Τολμήστε

11:44 31/3/2013 - Πηγή: Basket Blog

Με αφορμή το March Madness και το άρθρο του Ά. Τσόλη "March Madness στην Α2;", στο μυαλό μου ενσφηνώθηκε (εκ νέου) η πάγια άποψη μου για το ιδανικότερο μοντέλο λειτουργίας του ελληνικού μπάσκετ εξαιρουμένου του πρωταθλήματος του ΕΣΑΚΕ (Α1). Πολύ πιθανό για αυτό να ευθύνεται ότι έζησα αρκετά χρόνια της ζωής μου στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όλο το ζουμί -για μένα- του πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του γενικότερα είναι στην παρακάτω παράγραφο.

"Θα μπορούσαμε στην Ελλάδα,

εν μέσω κρίσης, και αναζητώντας τρόπους να μειώσουμε τα έξοδα των εθνικών κατηγοριών, να δημιουργήσουμε κάτι παρόμοιο. Η ελληνική διάταξη των ομάδων στην Α2, Β' και Γ' εθνική, βοηθά στη δημιουργία ενός τέτοιου προτύπου".

Εννοείται ότι συμφωνώ με την ιδέα - πρόταση του, και την υποστηρίζω απόλυτα ως την πλέον σοβαρή προοπτική για το ελληνικό μπάσκετ. Μια καινοτομία που μπορεί να επιφέρει πολλαπλά οφέλη. Δεν είναι πρωτοποριακό με την έννοια ότι δεν έχει προηγούμενη εφαρμογή (βλέπε NCAA), αλλά στην Ελλάδα (Ευρώπη) θα είναι.

Φυσικά όπως θα κατάλαβαν οι πιο μυημένοι στο κολεγιακό πρωτάθλημα, αναφέρομαι στο μοντέλο περιφερειών με κατάληξη σε ένα πανελλήνιο τουρνουά με "νοκ άουτ" αγώνες και τελικό πανελλήνιο πρωταθλητή. Οι επιμέρους λεπτομέρειες της λειτουργίας ενός τέτοιου μοντέλου, όπως τα κριτήρια σχηματισμού περιφερειών, το πρόγραμμα ανά περιφέρεια ή η πρόκριση στην τελική φάση δεν είναι της παρούσης. Υπάρχουν πολλές και εφαρμόσιμες προτάσεις.

Καλό θα είναι η ομοσπονδία του μπάσκετ, τα σωματεία και γενικά όλος ο μπασκετικός κόσμος να "σκύψουν" πάνω σε αυτή την πρόταση. Έχει σαφέστατα πλεονεκτήματα σε σχέση με το υπάρχον σύστημα. Η ιδέα αυτή μπορεί να κάνει ένα τέτοιου τύπου πρωτάθλημα πιο λειτουργικό, πιο εμπορεύσιμο και πιο παραγωγικό. Δεν χρειάζεται πιστή, μέχρι κεραίας, εφαρμογή του κολεγιακού μοντέλου. Μπορούμε να τροποποιήσουμε και να προσαρμόσουμε το concept στα δικά μας δεδομένα και ιδιαιτερότητες.

Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ ότι θα κάνουμε επιδόσεις επιπέδου NCAA και March Madness σε έσοδα, από τηλεοπτικά ή διαφημίσεις ή θα βλέπουν όλοι αγώνες αυτού του πρωταθλήματος σε smartphone ή σε Ipad. Παίζει μεγάλο ρόλο το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας μας όπως και η αθλητική μας κουλτούρα. Για αρχή αν δεν μπορείς να μεγαλώσεις τα έσοδα σου, μπορείς να μειώσεις τα έξοδα, όπως πρότεινε ο Άκης ο Τσόλης στο άρθρο του και όχι μόνο -εν μέσω κρίσης- θα ήθελα να προσθέσω με την σειρά μου.

Εκτός του οικονομικού παράγοντα που είναι όμως η βενζίνη για να κινηθεί το όχημα υπάρχουν και άλλα πλεονεκτήματα.

- Ένα πρωτάθλημα με τελικό εθνικό πρωταθλητή ανά κατηγορία προσδίδει μεγαλύτερη αίγλη όπως και να το κάνουμε. Δεν έχει να κάνει με άνοδο αλλά με στέψη πρωταθλητή σε πανελλήνιο επίπεδο. Το πόσες κατηγορίες είναι συζητήσιμο όπως και τα κριτήρια.

- Μπορεί να εφαρμοστούν οικονομικά κριτήρια ή μια σειρά κριτηρίων (όλα αυτά είναι θέματα προς συζήτηση). Σε αυτή την περίπτωση εξασφαλίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό και η αξιοπιστία των πρωταθλημάτων.

- Οι ομάδες θα μπορούν να επιλέξουν να κάνουν rebuilding χρονιές, που στον ομαδικό αθλητισμό (μπάσκετ) σημαίνει χρονιά αναδόμησης της ομάδας, είτε προσθέτοντας νέο αίμα σε παίκτες, είτε χρησιμοποιώντας νέους παίκτες από τις ακαδημίες. Η κίνηση αυτή μπορεί να γίνει για να μειωθεί το κόστος λειτουργίας μιας ομάδας ή απλά όταν κλείσει ο κύκλος μια φουρνιάς παικτών. Με το παρόν σύστημα και τα ανεβοκατεβάσματα όπου 4 ή 5 ομάδες να πέφτουν σε ομίλους των 11 (!) ελάχιστοι ρισκάρουν και αρκετοί διαλύονται.

- Για το ίδιο λόγο οι ομάδες θα έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν νεαρούς ταλαντούχους παίκτες με περισσότερη άνεση. Έτσι θα αποτελέσουν οι ομάδες ενός τέτοιου πρωταθλήματος αποτελεσματικότερες δεξαμενές παικτών. Ειδικά αν οι κατηγορίες έχουν ηλικιακά κριτήρια ή σε τελική ανάλυση στις κατηγορίες που έχουν. Γιατί να είναι απαραίτητο κάθε ομάδα στην Ελλάδα να θέλει να έχει και αντρική ομάδα, αν δεν έχει την δυνατότητα ή την θέληση να το συντηρήσει.

- Η ελευθερία διαμόρφωσης του προγράμματος ανά περιφέρεια μπορεί να δώσει την δυνατότητα σε περιφέρειες με λιγότερες ομάδες να παίζουν περισσότερες φορές μεταξύ τους και έτσι να γίνονται παντού περισσότεροι αγώνες σε τοπικό επίπεδο σε δύσκολα προσβάσιμες περιοχές της χώρας.

Μπορούμε να καθίσουμε να αναλύσουμε ώρες ολόκληρες προτάσεις, τρόπο λειτουργίας και άλλα διαδικαστικά πράγματα αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Εύκολα θα έριχνα στο τραπέζι και θέματα όπως salary cap ή draft παικτών με την φόρα που πήρε η φαντασία μου. Το θέμα όμως παραμένει ένα και μοναδικό. Μπορούμε να τολμήσουμε;

Η πρόταση του Άκη του Τσόλη πιθανολογώ ότι πέρασε χωρίς κανείς να την συζητήσει και να την αναδείξει ή ακόμα και να την εξελίξει. Ίσως χάθηκε -δίχως δική του ευθύνη- και στη πολύπλευρη ανάλυση όλων των παραμέτρων του marketing που έκανε. Ενδιαφέροντα πράγματα που συνέχισε να τα αναλύει στο επόμενο άρθρο του… "Η ώρα των αλλαγών" αυτή την φορά για την επαγγελματική λίγκα (Α1). Πολλοί τρομάζουν όταν ακούν την λέξη marketing στο ελληνικό αθλητισμό και ίσως έχουν δίκιο, καθώς πολλά πράγματα έχουν γίνει με λάθος τρόπο.

Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο. Μπορούμε να "ξεβολευτούμε" από ένα σύστημα που δούλεψε για πολλά χρόνια, αλλά στην πορεία βολευτήκαμε με αυτό από συνήθεια, και να βρούμε την δύναμη και την αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε;

Ξέρω…θα μου πείτε τι τα σκαλίζεις τώρα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Woodrow Wilson, έλεγε, "αν θέλεις να κάνεις εχθρούς, προσπάθησε ν’ αλλάξεις κάτι".

Όμως εμείς στο basketblog.gr τρεφόμαστε από τέτοιες συζητήσεις μεταξύ μας και δεν καθόμαστε εύκολα… στα αυγά μας.

Οπότε θα συμφωνήσω με τον Βρετανό Πρωθυπουργό και Νομπελίστα Ουίνστον Τσώρτσιλ που είπε ότι "Το να βελτιώνεσαι σημαίνει να αλλάζεις. Το να είσαι τέλειος σημαίνει να αλλάζεις συχνά".

Οπότε διαλέγετε και παίρνετε…