Τα χρυσά μετάλλια, τα γονίδια και η πολιτική ορθότητα

13:47 15/8/2012 - Πηγή: Antinews

Με ηγέτη τους τον άπιαστο Usain Bolt, οι Τζαμαϊκανοί σπρίντερ κυριάρχησαν απόλυτα στους φετινούς Ολυμπιακούς, κάτι που αποτελεί τεράστιο επίτευγμα για την μικροσκοπική  πατρίδα τους.

Δεν είναι όμως έκπληξη το κατόρθωμά τους. Τα τελευταία χρόνια, τα κράτη της Δυτικής Αφρικής, καθώς και αυτά με κατοίκους που προέρχονται από την Δυτική Αφρική (ΗΠΑ, Τζαμάικα, Γρενάδα και Τρινιντάντ) έχουν εμφανίσει περισσότερους κορυφαίους σπρίντερ από όλη την λευκή Ευρώπη και την Ασία μαζί!

Το τρέξιμο είναι το απόλυτο άθλημα

της ισότητας, και ένα φυσικό εργαστήριο. Σε αντίθεση με τις στολές και τα εξαρτήματα, που χρειάζεται για παράδειγμα η ξιφασκία, ή την εντατική προπόνηση που απαιτεί η γυμναστική, το τρέξιμο είναι πολύ πιο απλό. Αυτό αποδείχθηκε το 1960 στην Ρώμη, όταν ο Αιθίοπας Abebe Bikila, χωρίς προπονητή, χωρίς εμπειρία και κυρίως χωρίς παπούτσια, κέρδισε τον Μαραθώνιο.

Θεωρητικά λοιπόν, τα χρυσά μετάλλια στο τρέξιμο θα πρέπει να είναι μοιρασμένα ισότιμα. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο. Οι αγώνες δρόμου έχουν διαχωριστεί φυλετικά.

Στους άνδρες, κάθε σημαντικό  ρεκόρ ανήκει σε αθλητές αφρικανικής καταγωγής, από τα 100 μ ως τον Μαραθώνιο. Στις τελευταίες επτά Ολυμπιάδες, σε όλους τους τελικούς των 100μ, οι 56 συμμετέχοντες κατάγονταν από την Δυτική Αφρική. Μόνο δυο μη Αφρικανοί δρομείς, ο Γάλλος Christophe Lemaire (λευκός) και ο Αυστραλός Patrick Johnson (Αβορίγινος-Ιρλανδός) ανήκουν στους 500 κορυφαίους σπρίντερ. Δεν υπάρχει κανένας κορυφαίος δρομέας των 100μ που να κατάγεται από την Ασία, ή ακόμη κι  από την Ανατολική Αφρική.

Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το ζήτημα των δρόμων αντοχής. Εκεί δεν τα πάνε καλά οι αθλητές από την Δυτική Αφρική, αλλά κυριαρχούν οι αθλητές από την Βόρεια και την Ανατολική Αφρική. Στο Λονδίνο διέπρεψαν οι Κενυάτες και οι Αιθίοπες, που όμως δεν λένε και πολλά  στο σπριντ.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Η πιο συνηθισμένη εξήγηση είναι ότι οι μαύροι αθλητές προπονούνται πιο εντατικά στο τρέξιμο. Όπως ακούγεται κατά κόρον, τα αγωνίσματα αυτά τους προσφέρουν μια σπάνια διέξοδο από τις περιορισμένες ευκαιρίες της ζωής τους. Και επίσης, υπάρχει πλέον μια ολόκληρη παράδοση δρομέων, που τα παιδιά θέλουν να μιμηθούν και να συνεχίσουν. Τρέχουν από μικροί, προπονούνται πιο σκληρά από τους υπόλοιπους, ενώ οι υπόλοιποι αθλητές πάσχουν πλέον από σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντί τους και άλλα τέτοια πολλά.

Πρόσφατα, τόσο το National Public Radio, όσο και το  CNN δημοσίευσαν απόψεις για το φαινόμενο της Τζαμάικας. Περιέργως, ο όρος «γενετική» δεν ακούστηκε καν. Όλα είναι ανατροφή, κατέληγαν τα άρθρα, μια επιστημονική θεωρία που έχει πλέον απορριφθεί.

Αυτήν όμως την άποψη την πιστεύουν μόνο όσοι κινούνται εντός των αυστηρά πολιτικά ορθών κύκλων. Οι επιστήμονες όχι. Ο διευθυντής του εργοφυσιολογικού ινστιτούτου της Κοπεγχάγης Bengt Saltin, πιστεύει πως το περιβάλλον του αθλητή αναλογεί στο 25% της ικανότητάς του. Τα υπόλοιπα όλα είναι γενετική, με την κάθε πληθυσμιακή ομάδα να έχει και ορισμένα ξεχωριστά πλεο