Ζεϊμπέκικο μακρύ και ατελείωτο

22:46 24/9/2011 - Πηγή: Antinews

Του  ΠροφήτηΑρσενικά, και όχι άντρες, που όχι μόνο δέχονται να χορεύει γυναίκα «ζεϊμπέκικο» αλλά της χτυπάνε και παλαμάκια, δεν μπορούν να κατανοήσουν τον κόσμο στον οποίο έζησε ο Νίκος Κοεμτζής.Η περίπτωση του, τοιχογραφία της Ελλάδας του 20ου Αιώνα.Γι’ αυτό και πολωμένες οι αντιμετωπίσεις του.Η μια : μαχαιροβγάλτης.Η άλλη : Γιάννης Αγιάννης.To 1973 η Ελλάδα απέχει χρονικά μόνο, περίπου, μια 20ετία από τη λήξη της μεγάλης αιματοχυσίας.Αιματοχυσία σε πτυχές

του δημόσιου βίου δεν είναι καθημερινότητα, αλλά υπάρχει.Μια κοινωνία ακόμα με κώδικες.Τιμή, Μπέσα, Φιλότιμο.Στο ιστορικό μεταίχμιο. Πριν τις μεγάλες εθνικές καταστροφές, πρώτα της Κύπρου, κατόπιν του Ανδρεϊσμού.Κανένας δεν της έχει πει ακόμα επισήμως ότι ανήκει στη Δύση.Γέρνει ευδιάκριτα προς την Ανατολή.Κλίση που είχε ενισχύσει η Καταστροφή του 22.Το «Αααααχ» του Καζαντζίδη είναι η φωνή των λαϊκών στρωμάτων.Η αστυφιλία σαρώνει, αλλά υπάρχει ακόμα πληθυσμιακή και πολιτισμική ισορροπία μεταξύ αστικών κέντρων και υπαίθρου.Την ανάπτυξη τροφοδοτεί η μεταπολεμική αποκατάσταση και η εσωτερική μετανάστευση που θεριεύει την αντιπαροχή.Πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι δεν υπάρχουν.Πολλοί, ακόμα τότε, φεύγουν gastarbeiters στη Γερμανία.Στην Αθήνα, οι αγροτικής προέλευσης εσωτερικοί μετανάστες συνωστίζονται οικιστικά στα πέριξ των σταθμών Λαρίσης και Πελοποννήσου.Από κει εύκολα πετάγονται στα κλαρίνα της Πλατείας Λαυρίου για να γλεντήσουν. Σωματικά βρίσκονται στην Πρωτεύουσα, ψυχικά στο χωριό τους.Ένας άλλος κόσμος ενυπάρχει στα αστικά κέντρα, ξέχωρος από δαύτους, με διαφορετικό μουσικό ιδίωμα.Το προλεταριάτο και τα παρακλάδια του, λούμπεν και μη.Η ενσωμάτωση των προσφύγων του 22 προσέδωσε ζωτικό δυναμικό στο ελληνικό κράτος-έθνος.Αλλά, κυρίως από τα εξαθλιωμένα τμήματα της προσφυγιάς, ενσωματώθηκαν οριστικά στην πολιτική και λαϊκή κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και τρία στοιχεία: κομμουνιστικές ιδέες, χασίσι και μπουζούκι.Το μπουζούκι (το 73), με τον Χιώτη, έχει καμιά 15αριά χρόνια που μπήκε «στα σαλόνια».Δηλαδή στον τρόπο διασκέδασης των νεόκοπων, μεταπολεμικών τάξεων.Τής μικροαστικής, που τροφοδοτείται από την κοινωνική κινητικότητα της μετεξέλιξης των αγροτικών στρωμάτων σε κατοίκους πόλεων.Και μιας μεγαλοαστικής που καρπούται την μεταπολεμική ανοικοδόμηση.Όμως επικρατεί αυστηρός διαχωρισμός των χώρων λατρείας του.Υπάρχει η «Νεράιδα» της Παραλίας όπου πάει ο Ωνάσης, οι «κοσμικοί» εκ των χουντικών (η πλειοψηφία τους ακούει δημοτικά) και οι μεγαλοεπιχειρηματίες.Υπάρχουν τα οικογενειακά κέντρα με ορχήστρα.Και υπάρχουν τα καθαρά λαϊκά μπουζουξίδικα, στη Συγγρού, στην Αχαρνών, στην Καβάλας και σε πιο ζόρικα μέρη.[Παρένθεση 1 : Ο αυθεντικός διαχωρισμός επιβίωνε μέχρι πριν κάποια χρόνια σε σκυλάδικα όπως της Εθνικής Οδού, όπου φρόνιμο ήταν να έμπαινες οπλισμένος ή με παρέα αποδεδειγμένης σκληρότητας].Σε τέτοια κατέφευγαν από γνήσια λαϊκοί μέχρι λούμπεν.Κόσμος που αποτύπωσε και ο Ηλίας Πετρόπουλος.Άλλοι για να δοξάσουν το περιθώριο στο οποίο ανήκαν.Άλλοι για να διώξουν τον καημό τους, συνοδεία ουσιών.Εδώ κ