Τα καρφώματα θέλουν «νέο αίμα» αλλά… κλασική μορφή διαγωνισμού

18:16 16/2/2014 - Πηγή: Basket Blog

Εδώ και μερικά χρόνια, είναι αλήθεια πως ο διαγωνισμός καρφωμάτων του All Star Game του ΝΒΑ δεν είναι δα και μία εκδήλωση που… αδειάζει τους δρόμους των Η.Π.Α., ώστε οι φαν της Λίγκας να καθίσουν μπροστά στην οθόνη τους και να τον παρακολουθήσουν. Όχι τόσο λόγο θεάματος, αφού συχνά κρίνουμε εύκολα και με απαξίωση προσπάθειες παικτών που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια. Ο λόγος που το άλλοτε «αλατοπίπερο» των All Star

έχασε την αίγλη του είναι η απουσία «ηχηρών» ονομάτων και σταρ από τον διαγωνισμό. Την δεκαετία του ’80, οι Τζόρνταν, Ντονιμίκ, «Dr. J» ήταν εκεί και ο Κλάιντ Ντρέξλερ δεν δίστασε να πάρει μέρος 5 φορές(!) χωρίς να τα καταφέρει. Στις μέρες μας, σπανίως συναντά παίκτη να συμμετέχει δεύτερη φορά, είτε γιατί απογοητεύεται στην πρώτη ήττα είτε γιατί θέλει να μείνει με τις δάφνες του θριάμβου του (Μπλέικ Γκρίφιν). Ομολογώ πως η νέα μορφή του διαγωνισμού, με τον χωρισμό των συμμετεχόντων σε Ανατολή και Δύση και με τον Freestyle γύρο, δεν μου ακούστηκε καλή από την αρχή. Αν και ο γύρος «Battle» (ένας παίκτης της μίας Περιφέρειας απέναντι στον άλλον) είχε αρκετό ενδιαφέρον. Η πρώτη εντύπωση όταν διάβασα τις αλλαγές, ομολογώ πως φάνηκε στην αρχή ικανή για να μου αλλάξει το πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει μία μικρή βόλτα το Σαββατόβραδο του διαγωνισμού και έγκαιρη επιστροφή στις 3 τα ξημερώματα για την εκδήλωση. Αλλά δεν το «πέτυχε». Το χέρι μου έπιασε το τηλεχειριστήριο και συντόνισε το κανάλι. Οι δεξιότητες του Αντετοκούνμπο και το Shooting Stars ήταν καλή «προθέρμανση». Τα τρίποντα (αν και η θέση με τις 5 «διπλές» και χρωματιστές μπάλες δεν μου άρεσε) είχαν μπόλικο σασπένς. Όμως τα καρφώματα, αν και συνοδεύτηκαν από εξαιρετικές προσπάθειες στον αέρα ή από καλή… «σκηνοθεσία», στην παρουσίαση του Μπεν ΜακΛεμόρ από τον Σακίλ Ο΄Νιλ ως «βασιλιά»(!!!) δεν άφησαν ακριβώς μία πικρή γεύση, αλλά περισσότερο μία «άνοστη», από οργανωτικής πλευράς… Ο σχολιαστής του ΤΝΤ και παλαίμαχος γκαρντ, Κένι Σμιθ, μάλλον είχε δίκιο και μου πήρε την κουβέντα από το στόμα, όταν στο φινάλε τόνισε πως «καλή η νίκη της Ανατολής» (σ.σ.: των Πολ Τζορτζ, Τζον Ουόλ, Τέρενς Ρος), όμως στο τέλος καλό θα ήταν να δούμε κι έναν μεταξύ τους αγώνα για το “στέμμα”». Ο Ουόλ μάλλον κατέκτησε δίκαια τον τίτλο (Slam Dunker of the Night-κι αυτό λίγο κακόγουστο διαβάστηκε κι ακούστηκε) με το κάρφωμα πάνω από την μασκότ των Ουίζαρντς και στην πραγματικότητα πρέπει κανείς να σεβαστεί την «ετυμηγορία» του κοινού, που αποφάσιζε μέσω διαδικτύου και κινητών τον νικητή. Μονάχα που ο Κένι Σμιθ, το είπε σωστά. Θα μπορούσε να υπάρξει ακόμη ένας γύρος μεταξύ των τριών παικτών της νικήτριας Ανατολής, ώστε να έχει ο κόσμος ένα ακόμη δείγμα. Τα καρφώματα ήταν πολύ καλά, σε αντίθεση με την έμπνευση της Λίγκας για την φετινή αλλαγή. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως η κλασική μορφή είναι μία χαρά. Αρκεί να δεχτεί να λάβει μέρος στον διαγωνισμό καρφωμάτων «νέο αίμα». Ή, καλύτερα, «δυνατά» ονόματα… Κύριε ΛεΜπρον, καλό θα ήταν να μας κάνετε αυτό το χατίρι! Άλλωστε, ενώ ο άλλοτε νικητής, Ντουάιτ Χάουαρντ, που αρνήθηκε φέτος να συμμετάσχει, τονίζει πως «ο διαγωνισμός είναι πια ξεπερασμένος», ο Ντέιμιαν Λίλαρντ, που αγωνίστηκε φέτος, το είπε πιο απλά: «Ακόμη κι αν είναι να έμενα εγώ εκτός του διαγωνισμού, θα ήθελα να δω τον ΛεΜπρον. Θα ήθελα να δω τον Ντέρικ Ρόουζ και τον Ράσελ Ουέστμπρουκ, αν ήταν φυσικά υγιείς». Κι εμείς... [e-mail]