Μπράιαντ Ουότσον: Το «θλιμμένο μάτι» που… δεν «γυάλιζε» για δόξα

11:13 8/3/2014 - Πηγή: Basket Blog

Σε κάθε γειτονιά των Η.Π.Α., όπου φυσικά υπάρχει ένα ανοικτό γήπεδο μπάσκετμπολ, «κρύβεται», μία ιστορία για ένα χαμένο ταλέντο που δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες. Η μπασκετική παραγωγή των Αμερικανών, τόσο σε σχολικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο και η ανταγωνιστικότητα που διακρίνει τα παιχνίδια στα playgrounds της χώρας, μάλλον μπορεί να δικαιολογήσει την γνώμη πολλών ότι από το τσιμέντο αυτών των χώρων πέρασε μπόλικο ταλέντο που δεν κατάφερε να πατήσει ποτέ το παρκέ του ΝΒΑ. Συχνά δημιουργούνται «μύθοι» που δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια,

αναπαράγονται οι λεγόμενοι «urban legends» που απέχουν αρκετά από την αλήθεια. Ωστόσο, η αλήθεια βρίσκεται συνήθως όχι πίσω από τα λόγια ενός παίκτη που αναζητά άλλοθι και δικαιολογίες για την αποτυχία του να περάσει στο επόμενο επίπεδο, Αλλά σε αυτά που λέει κάποιος άλλος. Διότι πολλάκις μετρά το ποιος εξιστορεί τα γεγονότα. Ένας πραγματικός θρύλος των ανοικτών γηπέδων δεν λέει μόνος του την ιστορία του. Αλλά αφήνει τους άλλους να την πουν για εκείνον. Στην περίπτωση του Μπράιαντ Ουότσον, ο ίδιος δεν είπε ποτέ πολλά. Αν και μάλλον τα είπε όλα απλώς με την αιτιολογία της ολότελα δικής του απόφασης να μην κυνηγήσει το όνειρο του ΝΒΑ. Ο σήμερα 38χρονος παλαίμαχος γκαρντ, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους παίκτες των playgrounds της Φιλαντέλφια δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες που δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες (του) και έριξε το φταίξιμο αποκλειστικά στον εαυτό του. Το παρωνύμιό του ήταν «Sad Eye», που σε πιστή μετάφραση σημαίνει «θλιμμένο μάτι». Μονάχα που ο Ουότσον είχε «βαφτιστεί» έτσι για το χαρακτηριστικό και χωρίς κινήσεις πρόσωπό του, που θα ταίριαζε σε… παρτίδα πόκερ, αφού δεν άφηνε σε κανέναν το περιθώριο να καταλάβει τι αισθάνεται ή τι σκέφτεται μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Ούτε χαμόγελο χαράς ή αλαζονείας ούτε γκριμάτσα ενόχλησης δεν διέκρινε κανείς όταν τον αντίκριζε να παίζει. Αλλά μάλλον τα μάτια όσων τυχερών τον είδαν να πηγαινοφέρνει τα 195 εκατοστά του κορμιού του και να σκοράρει ή να πασάρει μοναδικά έμειναν ορθάνοικτα. Με το στόμα ανοικτό έμειναν προφανώς και συμπαίκτες και αντίπαλοί του, που πλέον τον αποθεώνουν και εξακολουθούν να μην κατανοούν την απόφασή του να τα παρατήσει και να μην κυνηγήσει το όνειρο του ΝΒΑ. Ένα, όνειρο, πάντως, που φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν είχε ο ίδιος. «Έκανε τα πάντα στο γήπεδο», θυμήθηκε το 2010 ο άλλοτε γκαρντ των Ράπτορς, Άλβιν Ουίλιαμς, εξηγώντας πως «μπορούσε να σουτάρει, να διεισδύσει, να πηδήξει ψηλά, να πασάρει και γενικά “κατακτούσε” τον χώρο. Είναι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος παίκτης των playgrounds της Φιλαντέλφια»! Τον Ιούνιο του 2012, σε ένα μεγάλο αφιέρωμα σε όλα τα ανοικτά γήπεδα των Η.Π.Α., το ESPN τον κατέταξε στην 3η θέση των κορυφαίων ballers της Φιλαντέλφια, πίσω μόνο από τον Ερλ «The Pearl» Μονρό, μετέπειτα σταρ της Βαλτιμόρης και πρωταθλητή ΝΒΑ με τους Νικς και τον θρυλικό Ουίλτ Τσάμπερλεϊν!!! Ο Ουότσον βρέθηκε πάνω από σπουδαίους παίκτες όπως οι Γκάι Ρότζερς, Έρικ Γκάδερς, Κατίνο Μόμπλεϊ, Άαρον ΜακΚι, «Που» Ρίτσαρντσον, αλλά και τον επίσης σταρ των ανοικτών της πόλης και παλαίμαχο φόργουορντ των Περιστερίου, Αμαρουσίου, Γ.Σ. Λάρισας, Λάρι Στιούαρτ! Η ιστοσελίδα «Complex-Sports» τοποθέτησε τον «Sad Eye» στην 13η θέση των κορυφαίων παικτών playgrounds που δεν κατάφεραν ποτέ να αγωνιστούν στο ΝΒΑ! Όποιος τον παρακολούθησε, τον αντιμετώπισε ή έπαιξε πλάι του στα ανοικτά γήπεδα της «πόλης της αδελφικής αγάπης» ή του γυμνασίου Μπεν Φράνκλιν έχει να διηγηθεί από μία ιστορία. Ιδιαιτέρως χαρακτηριστική είναι αυτή του Άαρον Όυενς, σταρ της περιοχής και πρωταγωνιστή της σειράς (κάτι σαν ντοκιμαντέρ ) «Mix Tape» της αθλητικής εταιρείας «And One», που δήλωσε ότι «την πρώτη χρονιά που αγωνίστηκα στα γήπεδα της 16ης οδού, του δικού μας “Rucker Park” (σ.σ.: το θρυλικό playground της Νέας Υόρκης), βρήκα ευκαιρία να παίξω βασικός. Ήμουν καλός όλο το καλοκαίρι και πριν τα πλέι-οφς μίας ανεξάρτητης λίγκας τραυματίστηκα. Ο Μπράιαντ πήρε τη θέση μου και τους “σκότωνε” όλους! Ήμουν τον πάγκο κι έκανα σαν τρελός. Χάσαμε μεν τον τελικό με ένα πόντο και με το σουτ του Ουότσον από το κέντρο να μπαίνει και να βγαίνει από το καλάθι.. Ηττηθήκαμε, αλλά ο “Sad Eye” ήταν τόσο καλός που παρά την ήττα μας, αναδείχθηκε MVP του τουρνουά»! Ο μέντορας του Ουότσον, Σόνι Χιλ, αποκάλυψε πριν από 4 χρόνια στο περιοδικό «SLAM» ότι ο Μπράιαντ είχε εντυπωσιάσει ακόμη και τον Σακίλ Ο’Νιλ! «Ήταν τόσο αθλητικός που με ύψος 1,95μ. έπαιζε πόιντ-γκαρντ. Μπορούσε να κάνει τα πάντα, να σουτάρει, να φτάσει στο λέι-απ, να δημιουργήσει δικές του φάσεις ή έτοιμα καλάθια στους συμπαίκτες του και το 1998, όταν ο Σακίλ έφερε μία ομάδα από φίλους του ένα καλοκαίρι στην Φιλαντέλφια, ο Μπράιαν τους διέλυσε και ανάγκασε τον “Σακ” να πει ότι “διάολε, αυτός ξέρει να παίζει”»!!! Εκείνη τη χρονιά ο Ο’Νιλ προωθούσε τον δίσκο του «Diesel» και διοργάνωσε ένα φιλανθρωπικό ματς, με μερικούς από τους καλύτερους παίκτες ανοικτών γηπέδων σε Νέα Υόρκη και Φιλαντέλφια. Οι πρώτοι, με σταρ τους Ράφελ Άλστον (μετέπειτα γκαρντ των Ρόκετς) και Μπούγκα Σμιθ προηγήθηκαν 30π. στο ημίχρονο, αλλά ο Σακίλ «ανακάτεψε» τις ομάδες και έβαλε στο παρκέ τον Ουότσον, ο οποίος πέτυχε… 10 τρίποντα στην επανάληψη! Το ίδιο καλοκαίρι, όμως, αποφάσισε να τα παρατήσει, σε ηλικία 22 ετών… Από τότε, βοηθά μεν παιδιά στο ξεκίνημά τους, αλλά αποφεύγει να παίζει, έστω κι αν αρχικά απαντά θετικά σε προσκλήσεις του Σόνι Χιλ ή του φίλου του και παλαίμαχου γκαρντ του Χιούστον και των Κλίπερς, Κατίνο Μόμπλεϊ. Ο ίδιος ο Ουότσον παραδέχεται πως «μάλλον είμαι λίγο αντικοινωνικός. Όπου πάω με ρωτούν τι κάνω. Απορούν γιατί σταμάτησα. Όμως εγώ επιμένω ότι όπως έπαιζα για τον εαυτό μου και γιατί το ήθελα, έτσι αποφάσισα να σταματήσω γιατί εγώ το ήθελα. Μία φορά βγήκα με μία κοπέλα και όπου καθίσαμε, ερχόταν ο κόσμος και με χαιρετούσε. Με ρωτούσε γιατί δεν παίζω. Η φίλη μου δεν πίστευε πως όλη αυτή η ιστορία ήταν από το μπάσκετμπολ»… Ο «Sad Eye» μεγάλωσε με την μητέρα και την γιαγιά του, αφού δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του. Τα φτωχικά παιδικά χρόνια δεν επέτρεπαν πολυτέλειες και στο σπίτι του δεν υπήρχε τηλεόραση. Συνεπώς, πήγαινε στο σχολείο και άκουγε τους συμμαθητές του να λένε για τον τάδε ή τον δείνα παίκτη του ΝΒΑ που είδαν στην τηλεόραση. Εκείνος, πέρα από την έλλειψη μίας πατρικής φιγούρας, δεν απέκτησε ούτε τηλεοπτικές μπασκετικές παραστάσεις. Ίσως γι’ αυτό δεν μυθοποίησε το ΝΒΑ. Παρόλα αυτά, στα 14 του ήταν ο σταρ της περιοχής, στα γυμνάσια Στρόμπερι Μάνσιον και Μπεν Φράνκλιν. Ο Ουότσον θυμήθηκε στο αφιέρωμα του «SLAM» ότι "στο πρώτο σχολείο είχα προβλήματα. Δεν είχα όρεξη για μαθήματα, όμως ήμουν φαίνεται τόσο καλός στο μπάσκετμπολ που μου έβαζαν βαθμούς χωρίς να το αξίζω". Μάλιστα, αυτό ενόχλησε τόσο την μητέρα του, που μία μέρα τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο διευθυντή, λέγοντάς του ότι ο γιος της θα επαναλάβει την ίδια τάξη την επόμενη χρονιά!!! Όταν έφτασε στο Μπεν Φράνκλιν, ωστόσο, αποφάσισε και να διαβάσει και να παίξει. Ο κόουτς Κεν Χάμιλτον έμεινε έκθαμβος από τις ικανότητές του, αλλά του επισήμανε «να μάθεις να σουτάρεις σωστά». Μονάχα που παρά τις εξαιρετικές επιδόσεις του, κι ενώ την τελευταία του χρονιά στο γυμνάσιο τον παρακολουθούσε το φημισμένο πανεπιστήμιο UNLV (Νεβάδα-Λας Βέγκας) με σκοπό να του προσφέρει υποτροφία, ο Ουότσον… τα παράτησε! «Απλώς βαρέθηκα να παίζω», τονίζει πλέον απλά. Εξηγώντας πως «βρήκα πάλι διάθεση να παίξω όταν επέστρεψα στα ανοικτά γήπεδα». Μπορεί να συνέχισε τα μαθήματα για να αποφοιτήσει, όμως αγωνιζόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα με φίλους. Δεν είχε σκοπό να πάει στο κολέγιο ούτε να παίξει μπάσκετμπολ. Το ΝΒΑ έγινε μακρινό -ή μάλλον χαμένο- όνειρο… Τελικά, έπειτα από πιέσεις της γιαγιάς του και του μέντορά του, Σόνι Χιλ, αποφάσισε να δεχθεί να πάει στο τζούνιορ κόλετζ του Γκλούτσεστερ. Κυρίως γιατί εκεί… υπήρχαν φίλοι του από την Φιλαντέλφια! Μπήκε στην ομάδα μπασκετμπολ και είχε μ.ο. 18π., αλλά τους ανέβασε στους 25π. στο τελικό τουρνουά των τζούνιορ κόλετζ και σκόραρε 45 στον τελικό! Έπειτα από δύο αποδοτικά χρόνια στο Γκλούτσεστερ, που τον έφεραν και πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κάποιων πανεπιστημίων 1ης κατηγορίας, πάντως, ο Μπράιαντ είχε μόνο έναν στόχο. Να γυρίσει σπίτι και στα ανοικτά γήπεδα. Κάτι που έκανε για τα επόμενα 10 χρόνια. Το καλοκαίρι του 1997, ωστόσο, έλαβε μία πρόσκληση από τη Νέα Υόρκη για ένα τουρνουά στο Ρίβερμπανκ του Χάρλεμ. Η φοβερή παράμετρος της ιστορίας είναι πως χάθηκε στον δρόμο και βρήκε το γήπεδο… στην 3η περίοδο του ματς, αλλά πρόλαβε να σκοράρει 25π. και αν και ένας άλλος παίκτης επίσης με 25π. κατέκτησε τον τίτλο του MVP, τον πρόσφερε στον Ουότσον!!! Όσο η φήμη του μεγάλωνε, το ενδιαφέρον του για επαγγελματική καριέρα μειωνόταν. Ο ίδιος βαριόταν τόσο, που συχνά, ακόμη και σε ανεξάρτητες λίγκες, στα 30 του, δεν αγωνιζόταν από την αρχή των αγώνων και προτιμούσε να πηγαίνει μετά το ημίχρονο και να επιλέγει ομάδες που ήταν πίσω στο σκορ με 10 ή 15π.! Λέγοντας πως «δεν είχα ενδιαφέρον αν δεν έπρεπε να γυρίσουμε το παιχνίδι και πολλές φορές, όταν έπαιζα από την αρχή, κερδίζαμε 20π. στο ημίχρονο και έφευγα»! Μπορεί τα λόγια του να μοιάζουν υπερβολικά ή παράδοξα, όμως ο ίδιος εξηγεί γιατί δεν δοκίμασε να παίξει στο ΝΒΑ. Ή, καλύτερα, γιατί δεν ήθελε καν να δοκιμάσει. Παραδεχόμενος με ειλικρίνεια ότι «το γεγονός ότι κέρδιζα με ένα χέρι κάποιους αντιπάλους στα ανοικτά γήπεδα, δεν σημαίνει πως ήμουν παίκτης ικανός για το ΝΒΑ. Ξέρω ότι ήμουν καλός, αλλά όχι τόσο καλός όσο νόμιζαν οι περισσότεροι. Και θα πω αυτό που είπα σε έναν προπονητή μου… Ξέρω ότι δεν παίζω καλή ή και καθόλου άμυνα»! Πλέον, σε ηλικία 38 ετών, ο «Sad Eye» προσέχει τον 15χρονο γιο του, Μπράιαντ τζούνιορ και έγινε η πατρική φιγούρα του ανιψιού του, Τζαλίλ, γιο του συχωρεμένου αδερφού του. Και θυμίζει ότι «το μπάσκετμπολ με βοήθησε να επισκεφθώ πόλεις και να δω πράγματα. Με πήγε μακριά. Ίσως όχι τόσο μακριά όσο πίστευαν κάποιοι άλλοι. Όμως εγώ το είδα και το εξέλαβα όπως ακριβώς είναι… Ένα παιχνίδι και μόνο». Ο Μπράιαντ Ουότσον δεν θεώρησε «ευλογία» το ταλέντο του. Αλλά απόλαυσε ως μόνη «ευλογία» το ότι έπαιξε όσο και όπως ήθελε.. [e-mail]