Βγαλε τον καμινη απ' την πριζα!

18:47 24/3/2013 - Πηγή: Fimotro

Του Θωμά Σίδερη
Αγαπητό Fimotro,Η υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων που είναι υπεύθυνη για τις άδειες λειτουργίας των θεατρικών χώρων της πρωτεύουσας έκανε επί χρόνια τα στραβά μάτια. Σε μια πόλη λοιπόν που αλληθωρίζει κι όταν δεν αλληθωρίζει πέφτει σε... λήθαργο, υπάρχουν θέατρα που λειτουργούν τριάντα μέτρα κάτω από τη γη, βρωμερά και τρισάθλια, που μυρίζουν υγρασία και μούχλα, που δεν έχουν έξοδο κινδύνου, αν και τα περισσότερα από αυτά τα εντελώς ακατάλληλα θέατρα έχουν περισσότερα από 300 καθίσματα.

Σκεφτείτε λοιπόν το απλούστερο: ένα βραχυκύκλωμα στον πολυσύνθετο ηλεκτρολογικό

εξοπλισμό των θεάτρων. Ένα τυχαίο λάθος, ενός ανειδίκευτου εργάτη, που προσλήφθηκε από τον θεατρικό παραγωγό ή από όποιον κάνει τον παραγωγό ως ηλεκτρολόγος, στη συνδεσμολογία των καλωδίων. Μια πυρκαγιά, που θα μπορούσε να εξαπλωθεί τάχιστα, αφού κάθε θέατρο, λόγω των υλικών του, είναι μια εύφλεκτη βόμβα.
Θα μου πείτε ότι τα θέατρα δε γεμίζουν πια, ότι βραχυκύκλωμα μπορεί να συμβεί ακόμα και στο ίδιο σου το σπίτι και να στο κάνει στάχτη, ότι ο παραγωγός δεν έχει να πληρώσει επαγγελματία ηλεκτρολόγο, ότι σε εποχές κρίσης που όλοι πάνε να βγάλουν ένα μεροκάματο, κάνεις τα στραβά μάτια και τελειώνει εδώ η ιστορία.
Όμως η Αθήνα είναι η πόλη με τα περισσότερα θέατρα και με τις περισσότερες παραστάσεις αναλογικά με τον πληθυσμό της σε όλη την Ευρώπη, αν όχι σε όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα των ποιητών έγινε την τελευταία δεκαετία η Αθήνα των τετρακοσίων plus θεατρικών σκηνών. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό; Όχι βέβαια... Σ’ αυτήν λοιπόν την υπεραπλουστευμένη λογική κρύβονται όχι μια αλλά πολλές παγίδες. Για παράδειγμα ο άνεργος ηθοποιός και τεχνικός θα κατέβει και στα 500 μέτρα υπόγειο προκειμένου να εκφραστεί καλλιτεχνικά και να υπάρξει, προκειμένου να βγάλει ένα μεροκάματο. Θα πάει και στις πρόβες χωρίς να πληρωθεί, θα σιωπήσει αν ο θεατρώνης δεν του βάλει ένσημα ή του βάλει λιγότερα από τα συμφωνημένα, θα τρέξει να χτυπήσει πόρτες για να βγει στο Λιάγκα και στη Μενεγάκη, αφού μόνο ό,τι παίζει στο γυαλί υπάρχει και ό,τι υπάρχει στο γυαλί γέμιζε μέχρι πρότινος τα θέατρα.
Από την άλλη, η κρίση αφάνισε τις αρπαχτές στην επαρχία, το εισιτήριο έπεσε κάτω από τα 25 ευρώ, μπορεί και κάτω από τα 20, οι θεατές δε θα πάνε σαν υπνωτισμένοι να δουν την τηλεοπτική περσόνα που γράφει, σκηνοθετεί, παίζει, κάνει τα φώτα και χορογραφεί, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει τηλεοπτική παραγωγή. Οι θεατές είναι πιο προσεχτικοί πού θα διαθέσουν το χρόνο και τα λεφτά τους, αυτά τα δέκα – δεκαπέντε ευρώ, είναι πιο υποψιασμένοι απέναντι στην τηλεοπτική ελαφρότητα του θεάτρου, τα πούλμαν των συλλόγων και των λοιπών υπεραστικών λεωφορείων δεν παρκάρουν πια έξω από τα θέατρα... Δημιουργήθηκαν νέοι χώροι, το θέατρο απώλεσε αρκετές από τις μικροαστικές συμβάσεις του, γνωστοί και φίλοι συναντήθηκαν και έφτιαξαν αξιόλογες θεατρικές ομάδες και κάποιες εξαιρετικές παραστάσεις.
Όμως, καμία τέχνη δεν μπορεί να συγκαλύπτει την αδιαφορία για την ασφάλεια των θεατών. Και γιατί η τέχνη θα πρέπει να λαμβάνει χώρα -σώνει και καλά- σε παραμελημένα και ακατάλληλα θέατρα που οι επιχειρηματίες τους και οι διαχειριστές τους δε σέβονται ποσώς το θεατή; Γιατί ο δήμος Αθήνας ξύπνησε ξαφνικά τώρα; Μια καταγγελία ενός επαγγελματικού θεατρικού σωματείου ήταν ικανή και αναγκαία να βάλει τον Καμίνη... στην πρίζα; Τόσα χρόνια πώς λειτουργούσαν όλα αυτά τα παράνομα θέατρα;
Αλλά, σ’ αυτό το θέατρο σκιών -που όλα μοιάζουν με εύφλεκτες βόμβες και καταλήγουν σε κούφια πυροτεχνήματα- τι να περιμένει κανείς;