Γκας Τζόνσον: «Πρόγονος» του ΛεΜπρον και του… Μπάρκλεϊ!

Το περιοδικό «Sports Illustrated» έκανε κάποτε μία σύγκριση που έμοιαζε κλισέ, αλλά συνάμα ήταν και αποθέωση της φαντασίας. Σε ένα προ 26ετίας τεύχος του, για να τιμήσει την μνήμη του Γκας «Honeycomb» Τζόνσον, που είχε φύγει από την ζωή στις 29 Απριλίου 1987, έγραψε πως «αν βάλεις σε μία πρόταση όλα τα στοιχεία που δημιουργούν έναν σταρ του ΝΒΑ, όπως ταλέντο, φινέτσα, εξυπνάδα, αφοσίωση

και κλάση και τα συνδέσεις, θα βγάλουν αποτέλεσμα το όνομα του Μάτζικ Τζόνσον ή του Λάρι Μπερντ. Αν από όλα αυτά βγάλεις την υγεία, θα “διαβάσεις” το όνομα του Γκας Τζόνσον!». Το δημοσίευμα ανέφερε επίσης πως ο παλαίμαχος φόργουορντ των Μπούλετς, «ήταν ένας θεαματικός Τζόρνταν, πριν τον Τζόρνταν»! Άλλωστε, το παρωνύμιο «Honeycomb» το έλαβε για το «γλυκό» του παιχνίδι. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο Τζόνσον ήταν «πρόγονος» άλλων σταρ της Λίγκας. Αρχικά του ΛεΜπρον Τζέιμς, καθώς όπως και ο ηγέτης των Χιτ, καταγόταν από το Άκρον του Οχάιο. Αλλά και του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, διότι με ύψος μόλις 1,98μ. (όπως, πάντως, και ο Τζόρνταν), ο Τζόνσον αγωνιζόταν σε θέση «4», σαν τον μετέπειτα αστέρα των Σίξερς, Σανς και Ρόκετς. Ενώ την σεζόν 1971-72 έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία με ύψος μικρότερο των 2μ. που είχε μ.ο. 17,1ριμπ.!!!

Η ζωή του χάθηκε πρόωρα, σε ηλικία μόλις 48 ετών, λόγω καρκίνου του εγκεφάλου… Η καριέρα του δεν εξελίχθηκε όπως θα μπορούσε, αφού τα γόνατά του δεν άντεξαν τα εκατομμύρια άλματα για τα χιλιάδες ριμπάουντ και τα εκατοντάδες εντυπωσιακά καρφώματα που άφησε πίσω του. Αλλά ο Γκας Τζόνσον δεν άφησε μαζί τους και μελαγχολία. Αφ’ ενός γιατί το 2010 δικαιώθηκε μετά θάνατον, διότι επιλέχθηκε στο Hall Of Fame και αφ’ ετέρου διότι έζησε την ζωή του με χαμόγελο. Ο «Honeycomb» λάτρευε να χαμογελά. Το έκανε γιατί ήταν ένας ευδιάθετος άνθρωπος. Με αυτό συνόδευε το κέφι του, την… «καζούρα» για όσα έκανε στους αντιπάλους του στο παρκέ και ήταν η καλύτερη «βιτρίνα» για το χρυσό δόντι που είχε στο μπροστινό μέρος του στόματός του! Το περιοδικό «SLAM» τον χαρακτήρισε πριν από 3 χρόνια ως τον «πιο υποτιμημένο και με λιγότερη προβολή κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ»! Ήταν ένας αθλητής που συνδύαζε δύναμη, αθλητικά προσόντα, αυτοπεποίθηση και όλα αυτά έκαναν συμπαίκτες και αντιπάλους της εποχής του να τον σέβονται απεριόριστα. Ο Τύπος των ημερών του έγραφε πως «είναι δυνατός σαν ταύρος και είχε την χάρη ενός κύκνου…». Οι παίκτες που αντιμετώπιζε στην ρακέτα, πάντως, συνήθως βίωναν με λύπη το πρώτο! Ίσως η καριέρα του δεν αποθεώθηκε όσο έπρεπε γιατί αγωνίστηκε σε μία περίοδο στην οποία οι Μπούλετς ήταν μία μέτρια ομάδα. Ενδεχομένως το παρουσιαστικό του, με ύψος 1,98μ. και βάρος 115κ. να μην ταίριαζε στο σταρ-σίστεμ της δεκαετίας του ’70.

Όμως όσοι τον είδαν απέναντί τους, δεν τον ξεχνούν… «Ο Γκας ήταν ένας από τους καλύτερους φόργουορντ στην ιστορία», σχολίασε μετά την επιλογή του Τζόνσον στο Hall Of Fame ο θρυλικός Όσκαρ Ρόμπερτσον, που συμπλήρωσε ότι «δεν έχω δει κανέναν καλύτερο ριμπάουντερ στην ζωή μου»! Εκτός από την ικανότητα στα «σκουπίδια», τα προσόντα του «Honeycomb» τού έδωσαν την δυνατότητα να γίνει ένας εξαιρετικός μπλοκέρ, αν και στις μέρες του οι τάπες δεν συμπεριλαμβάνονταν στην στατιστική. Μπορεί να μην βρέθηκε ποτέ στην κορυφαία 5αδα μίας σεζόν, όμως ήταν τετράκις μέλος της 2ης καλύτερης 5αδας, δις της καλύτερης αμυντικής (η οποία καθιερώθηκε το 1969, τρία χρόνια πριν το τέλος της καριέρας του) και 5 φορές All Star! Αν ζούσε στην σημερινή εποχή του youtube και της εικόνας, τα στιγμιότυπά του θα ήταν καθημερινά στις πιο θεαματικές φάσεις, αφού ήταν ένας από τους πρώτους παίκτες που μετέτρεψαν το κάρφωμα σε μία μορφή «τέχνης» και πρόλαβε να… διαλύσει τρία ταμπλό στην θητεία του σε ΝΒΑ και ΑΒΑ!

Ο Γκας Τζόνσον γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1938 και φοίτησε στα πανεπιστήμια Μπόιζ (τζούνιορ κόλετζ) και Άινταχο. Στο πρώτο είχε μ.ο. 30π.-20ριμπ.(!) και στο δεύτερο «έχτισε» όνομα και επιλέχθηκε στο Νο10 του ντραφτ του 1963 από τους Μπάλτιμορ Μπούλετς. Ο κόουτς Τζόε Σιπριάνο, στο Άινταχο, του χάρισε το παρατσούκλι «Honeycomb», για το «γλυκό» παιχνίδι του και την τελευταία του σεζόν είχε μ.ο. 20,3ριμπ., μόλις 0,3 πίσω από τον κορυφαίο ριμπάουντερ, Πολ Σάιλας (μετέπειτα παίκτη και προπονητή του ΝΒΑ), από το πανεπιστήμιο Κρέιτον! Ο Τζόνσον μάζεψε 31 «σκουπίδια» σε ένα ματς κόντρα στο Όρεγκον και ο τεχνικός των αντιπάλων, Στιβ Μπέλκο, τον αποκάλεσε «έναν ύψους 1,98μ. Μπιλ Ράσελ»!!! Στο επόμενο μάλιστα ματς, ο Τζόνσον τον… δικαίωσε, καθώς είχε ένα εντυπωσιακό quadraple-double, με 37π.-25ριμπ.-15κοψ.-12ασ.!

Ο Τζόνσον, αν και είχε παιδικό όνειρο να παίξει στους περίφημους Harlem Globetrotters -που άλλωστε είχαν τότε και τις καλύτερες αμοιβές- αγωνίστηκε στους Μπούλετς ως το 1972 (στην ρούκι σεζόν του είχε μ.ο. 17,3π.-13,6ριμπ. και ήταν 2ος στην ψηφοφορία για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο, πίσω από τον Τζέρι Λούκας), όταν μετακόμισε για 21 ματς στο Φοίνιξ. Παραλίγο να παρατήσει το οργανωμένο μπάσκετμπολ για να παίζει… μπιλιάρδο ή να σκοράρει σε ανοικτά γήπεδα στ 17 του, περιμένοντας τους Harlem Globetrotters και ολοκλήρωσε την καριέρα του στο ΑΒΑ με τους Ιντιάνα Πέισερς, κατακτώντας τον τίτλο του 1973 υπό τις οδηγίες του κόουτς «Σλικ» Λέοναρντ. Σε ΝΒΑ και ΑΒΑ είχε 10.243π. (μ.ο. 16,2), 7.624ριμπ. (μ.ο. 12,1) και 1.603 ασίστ (μ.ο. 2,5), με τελευταίο παιχνίδι της πορείας του τον 7ο Τελικό του ΑΒΑ. Ο τεχνικός της Ιντιάνα είδε τον βασικό σέντερ, Μελ Ντάνιελς, να μένει στον πάγκο με φάουλ και κοιτώντας στο βάθος του πάγκου, σήκωσε τον Γκας Τζόνσον, με αποστολή να σταματήσει τον θηριώδη (σ.σ.: ύψους 2,19μ.) σταρ των Κεντάκι Κολόνιαλς, Άρτις Γκίλμορ. «Έστειλα τον Γκας του 1,98μ., στα 35 του και ήδη “κομμένο” από τους Σανς, πάνω σε ένα βουνό!», θυμήθηκε χρόνια αργότερα ο Λέοναρντ. Αλλά τόνισε πως «ήμουν σίγουρος ότι θα παλέψει και πίστευα πως μπορούσε να τα καταφέρει». Ο Τζόνσον έβγαζε τον Γκίλμορ εκτός θέσης και με ένα καλάθι στην 4η περίοδο, σταμάτησε την αντεπίθεση του Κεντάκι. Kαι η νίκη 88-81 και ο τίτλος ήταν η τελευταία «παράστασή» του! Μετά την αποχώρησή του επέστρεψε στο Άκρον του Οχάιο και λίγα χρόνια μετά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Συγγενείς και φίλοι λένε ακόμη και σήμερα πως «μονομάχησε» με την ασθένεια με χαμόγελο. Τέσσερις μήνες πριν χάσει τη μάχη, βρέθηκε στο Μέριλαντ, όπου η διοίκηση των Μπούλετς απέσυρε την φανέλα του με το Νο25 (κρέμεται πια στην οροφή της έδρας των Ουίζαρντς, μαζί με αυτές των Έλβιν Χέιζ-Νο11, Ερλ Μονρό-Νο10 και Ουές Άνσελντ-Νο41) και έδωσε το παρών και στο AllStarGameτου 1987. Ο Μονρό, συμπαίκτης του στους Μπούλετς και μετέπειτα σταρ της Νέας Υόρκης και πρωταθλητής με τους Νικς, δήλωνε καλός φίλος του και επισήμανε πως «έφυγε όπως ζούσε. Με χαμόγελο, ακόμη και στο τέλος»… Και αποχαιρέτησε με έναν φόβο, που πάντως δεν έγινε πραγματικότητα, γιατί η μόνη μελαγχολία στην ασθένειά του ήταν πως «θα πεθάνω και οι κόρες μου δεν θα μάθουν τι πέτυχα».

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΑΣ ΤΖΟΝΣΟΝ:

- «Η επιλογή του στο Hall Of Fame ήταν απλή απόδοση δικαιοσύνης. Πολλές φορές αισθανόμουν… ντροπή που ήμουν εγώ μέλος και εκείνος άργησε τόσο πολύ!», Νέιτ Θέρμοντ (συμπαίκτης του στο γυμνάσιο Σέντραλ του Άκρον και μέλος του Hall Of Fame).

- «Ο Γκας ήταν μπροστά από την εποχή του. Ήταν ο μέντοράς μου στο σχολείο», Νέιτ Θέρμοντ.

- «Προσπάθησα να κρατήσω το όνομά του ζωντανό, γιατί ο κόσμος ξεχνά εύκολα», Τσάρλι Εζρίν (φίλος του, που ανέλαβε τον φάκελο της υποψηφιότητάς του για το Hall Of Fame).

- «Ήταν ταλαντούχος και χαρισματικός. Μπορούσε να πηδήξει ως την οροφή του γηπέδου! Αλλά πάνω απ’ όλα χαιρόταν να παίζει», Πολ Σάιλας (αντίπαλός του στο NCAA).

- «Δεν θυμάμαι άλλον παίκτη τόσο μπροστά από την εποχή του. Κάρφωνε, διέλυε καλάθια και μπορούσε να κάνει πάσα πίσω από την πλάτη από την μία άκρη του παρκέ στην άλλη!», Ερλ Μονρό (συμπαίκτης του στους Μπούλετς).

- «Ήταν εντυπωσιακός, αλλά του άρεσε να κάνει και την “βρώμικη” δουλειά στο γήπεδο. Ήταν ικανός να μαρκάρει σέντερ, δυνατούς και ψηλότερους φόργουορντ, αλλά και γκαρντ. Στην εποχή του ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς που έπαιξαν μπάσκετμπολ», Ερλ Μονρό.

- «Είχε το ύφος και την συμπεριφορά του σταρ, αλλά δεν ήταν απρόσιτος. Το αντίθετο. Όταν ήμουν ρούκι στους Μπούλετς, με βοήθησε σε όλα. Στο γήπεδο, αλλά και εκτός αυτού. Μου δάνειζε το αυτοκίνητό του, με πήγε στον πρώτο μου ράφτη, μου γνώρισε την πόλη. Δεν ήταν τύπος του “έχω δύο και δίνω το ένα”. Θα σου έδινε ευχαρίστως το “ένα” για να σε δει να χαμογελάς», Φιλ Τσένιερ (συμπαίκτης του στους Μπούλετς, μετέπειτα πρωταθλητής με την Ουάσινγκτον, το 1978 και 3 φορές AllStar).

gadamopoulos78@yahoo.com

Keywords
Τυχαία Θέματα