Τα δεσμά του ρόλου

16:13 22/9/2012 - Πηγή: Antinews

Πάνω από 2.5 (για τους εγκαίρως υποψιασμένους) χρόνια συζητήσεων, χιλιάδες άρθρα, ποστς και ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου και η σύγχυση δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Όλοι μας παρασυρόμενοι στην περιπτωσιολογία συχνά ξεχνάμε (ορισμένοι δεν έχουν ποτέ αντιληφθεί) την τρέχουσα θέση μας και το πλαίσιο της πραγματικότητας μέσα στην οποία κινούμαστε.

Η ζημιά στην Ελλάδα έγινε την άνοιξη του 10. Έγινε και είναι οριστική και αμετάκλητη. Είναι γεγονός και ανήκει στην ιστορία. Και ποια ήταν αυτή η ζημιά; Χρεοκοπήσαμε. 

Όταν βγαίνεις και λες: κύριοι δεν μπορούμε να σας πληρώσουμε, αυτό σημαίνει: χρεοκόπησες. Οτιδήποτε συμβαίνει από αυτό το σημείο και μετά είναι η διαχείριση του γεγονότος αυτού. Η διαχείριση της χρεοκοπίας μας.

Ποιά είναι παγίως η μοίρα του χρεοκοπημένου; Να υποφέρει. Γιατί; Εδώ παρακαλώ την προσοχή σας. Κανείς στην πραγματικότητα δεν μισεί τον χρεοκοπημένο. Εάν ο δανειστής του είναι τράπεζα δεν τον μισεί ούτε αυτή. Είτε έχει πάρει τα λεφτά της και απλώς χάνει μέρος των κερδών, είτε ακόμα κι αν έχει χάσει κεφάλαιο, η τράπεζα ξέρει ότι δεν μπορεί να πάρει κάτι από τον χρεοκοπημένο. Στην πραγματικότητα η τράπεζα έχει κάθε συμφέρον, ο πελάτης να ορθοποδήσει, για να ξαναγίνει ακριβώς αυτό: πελάτης. Όχι όμως πριν υποφέρει. Κι αυτό διότι η οικονομία λειτουργεί πάνω στον άνθρωπο, στις επιλογές, τις αντιδράσεις και τα ένστικτά του. Εάν σταματώντας να πληρώνεις το στεγαστικό σου δεν χάσεις το σπίτι σου, δεν έχεις  κανένα άλλο πρόβλημα και τα χρήματα της πρώην δόσης τα κάνεις ποιότητα ζωής, (ταξίδια, νέα έπιπλα, κοσμικές εξόδους κλπ) είναι βέβαιον πως σε μικρό χρονικό διάστημα δεν θα πληρώνει στεγαστικό κανείς στην πολυκατοικία, σε λίγο στην γειτονιά και ούτω καθ’ εξής. Απλοϊκό αλλά ευκόλως αντιληπτό ότι το σύστημα θα κατέρρεε.

Σε αυτή τη θέση λοιπόν βρισκόμαστε από την άνοιξη του 10. Του χρεοκοπημένου πού πρέπει να υποφέρει, ώστε να μην διανοείται κανείς να θέλει να βρεθεί στην θέση του. Όχι γιατί κάποιος μας μισεί αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Τα περί Ιφιγένειας άρα ισχύουν ήδη από καιρό. Την στιγμή που ελήφθη η απόφαση να μπούμε σε αυτό το πηγάδι, κερδίσαμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι συχνά υπερβολικές αναφορές στα διεθνή Media για την δυστυχία που επικρατεί στην Χώρα, εξυπηρετούν ακριβώς τις ανάγκες του ρόλου.

Ομοίως και τα περί απώλειας εθνικής κυριαρχίας ισχύουν από καιρό. Είναι μια συζήτηση βέβαια το κατά πόσο η Ελλάδα υπήρξε ποτέ κυρίαρχη και ανεξάρτητη, είναι όμως βέβαιον πως ο Σαμαράς παρέλαβε από τον Παπαδήμο λιγότερη εξουσία από όση παρέλαβε ο ΓΑΠ από τον Καραμανλή. Όταν ο Πρωθυπουργός λέει: «πρέπει να μειώσουμε τον ΦΠΑ για να …» και δεν λέει: «μειώνουμε τον ΦΠΑ ώστε να…» είναι ξεκάθαρο πως δεν απευθύνεται στον Ελληνικό Λαό, αλλά σε όσους κρατούν το κομμάτι εξουσίας που του λείπει. Αναμφίβολα ο Σαμαράς παρέλαβε τον λιγότερο ζηλευτό πρωθυπουργικό θώκο τουλάχιστον της μεταπολίτευσης. ( Μήπως για αυτό του επετράπη; Με ιντριγκάρει ο προβοκάτορας μέσα μου).

Στην δια