Τα γουρούνια…τραγουδάνε ακόμα

09:34 26/6/2012 - Πηγή: Antinews

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει,  αλλά από τις περίφημες χώρες P.I.G.S. (Portugal, Italy, Greece, Spain) μόνο η Ελλάδα βρίσκεται εκτός διοργάνωσης.

Μάλιστα οι τρεις από τις τέσσερις θα διεκδικήσουν το τρόπαιο, μιας και βρίσκονται στο final four του Euro 2012.

Επειδή όμως η Ιστορία μας κάνει «πλάκα» το G από

τον περιπαιχτικό χαρακτηρισμό PIGS έμεινε εκτός euro, από  ένα άλλο G,ωπου κάνει -διακριτικά βεβαίως βεβαίως- ό,τι μπορεί προκειμένου να μας εξωθήσει οικειοθελώς εκτός Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Ήδη πολλές από τις χθεσινές αθλητικές εφημερίδες κάνουν λόγο για την εκδίκηση των χρεοκοπημένων χωρών του Νότου σε σχέση με τις χώρες του πλούσιου Βορρά.

Αυτό για όσους αρέσκονται στις θεωρίες συνωμοσίας ή τουλάχιστον διεγείρονται από τους παραλληλισμούς και τις συμπτώσεις που δημιουργούνται (προσωπικά είμαι ένας από αυτούς)

Επίσης για όσους θεωρούν πως η πολιτική δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό.

Πόσες  και πόσες φορές δεν έχει διακοπεί αγώνας ποδοσφαίρου για αντιαμερικανικά συνθήματα;

Πόση πολιτική χροιά έχουν τα ντέρμπυ Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, Ομόνοια-Αποέλ,  Σέλτικ-Ρέιντζερς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτική προέκταση ενός αγώνα ποδοσφαίρου ξεπερνάει σε ενδιαφέρον ακόμη και τον ίδιο τον αγώνα.

Μάλιστα, το έργο ανάμεσα στην «κατατρεγμένη Ελλαδίτσα» και τους «δυνάστες Γερμαναράδες» το έχουμε ξαναδεί πριν από μερικούς μήνες στον αγώνα του Ολυμπιακού με την Ντόρτμουντ.

Είναι από τις σπάνιες όμως περιπτώσεις που το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί πια το όπιον του λαού;

ή μήπως δεν είναι έτσι;

Ρώτησα προχθές ένα φίλο με ποια ομάδα θα είναι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Το σκέφτηκε μια στιγμή και τελικά απάντησε: «Με την Ελλάδα». Τον κοίταξα με απορία. Εννοούσα βέβαια, όταν τον ρώταγα, εκτός από την Ελλάδα. Αν του αρέσει η Ισπανία ή η Αγγλία, η Γαλλία ή η Ολλανδία, η Γερμανία ή η Ιταλία. Το ότι θα υποστήριζε την Ελλάδα μου φαινόταν μάλλον αυτονόητο. Μήπως όμως τελικά δεν είναι; Και δεν αναφέρομαι σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, αν και από τη σκοπιά αυτή προκύπτουν συχνά σημαντικά συμπεράσματα, αλλά σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο. Ακόμα και το γεγονός ότι υποστηρίζεις την Ελλάδα στο Euro αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Η ελληνική σημαία το ίδιο. Ακόμα και η λέξη «Έλληνας». Προτιμάμε να δηλώνουμε Ευρωπαίοι, Αθηναίοι ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η εθνική μας ταυτότητα εξελίσσεται σε κάποιο είδος ταμπού.

Ως ένα σημείο, αυτό οφείλεται στο ότι το να είσαι σήμερα Έλληνας θεωρείται μια μάλλον ατυχής συγκυρία, υφίστασαι όλα τα δεινά της κρίσης και ακούς και ένα σωρό άκομψα εισαγόμενα σχολιάκια. Δεν είναι εύκολο να είσαι κάτι που κανείς (Ευρωπαίος) γύρω σου δεν θα ήθελε να είναι. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικότερο πρόβλημα του σημερινού Έλληνα, ως προς την αναγνώριση και αποδοχή της εθνικής του ταυτότητας, είναι η σύγχυση ανάμεσα στον (υγιή) πατριωτισμό και το (βίαιο) εθνικισμό. Δυο έννοιες φαινομενικά συγγενείς, αλλά κατ’ ουσίαν διάφορες. Δεν πρόκειται να το εξηγήσω περισσότερο. Μ