Τα ευρωπαϊκά Κόμματα του Τσαγιού

09:46 4/1/2014 - Πηγή: Antinews

Τα αντιευρωπαϊκά κόμματα είναι πιθανόν το 2014 να τα πάνε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σχολιάζει ο Economist.

Από το 2010 περίπου, το Κόμμα του Τσαγιού, μια ομάδα «επαναστατών» των Ρεπουμπλικάνων, έχει φέρει τα πάνω κάτω στην αμερικανική πολιτική. Υπάρχουν πολλές εναλλαγές, αλλά τα περισσότερα μέλη του μοιράζονται τρεις πεποιθήσεις: ότι η άρχουσα ελίτ έχει χάσει την επαφή με τα θεμελιώδη ιδανικά της Αμερικής, ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση

είναι ένας αυξανόμενος, αυτο- εξυπηρετούμενος Λεβιάθαν και ότι η παράνομη μετανάστευση αποτελεί απειλή για την κοινωνική τάξη. Το κίνημα του Tea Party βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης που κυριαρχεί στην αμερικανική πολιτική και στη δυσκολία της μεταρρύθμισης των προϋπολογισμών και των νόμων για τη μετανάστευση.
Τώρα κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ευρώπη. Τα «επαναστατικά» κόμματα βρίσκονται σε άνοδο. Για τα μεγάλα κόμματα και τους ψηφοφόρους που ανησυχούν για την επιτυχία τους, η εμπειρία της Αμερικής με το Κόμμα του Τσαγιού προσφέρει χρήσιμα διδάγματα.
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ του Tea Party και των ευρωπαϊκών «αποστατών». Ενώ οι παρατάξεις του Κόμματος του Τσαγιού λειτουργούν μέσα σε ένα από τα μεγάλα κόμματα της Αμερικής και έχουν τις ρίζες τους σε μια σεβαστή παράδοση στον συντηρητισμό μιας μικρής κυβέρνησης, τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά είναι μικρές, επαναστατικές ομάδες, κάποιες από την άκρα δεξιά. Οι Ευρωπαίοι είναι ακόμα πιο ποικιλόμορφοι από ό,τι οι Αμερικανοί. Το Κόμμα Προόδου της Νορβηγίας απέχει πολύ από το επιθετικό Jobbik της Ουγγαρίας. Ο Νάιτζελ Φάρατζ και οι βαρετοί του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) φαίνονται μάλλον αδιάφοροι στο Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν. Αλλά υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ των ευρωπαϊκών «ανταρτών» και του Κόμματος του Τσαγιού. Είναι θυμωμένοι άνθρωποι, που επιστρέφουν σε απλούστερες εποχές. Ανησυχούν για τη μετανάστευση. Πηγάζουν από την πιεσμένη μεσαία τάξη _ανθρώπους που αισθάνονται ότι η ελίτ στην κορυφή και όσοι δανείζονται χωρίς επιστροφή στη βάση ευημερούν εις βάρος των απλών ανθρώπων που εργάζονται. Και πιστεύουν ότι το κέντρο της εξουσίας -η Ουάσιγκτον ή οι Βρυξέλλες – είναι γεμάτο με γραφειοκράτες που ετοιμάζουν συστήματα για να χειρίζονται τις ζωές των ανθρώπων.

Οι κυρίαρχοι πολιτικοί στην Ευρώπη έχουν προσπαθήσει να περιθωριοποιήσουν τους «αντάρτες», παρουσιάζοντάς τους σαν ανισόρροπους, ρατσιστές ή φασίστες. Αλλά αυτό δεν πιάνει, εν μέρει επειδή πολλοί από τους «αντάρτες» κάνουν μια αποφασιστική προσπάθεια να γίνουν σεβαστοί. Το UKIP, το FN και το Κόμμα Ελευθερίας στις Κάτω Χώρες θα μπορούσαν να κερδίσουν τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Μάιο. Στη Γαλλία, το 55% των φοιτητών δηλώνουν ότι θα σκεφτούν να ψηφίσουν το FN. Το Κόμμα Προόδου έχει ενταχθεί στην κυβέρνηση της Νορβηγίας. Η Σλοβακία έχει έναν νέο ακροδεξιό κυβερνήτη σε μια περιφέρεια. Αν μετρήσετε και τους αντάρτες στην αριστερά , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, τα μεγάλα κόμματα στην Ευρώπη είναι ασθενέστερα από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η εξέγερση πηγαίνει καλά, εν μέρει επειδή η επικρατούσα τάση τα πήγε τόσο άσχημα. Οι κυβερνήσεις ενθάρρυναν τους καταναλωτές να δανειστούν, άφησαν τις τράπεζες να ξεφύγουν ​​και σχεδίασαν το ευρώ ως το αποκορύφωμα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι απλοί άνθρωποι έχουν πληρώσει ένα τίμημα για αυτές τις ανοησίες, με την αύξηση των φόρων, την ανεργία, τις περικοπές επιδομάτων και το πάγωμα των μισθών.

Αυτή η εφημερίδα αντιμετωπίζει με συμπάθεια τη διορατικότητα των Κομμάτων του Τσαγιού, ότι το σύγχρονο κράτος φαίνεται συχνά ότι έχει σχεδιαστεί για να φροντίζει τον εαυτό του και όχι τους πολίτες που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Είναι αλήθεια ότι η ΕΕ δεν έχει καμία απάντηση στο πρόβλημα που οι μειοψηφία των ψηφοφόρων σε πολλές χώρες αισθάνονται ότι στερείται νομιμότητας: τη διαφαινόμενη απειλή για το ευρώ. Αλλά οι «αντάτρτες» της Ευρώπης έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο.
Όταν ο Γκέερτ Βίλντερς, ηγέτης του PVV, αποκαλεί το Κοράνι «φασιστικό βιβλίο» και το Ισλάμ «μια ολοκληρωτική θρησκεία», επικυρώνει τη μισαλλοδοξία. Όταν η Λεπέν απαιτεί την προστασία των γαλλικών επιχειρήσεων από τον ξένο ανταγωνισμό, απειλεί να κάνει φτωχότερους τους συμπατριώτες της. Όταν το UKIP υπόσχεται στον βρετανικό λαό ευημερία εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εντός μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου δικής του επινόησης, πλασάρει μια ψευδαίσθηση. Η αύξηση της ανισότητας και η αυξανόμενη μετανάστευση είναι το φυσικό επακόλουθο της τεχνολογικής προόδου και των οικονομικών ελευθεριών που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν. Τέτοιες λεπτομέρειες δεν πτοούν την Λεπέν, η οποία, με την έπαρση ενός πολιτικού που βρίσκεται σε άνοδο, προβλέπει ότι θα είναι στα Ηλύσια μέσα σε μια δεκαετία. Αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο, εν μέρει επειδή οι εθνικές εκλογές είναι λιγότερο επιρρεπείς σε ψήφους διαμαρτυρίας από τις ευρωεκλογές και εν μέρει επειδή όσο πλησιάζουν στην εξουσία σχεδόν όλα τα Κόμματα Τσαγιού της Ευρώπης πιθανότατα να αποκαλυφθεί ότι είναι ανίκανα και ποτισμένα με διχόνοια. Ωστόσο, οι «αντάρτες» δεν χρειάζονται τη νίκη για να καθορίσουν την ημερήσια διάταξη ή να ορθώσουν εμπόδια στις μεταρρυθμίσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι πρέπει να τους διώξουν.
Ειλικρίνεια σε όλα

Η επίθεση στους «αντάρτες» χαρακτηρίζοντάς τους φασίστες είχε αποτέλεσμα όταν ακόμα οι μνήμες του Χίτλερ ήταν νωπές, αλλά πολλοί από τους σημερινούς ψηφοφόρους δικαίως το θεωρούν ως επί το πλείστον μια τακτική εκφοβισμού. Παρότι η επικρατούσα τάση δαιμονοποιεί τους «αντάρτες», επίσης τους υποθάλπει, υιοθετώντας ηπιότερες εκδοχές των πολιτικών τους- κατά της μετανάστευσης, της παγκόσμιας χρηματοδότησης και της ΕΕ. Όμως, η επικρατούσα τάση κωλύεται από μια αίσθηση του τι είναι δυνατό και από την κατανόηση του τι είναι νόμιμο. Έτσι καταλήγει να κολακεύει την ιδέα ότι κάτι χρειάζεται διόρθωση, ενώ φαινομενικά δεν έχει το θάρρος να κάνει τίποτα.
Το μάθημα από την Αμερική είναι ότι αν οι πολιτικοί της Ευρώπης δεν θέλουν οι «αντάρτες» να καθορίζουν την ατζέντα, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα επιχειρήματά τους. Όσο καιρό οι ηγέτες των Ρεπουμπλικάνων υπέκυψαν στα αιτήματα του Tea Party να θέσουν την καθαρότητα πάνω από το έργο της διακυβέρνησης (για παράδειγμα, κλείνοντας την ομοσπονδιακή κυβέρνηση) βυθίζονται στη δημόσια εκτίμηση. Οι σκληροπυρηνικές θέσεις των Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων ικανοποιούν τους πιστούς του κόμματος, αλλά απομακρύνουν τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, κοστίζοντας στο κόμμα έδρες στη Γερουσία στις πρόσφατες εκλογές και, αναμφισβήτητα, την προεδρία το 2012. Οι πολιτικοί πρέπει να εξηγήσουν τις δύσκολες επιλογές και να διαλύσουν τις παρεξηγήσεις. Η ενιαία αγορά της Ευρώπης είναι πηγή ευημερίας: να τη διευρύνετε. Οι εργαζόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη πληρώνουν περισσότερα σε κρατικά ταμεία από ό,τι παίρνουν: να τους καλωσορίσετε. Οι πολιτικοί που είναι έτοιμοι να μιλήσουν θα διαπιστώσουν ότι οι περισσότεροι πολίτες μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια.
Τελικά, όμως, η επιλογή εμπίπτει στους ψηφοφόρους τους. Το Κόμμα του Τσαγιού άνθισε στην Αμερική, εν μέρει επειδή μια μικρή μειοψηφία των ψηφοφόρων κυριάρχησε σε σημαντικούς αγώνες, ειδικά σε επίμαχες έδρες. Στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πολλοί ψηφοφόροι απλά δεν μπαίνουν στον κόπο να συμμετέχουν. Αυτό είναι ένα δώρο προς τους «αντάρτες». Αν οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να θριαμβεύσουν, θα πρέπει να ψηφίσουν.

http://www.economist.com/news/leaders/21592610-insurgent-parties-are-likely-do-better-2014-any-time-second-world