Εμβληματικός, χωρίς δεύτερες σκέψεις

19:46 24/5/2016 - Πηγή: Basket Blog

Ο Νίκος Ζήσης δικαιούται χωρίς δεύτερες σκέψεις τον τίτλο ενός "εμβληματικού παίκτη" για την Εθνική Ελλάδας. Ούτε ο μόνος τέτοιος ήταν, πιθανότατα ούτε ο πιο "λαμπρός", ο μπασκετικά αρτιότερος αν το θέλετε. Αλλά εμβληματικός, δίχως άλλο.

Οσοι τον γνώρισαν έστω και λίγο περισσότερο από "επιφανειακά" ξέρουν ότι τα λόγια που εξέφρασε μέσω της σημερινής του ανακοίνωσης και δύσκολα θα βγήκαν από μέσα του και ελάχιστα ήταν μπροστά σε όσα θα ήθελε να πει. Δεν είναι τυχαίο και ότι αυτή η ανακοίνωση ήρθε πολλούς

μήνες μετά από την οριστική λήψη της απόφασης να κλείσει αυτόν τον μεγάλο κύκλο της ζωής του. Συνολικά της ζωής του, όχι της μπασκετικής. Από την ημέρα που τελείωσε ο αγώνας της Εθνικής με τη Λετονία, τότε που ο κουμπάρος του Βασίλης Σπανούλης ανακοίνωσε το δικό του τέλος από την Εθνική, ο Νίκος ήταν επίσης κατασταλαγμένος. Δεν ήθελε όμως, να φανεί σε στιγμές αγωνιστικής πικρίας ότι άνοιγε η... πόρτα της Εθνικής με ένα τσουνάμι αποχωρήσεων και να δημιουργηθούν εντυπώσεις. Προτίμησε να μείνουν τα φώτα στραμμένα στον Βασίλη που... πρόλαβε, να ηρεμήσουν όλοι και να πει αργότερα, κάτι που βαριά καρδιά αποφάσισε.

Για τον Ζήση κάθε "κάλεσμα" της Εθνικής ήταν ένα... χτυποκάρδι. Μια γλυκιά προσμονή, ένας στόχος της κάθε σεζόν που περνούσε στην καριέρα του. Το ότι δεν έλειψε ποτέ ήταν και θέμα ευτυχούς συγκυρία, ότι πάντα είχε την υγειά του. Την ώρα του καλέσματος τουλάχιστον, διότι μέσα σε αγώνες της Εθνικής την απώλεσε αρκετές φορές και τη μία με παραλίγο απρόβλεπτες συνέπειες, σε εκείνο το εγκληματικό χτύπημα του Βαρεζάο στη Χαμαμάτσου, το 2006. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του που θα ένιωθε άβολα αν αυτή η αδιάλλειπτη παορυσία γινόταν μέτρο σύγκρισης με άλλους. Γιατί ο Νίκος είναι βέβαιος ότι κάθε ένας από τους συμπαίκτες του σε αυτά τα χρόνια, μόνο για πολύ σοβαρό λόγο και με βαριά καρδιά αναγκάστηκε κάποτε να πει "όχι". Κι αυτή την βεβαιότητα δεν του την αλλάζει καμία ελληνική κουτοπονηριά.

Εδώ δεν του άλλαξε τη δική του διάθεση η πιο χυδαία μορφή εξυπνακισμού που τον "χτύπησε" κάποιες φορές μέσα στα χρόνια. Το "έλα μωρέ πάλι με τον Ζήση στην Εθνική", δεν το είπαν μόνο σε καφενεία. Το είπαν και... μπασκετικοί. Ο Νίκος δεν είπε αυτό που πολύ φυσιολογικά θα δικαιούταν. "Ρε δεν πάτε στο διάολο, δεν με θέλετε εσείς μία, δεν σας θέλω εγώ δέκα". Ούτε το σκέφτηκε μάλλον, γιατί η Εθνική γι' αυτόν ήταν (και σίγουρα θα παραμείνει) κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Οι εξυπνάκηδες πάλι, τελείως ασήμαντοι.

Τα όσα πρόσφερε πάνω στα παρκέ, τα έχουν δει και... τυφλοί. Είτε την ώρα της δράσης, είτε αποτυπωμένα στα χαρτιά, στις στατιστικές. Τα όσα πρόσφερε έξω από τα παρκέ, υπάρχουν πολλοί διατεθειμένοι να τα... μαρτυρήσουν. Η προσωπικότητά του είχε ωθήσει πολλούς να τον αντιμετωπίζουν σαν αρχηγό και πριν καν πάρει ιαεραρχικά το άτυπο περιβραχιόνιο. Προσωπικότητα στην οποία δεν υπολείπονται και οι "σειρές" του, ο Σπανούλης και ο επόμενος αρχηγός της ομάδας ο Γιάννης Μπουρούσης. Με μοναδική διαφορά ότι ο Ζήσης κατάφερνε πάντα να ελέγχει σε... βαθμό παρεξήγησης τις ανθρώπινες εξάρσεις και να αποτελεί τη φωνή της λογικής. Πολλοί έβγαιναν μπροστά στα δύσκολα, αλλά όταν έκλειναν οι πόρτες, όσα είχε πει ο Ζήσης τα μετρούσαν αλλιώς και οι ίδιοι, ξέροντας ότι προέρχονταν από τον άνθρωπο... ορισμό του αυτοέλεγχου.

Ο Νίκος Ζήσης έζησε τα πάντα με τις Εθνικές ομάδες. Αν τον ρωτήσεις, αβίαστα θα σου πει ότι πήρε περισσότερα απ' όσα πρόσφερε. Κι ας μην είναι έτσι. Αν τον ρωτήσεις, θα τον δεις αμήχανο για το πώς θα βιώσει το πρώτο του καλοκαίρι χωρίς Εθνική, μετά από 17 προηγούμενα γεμάτα από Εθνική. Αν τον ρωτήσεις, θα χαμογελάσει με νόημα για το αν το μέλλον του θα ξαναέχει Εθνική, από οποιοδήποτε άλλο πόστο. Τουλάχιστον για το αν θα το ήθελε...

Τα αμέτρητα "ευχαριστώ" που εισπράττει σήμερα, ημέρα της απόσυρσής του από την Εθνική, ο Νίκος Ζήσης τα χαίρεται, αλλά τα θεωρεί... περιττά. Δεν ένιωσε ποτέ ότι έκανε καμιά χάρη, αυτό που ήθελε διακαώς έκανε και χαιρόταν που ήταν ικανός και του δινόταν η ευκαιρία. Κι αφού ένιωσε ότι έπρεπε να κλείσει ο κύκλος, έτσι θα ήταν. Καλύτερα από τον ίδιο, αποκλείεται να ήξερε ο οποιοσδήποτε άλλος.