"Πέφτουμε" από το "Ακρόπολις"

12:10 26/9/2013 - Πηγή: Basket Blog

«Στη ζωή, το ιδανικό είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αλλά αν δεν μπορείς να τα πετύχεις και τα δυο, καλύτερα να αγαπάς, γιατί τότε νιώθεις». Τι σας θύμισα τώρα; Ήταν ένα από τα φιλοσοφικά τσιτάτα που άρεσαν στο Γιάννη Ιωαννίδη.

«Το να σε εμπιστεύονται είναι μεγαλύτερη φιλοφρόνηση από το να σε αγαπούν». Παρ’ τε κι άλλο ένα που άρεσε στον Παναγιώτη Γιαννάκη.

«Οι μεγάλες ομάδες είναι αυτές που μπορούν να κερδίζουν ακόμη κι όταν δεν παίζουν καλά» . Ορίστε κι ένα τρίτο που το χρησιμοποιούν συνήθως οι παίκτες των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό και το χρησιμοποιούν ως εκλογίκευση κακών

εμφανίσεων, οι αρθρογράφοι των εφημερίδων/site.

Τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί σας τα θύμισα όλα αυτά. Θα μπορούσα να μπω κατ’ ευθείαν στο θέμα και να έκανα (κι εγώ) την πρότασή μου: Να καταργηθεί το «τουρνουά Ακρόπολις».

-Μα καλά τι σου φταίει το μακροβιότερο και σπουδαιότερο διεθνές τουρνουά της Ευρώπης; θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας.

Ε, λοιπόν δεν μου φταίει το τουρνουά. Μια χαρά είναι, αλλά ανέκαθεν με ενοχλούσε ο τρόπος που το μεταχειριζόμαστε για να βγάλουμε συμπεράσματα όσον αφορά στη δυναμικότητα της Εθνικής.

Συμπεράσματα που στην πορεία αποδείχθηκαν κατά κόρον και παραπλανητικά και ανασφαλή. Αν συμφωνήσουμε ότι η Εθνική μας ομάδα, είναι από εκείνες που από το 1987 και μετά καλείται να κάνει πρωταθλητισμό, οι βασικοί λόγοι είναι τρεις:

* Ο πρώτος, και βασικότερος, είναι ότι τα φιλικά δεν γίνονται για να νιώσεις καλά και να φτιάξεις τη ψυχολογία σου, αλλά για να προετοιμαστείς να αντιμετωπίσεις συνθήκες που πιθανότατα θα κληθείς να διαχειριστείς στα επίσημα.

* Ο δεύτερος ότι, συνήθως, οι μεγάλες διοργανώσεις που συμμετέχει η Εθνική γίνονται εκτός Ελλάδας. Εκεί όπου και το περιβάλλον δεν είναι τόσο οικείο, όσο και οι παράμετροι που καλείται να αντιμετωπίσει.

* Και ο τρίτος , ότι η διαιτησία που συναντάμε λίγες μέρες μετά, στα επίσημα παιχνίδια, δεν είναι ίδια με εκείνη που κακομαθαίνει την ομάδα στο «Ακρόπολις» . Εκεί όπου τα σφυρίγματα πολλές φορές και -φαντάζομαι χωρίς κανένας να το έχει ζητήσει- είναι κάτι πολύ περισσότερο από σφυρίγματα έδρας.

Ρίχνοντας μια ματιά στο ιστορικό του τουρνουά, πρόσεξα ότι τις χρονιές που κατακτήσαμε τα δυο χρυσά μετάλλια, το 1987 στην Αθήνα και το 2005 στο Βελιγράδι , είχαμε τερματίσει δεύτεροι στο «Ακρόπολις», πίσω από την Γιουγκοσλαβία το 1987 και από την Λιθουανία το 2005.

Μάλιστα, τις μέρες που περάσαμε στην Λουμπλιάνα , μετά την αποχώρηση της Εθνικής, σε μια από τις ολονύκτιες συζητήσεις στο εστιατόριο που έμενε ανοικτό και έκανε χρυσές δουλειές γιατί το είχαν μάθει οι Γάλλοι και οι Ιταλοί συνάδελφοι και κατέληγαν εκεί μετά από μια κουραστική ημέρα (τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί ο ιδιοκτήτης του , που είχε αυτή τη φαεινή ιδέα, να κάνει τις διακοπές του και τα μπάνια του στην Καραϊβική), ο Βασίλης Σκουντής μου είχε θυμίσει μια off the record φράση του Κώστα Πολίτη, το 1987: «Παίζαμε άλλα αντί άλλων και χάσαμε μαρς από τη Γιουγκοσλαβία (101-88) , αλλά να δεις πως όποτε τους παίξουμε στο Ευρωμπάσκετ θα τους νικήσουμε». Και τους νικήσαμε και τις δυο φορές, με σημαντικότερη τον ημιτελικό.

Είναι σημαντικό κεφάλαιο λοιπόν το τι προσδοκάς και τι θέλεις να κερδίσεις από τα φιλικά ή από ένα τουρνουά, γιατί πολλές φορές είναι εύκολο να παραμυθιαστείς βλέποντας την ομάδα να παίζει ελεύθερα, θεαματικά, να ρίχνει 20άρες, όπως έκανε φέτος και πριν το Παγκόσμιο του 2010 και να βγάζεις το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι είσαι καλά και το χειρότερο (;) πας ως φαβορί, αν δεν μπορείς να το αντέξεις και να το διαχειριστείς. Στο Κόπερ ο Πιανιτζιάνι μας έλεγε και ξανάλεγε πόσο βοήθησε την Ιταλία στο να νικήσει την Ελλάδα η ήττα που είχε προηγηθεί στην Αθήνα .

Και τα συζητάμε όλα αυτά , γιατί είμαστε σε μια περίοδο που οι δυο «αιώνιοι» ξεκίνησαν τα σοβαρά φιλικά στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός έπαιξε την Τρίτη (24/9) με την Μπουντιβέλνικ και την Πέμπτη παίζει με την Εφες στο “Rixos Cup” της Κωνσταντινούπολης και ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται για το «Gomelsky Cup» όπου κατ’ αρχήν» θα αντιμετωπίσει το Σάββατο (28/9) την ΤΣΣΚΑ. Και ήδη οι τίτλοι (ορισμένων) εφημερίδων έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν.

Εννοείται πως αμφότεροι, αλλά και όλα τα σπουδαία κλαμπ της Ευρώπης που ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την Ευρωλίγκα, ουσιαστικά τώρα ξεκινάνε να προετοιμάζονται με την επιστροφή των διεθνών. Το κακό για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό είναι ότι κληρώθηκαν και παίζουν αντίπαλοι την 1η αγωνιστική στο πρωτάθλημα και έχω την αίσθηση, για να μην πω την βεβαιότητα ότι ετούτο το ραντεβού, ανέτρεψε πολλά από τα σχέδια των δυο προπονητών για την πορεία της προετοιμασίας.

«Και καλά τι να κάνουν οι προπονητές, να κάθονται να χάνουν;» θα ξαναρωτήσετε. Δεν είπαμε αυτό. Είπαμε να μην μεγαλοποιούμε τα αποτελέσματα των φιλικών, γιατί κανείς δεν ξέρει πώς τα χρησιμοποιεί ο κάθε προπονητής για να κάνει τη δουλειά του.

ΥΓ: Για να μην τον παίρνει από κάτω και στενοχωριέται ο Τρινκέρι για την κριτική που του ασκείται , θυμίζουμε ότι ακόμη και τις σεζόν που τερματίσαμε 4οι ή 5οι σε Ευρωμπάσκετ ή Ολυμπιακούς Αγώνες, κάποιοι ….γκρινιάζατε. Τώρα ήρθε ο καιρός να εκτιμήσουμε όλοι αυτές τις θέσεις που τότε μας έμοιαζαν… παρακατιανές.