθμητικής, ναι αριθμητικής, ούτε καν μαθηματικών, όπου βάζουμε σε μία σειρά όλα τα νούμερα, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο και κάνουμε την προσθαφαίρεση. Έχει βρεθεί βλέπετε ο εύκολος τρόπος όπου προσπαθούμε να πάρουμε ό,τι μπορούμε. Από περικοπές σε μισθούς, αύξηση φόρων, μηδενισμός κοινωνικών παροχών μέχρι μείωση κονδυλίων για διάφορες ουσιαστικές δράσεις ενός κράτους που θέλει να αναπτυχθεί. Μέσα σε μία λογική «ό,τι αρπάξουμε», όχι γιατί είμαστε λαμόγια, αλλά γιατί πρέπει να αρπάξουμε για να έχουμε να τους ξαναδώσουμε πίσω μετά. Έχει πραγματικά πλάκα που το ισοζύγιο πρέπει να βγαίνει έτσι ώστε, αυτά που μας παίρνει το κράτος, πρέπει να τα παίρνει με τέτοιο τρόπο από εμάς, για να μπορεί να μας τα δώσει πίσω με τη μορφή μισθών, παροχών υγείας και ασφάλισης, επιδομάτων (όσα έμειναν). Και όχι για να μας δίνει και μοχλούς ανάπτυξης. Αλλά το μόνον που καταφέρνουμε είναι να αυξάνουμε την εντροπία σε ένα σύστημα που είναι κλειστό, γιατί πολύ απλά δεν αναπτύσσεται. Κλειστό σύστημα που καταναλώνει ενέργεια για να παράγει ψεύτικο έργο, το οποίο τελικά είναι απλά θερμότητα. Η κατώτερη βαθμίδα ενέργειας. Όδευση προς το θερμικό θάνατο. Εντάξει, δέχομαι ότι εδώ που φτάσαμε, έτσι πρέπει να γίνει, έστω και εν μέρει. Κάτι σαν τις στολές που θα έχουν οι Αμερικανοί στρατιώτες όπου ο ιδρώτας και τα ούρα θα γίνονται πόσιμο νερό…

Και όχι μόνον αυτό… Έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε γίνει όλοι λογιστές και φοροτέχνες, και να αρκούμαστε σε ειδήσεις του τύπου «η Ελλάδα θα δοκιμάσει να βγει στις αγορές το 2014, για να δανειστεί 3-4 δις, προκειμένου να καλύψει το περιβόητο χρηματοδοτικό κενό».

Και ο Αντώνης Σαμαράς εν τω μεταξύ, να προσπαθεί. Με πείσμα, αγανάκτηση, θυμό, μέσα σε καταστάσεις όπου τον φέρνουν στα όρια, από ό,τι ακούγεται και λέγεται, αλλά…

Δυστυχώς ο Αντώνης Σαμαράς, μου δίνει την εικόνα ότι έχει εγκλωβιστεί σε μία ολιστική λογιστική θεώρηση των πραγμάτων. Ως οικονομολόγος που είναι, αυτό το δέχομαι. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει ότι είναι και Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Σίγουρα του έχει γίνει αυτοσκοπός η απαγκίστρωση από τους δανειστές, δε νομίζω να τους εκτιμά περισσότερο από το μέσο πολίτη, ειδικά όταν φτάνουν στο σημείο με αγενή τσαμπουκά να απαιτούν με ένα ξερό email το κλείσιμο της αμυντικής βιομηχανίας της Ελλάδας. Σίγουρα όμως πρέπει να δώσει και το Όραμά του στους Έλληνες. Να αναπτύξει πώς βλέπει την Ελλάδα μετά από 10-20 χρόνια, με συγκεκριμένα βήματα, δράσεις και χρονοδιάγραμμα που θα τηρηθεί στο έπακρο. Αλήθεια, τι όραμα έχει σήμερα η Ελλάδα, τι όραμα έχουν σήμερα οι Έλληνες; Απλή απάντηση: να περάσει και αυτός ο χειμώνας και μετά βλέπουμε…

Δυστυχώς ένα έθνος δε μπορεί να πορευτεί έτσι…

Το Σάββατο, με την ευκαιρία των εγκαινίων της ΔΕΘ, ο Αντώνης Σαμαράς θα κάνει την κεντρική του ομιλία. Μία παράδοση χρόνων όπου ο Πρωθυπουργός μιλάει για την οικονομική πολιτική και την ανάπτυξη. Ευχής έργον είναι να εμφανιστεί ένας νέος, διαφορετικός Σαμαράς. Να κάνει ελάχιστες αναφορές στην οικονομική πολιτική, όλοι πια έχουμε βιώσει ότι πρέπει να συνεχίσουμε «να σφίγγουμε τα λουριά», να μην αναφέρει πάλι ότι στόχος μας είναι να βγούμε στις αγορές το 2014. Ό,τι και να πει σε σχέση με την δημοσιονομική πολιτική, θα περάσει έτσι. Δε θα αφήσει ίχνη. Είτε γιατί οι πολίτες δε θα το πιστέψουν, είτε γιατί οι πολίτες δε θέλουν να ακούσουν για άλλη μία φορά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Και ότι με θυσίες θα πρέπει να προχωρήσουμε. Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να εμφανιστεί ως ένας σύγχρονος ΗΓΕΤΗΣ. Με Όραμα για την πορεία της Ελλάδας. Μέσα σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης, αν καταφέρει και απλώσει την εικόνα της Ελλάδας που έχει στο μυαλό του, για είκοσι χρόνια μετά, θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Δε θα φανεί ότι κάνει μία αγγαρεία, ανεβαίνοντας στης Θεσσαλονίκη για λίγες ώρες και μετά πάλι πίσω γιατί πρέπει να δουλέψει.

Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι αμέσως μετά τον 2ο ΠΠ, στη Γαλλία που ήταν τελείως διαλυμένη, μαζεύτηκαν μερικοί άνθρωποι για κάποιες ημέρες, προκειμένου να χαράξουν τη νέα Γαλλία. Θέλανε να χαράξουνε την πορεία μίας χώρας που αναζητούσε ένα όραμα, που θα ξαναγίνονταν η Γαλλία που θα τη σέβονταν ο κόσμος. Καθίσανε και με απλές λογικές σκέψεις, καταλήξανε: 4 βασικοί άξονες ανάπτυξης, μόδα, μεταφορές (αυτοκίνητα, τρένα, αεροπλάνα), ιατρική και ηλεκτρονική. Τόσο απλά. Ούτε τουρισμοί, ούτε γεωργία, ούτε πράγματα ντεμοντέ ή πασέ, ακόμη και για εκείνη την εποχή. Διότι εκ των πραγμάτων, η γεωργία και ο τουρισμός προϋπήρχαν, ελάχιστη προσπάθεια θα απαιτούνταν για να ενισχυθούν. Το σύστημα δούλευε μόνο του από τους ιδιώτες, είχε μπει σε μία ρότα. Αλλά η βιομηχανία ήθελε μία στρατηγική. Και αυτό σκέφτηκαν και αυτό υλοποίησαν. Με τη βοήθεια του κράτους. Φυσικά, στις ημέρες μας το μιλάς για τη βοήθεια του κράτους, είναι ό,τι πιο αναχρονιστικό! Αλλά το να σχεδιάζεις μία στρατηγική, η οποία πορεύεται εν μέρει και από το κράτος, δεν είναι κατακριτέο.

Έχω κυριολεκτικά βαρεθεί να ακούω για την βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, τον τουρισμό της. Ναι, ισχύει. Και από ό,τι φαίνεται προχωράει καλά! Έχει πάρει το δρόμο του ο τουρισμός. Ο ιδιώτης μπορεί να το χειριστεί, η διαφήμιση γίνεται από τους τουρίστες τους ίδιους, είναι κάτι άμεσο και εντάξει, η γνώση που απαιτείται δεν είναι και τόσο απαιτητική για να υλοποιήσεις ένα σωστό σύστημα τουρισμού. Μερικές διευκολύνσεις από το κράτος να έχει ο επιχειρηματίας, κονδύλια ΕΣΠΑ κλπ να υπάρχουν, διαφανείς διαδικασίες να εκτελούνται και τα νησιά μας και η Χαλκιδική θα συνεχίζουν να γεμίζουν με εκστασιασμένους τουρίστες. Και προσωπικά πιστεύω ότι ούτε καν ολόκληρο υπουργείο τουρισμού χρειάζεται…

Σε αντίθεση φυσικά με την ουσιαστική ανάπτυξη που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Όπου και να κοιτάξουμε στον κόσμο, οι μεγαλύτεροι παίκτες είναι οι χώρες που παράγουν τεχνολογία. Μαζί με καινοτομία. Σε μικρές επιχειρήσεις που έχουν την απόλυτη στήριξη από τους κρατικούς μηχανισμούς, όχι σε επίπεδο χρηματοδότησης, αλλά σε επίπεδο διαχείρισης και διευκόλυνσης στο να είναι βιώσιμες αυτές οι επιχειρήσεις. Ακόμη και οι Κινέζοι το έχουν καταλάβει αυτό, εδώ και χρόνια, αν και επειδή ακριβώς δεν είναι innovators, δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα παραμένουν τόσο ισχυροί, όταν στις ακτές της Καλιφόρνια σχεδιάζονται από μικρές εταιρείες τα λειτουργικά συστήματα για τα κινητά τηλέφωνα της μεθεπόμενης γενιάς και στη Γερμανία εξακολουθούν να φτιάχνουν μηχανές που παράγουν μηχανές και μηχανήματα για όλο τον κόσμο και τους Κινέζους μαζί…

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Αποχαυνωμένοι από τις φυσικές της ομορφιές, μένουμε στον τουρισμό και την ανάγκη χρηματοδότησης των γεωργών μας, όταν πλέον η πλειοψηφία των γεωργικών προϊόντων που καταναλώνουμε είναι εισαγωγής.

Μου λείπει τελικά ένα όραμα σύγχρονης, μοντέρνας ανάπτυξης. Μου λείπει το να ακούσω μία μέρα, ότι η Ελλάδα ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ αυτό το προϊόν, παγκόσμια γνωστό (προς Θεού μη μου αναφέρετε την feta, το λάδι κοκ), όπως έγινε με τη Φινλανδία και την κινητή τηλεφωνία.

Αρκούμαστε πάντα ως Έλληνες στο λίγο. Και στο αρπακολλατζίδικο. Στο να γίνεται η δουλειά μας, γρήγορα, άκοπα, με εύκολο κέρδος, σήμερα, χωρίς καμία σκέψη για το αύριο. Αναφωνούμε αυτοϊκανοποιούμενοι για τις φυσικές μας ομορφιές και ποτέ δεν καθίσαμε να σκεφτούμε πώς θα μπορούσαμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό, πέρα από τον τουρισμό.

Σε μία ιδεατή κατάσταση στην Ελλάδα, θα μπορούσε η Χαλκιδική να βρίθει από καινοτόμες επιχειρήσεις, εγκατεστημένες εκεί, μέσα στο απίστευτο φυσικό κάλλος, δίπλα στη θάλασσα, 100Km μόλις από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, με σύγχρονους δρόμους, με εξειδικευμένο προσωπικό υψηλής μόρφωσης, μία Ελληνική Καλιφόρνια…

Σε μία ιδεατή κατάσταση, όπως έχει πει και ο φίλος μου ο Κώστας Ροδινός, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε καινούργια πανεπιστήμια, μέσα στην φύση, δίπλα σε τόπους με τεράστιο ιστορικό ενδιαφέρον και να φωνάξουμε όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, να κάνουν σχολές και εδώ, όπου με υπερηφάνεια θα δίνανε τη γνώση των ανθρωπιστικών επιστημών.

Σε μία ιδεατή κατάσταση, κάποιος, κάποτε θα φώναζε 10 «σοφούς» αλλά ΝΕΟΥΣ ανθρώπους, θα τους έκλεινε επί μία εβδομάδα σε ένα χώρο συσκέψεων και θα τους υποχρέωνε να σχεδιάσουν την στρατηγική και το όραμα της Ελλάδας της επόμενης εικοσαετίας. Βασισμένο όχι σε τσιτάτα και συνταγές του παρελθόντος, αλλά σε μεγαλειώδεις δράσεις όπου υποχρεωτικά όλες οι επόμενες γενιές θα τις ακολουθούσαν. Με οδηγίες και χρονοδιαγράμματα για το ποιους τομείς της βιομηχανίας θα στηρίξει η Ελλάδα, τι προϊόντα μπορεί να κατασκευάσει, πώς μπορεί να ανέβει η ψυχολογία του Έλληνα και της νέας γενιάς, που θα θέλει να μείνει εδώ, να συνεισφέρει και όχι να σηκωθεί να φύγει για να πετύχει το όνειρό της στην Αμερική, την Ευρώπη ή ακόμη και στις αραβικές χώρες…

Το ξέρω ότι η πλειοψηφία θα γυρίσει και θα πει «με τι λεφτά θα γίνουν όλα αυτά άνθρωπέ μου;». Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι πρωτίστως χρειάζεται ψυχολογία. Και αίσθηση ασφάλειας και υποστήριξης από το κράτος. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όπως ο πολίτης αηδιάζει που δεν βρίσκει ούτε μία καρέκλα για να περιμένει στην ουρά στην εφορία, και μπαίνει μέσα φορτωμένος, ενώ αν είχε έστω και μία απλούστατη αξιοπρεπή αντιμετώπιση από το κράτος και τους υπαλλήλους του θα είχε άλλη ψυχολογία, έτσι και τώρα χρειάζεται να φτιαχτεί η ψυχολογία μας. Από τον Ηγέτη. Ο οποίος όντας μπροστάρης θα εμφυσήσει το όραμά του.

Θυμάμαι μια κουβέντα που είχα το καλοκαίρι με ένα καλό στέλεχος υπουργείου. Όταν του παρέθεσα τους προβληματισμούς μου αυτούς, πήρα την απάντηση ότι κάθε φορά που ο Αντώνης Σαμαράς ξεδιπλώνει το όραμά του, υπάρχει απαξίωση… Για αυτό και δουλεύει αθόρυβα για να το υλοποιήσει. Δεν καλύφθηκα. Και όταν σε άλλη στιγμή ξαναέθεσα τους προβληματισμούς μου, πήρα την απάντηση «δε μπορώ να αντιμετωπίζω τα ψυχολογικά σου βρε αδερφέ!». Και όμως! Η ψυχολογία είναι αυτή που μετράει! Από τη συμπεριφορά του κόσμου στις αγορές, μέχρι την τελευταία σκέψη του πριν κοιμηθεί «θα καταφέρω να βγάλω και αυτόν το δύσκολο χειμώνα;»…

Θα είναι λίγες οι ώρες που θα μείνει ο Αντώνης Σαμαράς στη Θεσσαλονίκη… (ας πρόσεχαν για αυτό όλοι αυτοί που συμμετείχαν σε φιέστες ποτισμένες με το αφροδισιακό της εξουσίας, ανάμεσα σε φράουλες και σαμπάνιες και οργιωδώς προκλητικές εμφανίσεις σε κοσμικά μπαρ). Αλλά αυτές τις ελάχιστες ώρες που θα μείνει στην πόλη, ας παρουσιάσει το Όραμά του. Και ας δείξει ότι δεν είναι πλέον ένας απλός διαχειριστής, αλλά ένας Ηγέτης που μπορεί να φτιάξει την ψυχολογία. Ένας Ηγέτης που μπορεί να πει το «πώς θα πορευτεί η Ελλάδα στα επόμενα χρόνια» και όχι το πόσο έτοιμοι θα είμαστε στις αγορές κατά την στουρνάρεια ξερή, λογιστική, λογική.

Νεύτων