Υγεια, ασφαλεια και δημοσιος χωρος στην αθηνα της κρισης


Της Έλενας Λοϊζίδου
Πέντε ημέρες στην Αθήνα. Πέντε ημέρες που ποικίλλουν μεταξύ τους. Συνήθιζα να επισκέπτομαι συχνά την Αθήνα ως έφηβη με τους γονείς μου. Στο δρόμο για το Κανού της Νιγηρίας όπου ο  πατέρας μου εργαζόταν, περνούσαμε πάντοτε από την Αθήνα. Αυτές οι επισκέψεις ήταν σύντομες, δύο ημέρες στην Αθήνα με επισκέψεις
στα αρχαία μνημεία, στα μουσεία, σε ταβέρνες, καφέ, συγγενείς και φίλους. Από το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αρκετοί από τους πρόσφυγες συγγενείς και φίλους μας μετακόμισαν στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα, προσπαθώντας να ξαναχτίσουν τις ζωές τους από την αρχή. Η Αθήνα έμοιαζε στα παιδικά μου μάτια να είναι μεγάλη, πολύβουη και συναρπαστική. Η εικόνα της Αθήνας έμοιαζε με αυτή που παρουσιαζόταν στις ταινίες της Φίνος Φιλμς (εταιρία κινηματογραφικής παραγωγής στην Ελλάδα 1943 – ’77) τις οποίες η εταιρία εξήγαγε στην Κύπρο και στην ελληνική διασπορά. Δεν είμαι ελληνίδα, είμαι κύπρια.
Keywords
Τυχαία Θέματα