Τώρα γέλασαν οι Γ-άλλοι

12:11 23/9/2013 - Πηγή: Basket Blog

Αυτό το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ, η Γαλλία δεν το κατέκτησε ολόκληρο την Κυριακή το βράδυ στην «Στόζιτσε Αρένα» της Λουμπλιάνας. Το συναρμολόγησε κομμάτι-κομμάτι. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2000, τότε που η φουρνιά των ‘82άρηδων, με τον Τόνι Πάρκερ, τον Μπορίς Ντιαό, τον Φλοράν Πιετρούς ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου του Ευρωμπάσκετ

Εφήβων το 2000 στην Κροατία. Εκείνο το χρυσό απετέλεσε έναν αδιόρατο ομφάλιο λώρο, που τους ενώνει μέχρι σήμερα. Και στη ζωή και στην καριέρα τους.

Τους μετέτρεψε σε παρέα και ως γνωστόν την ιστορία κι από την καλή κι από την ανάποδη, τη γράφουν οι παρέες. Τους έδωσε πίστη και ένα όραμα για να πορεύονται. Μας έλεγαν, την Κυριακή (22/9) το βράδυ, ότι δεν μπορούν να μετρήσουν πόσες ώρες έχουν περάσει (όχι ξοδέψει) μιλώντας για την Εθνική τα τελευταία χρόνια. Πόσες φορές ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλον, ώστε να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα που άναψε εκείνο το καλοκαίρι και αντί να σβήνει δυνάμωνε μετά από τις αποτυχίες που ακολούθησαν.

Ένα μεγάλο κομμάτι προστέθηκε στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, μετά την… ανεκδιήγητη ήττα από την Ελλάδα στον ημιτελικό, με το αξέχαστο τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι «loser» του τότε βρήκαν το κουράγιο να παίξουν την επόμενη μέρα, να νικήσουν την Ισπανία στον μικρό τελικό και να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο που το πανηγύρισαν σαν χρυσό. Βλέπετε, ήταν το πρώτο τους μετά από 46 χρόνια. Κι εμείς τους χλευάζαμε…

Ένα άλλο ήρθε να «κολλήσει» στο Ευρωμπάσκετ του 2009 στην Πολωνία, τότε που ο «ανόητος και βλάξ» Νάντο Ντε Κολό έβαλε το νικητήριο καλάθι που εμείς δεν θέλαμε να βάλουμε για να αποφύγουμε τους Ισπανούς στον χιαστί προημιτελικό. Αυτή η επιλογή μάς δικαίωσε, προσωρινά. Εμείς χάλκινο με τρεις ήττες, εκείνοι 5οι με μια μόνο ήττα, εκείνη από την Ισπανία. Εμείς (πάλι εμείς οι έξυπνοι) τους λοιδορούσαμε για την αφέλειά τους.

Ένα τέταρτο (κομμάτι) ήταν μια ακόμη ήττα από την Ισπανία, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2011, πριν από δυο χρόνια, στην Λιθουανία. Άλλη μια φορά στην πηγή, αλλά δροσίστηκαν οι κακοί τους (και κακοί μας) δαίμονες. Παρ’ όλα αυτά εμείς χάναμε μόνο από την διαιτησία, εκείνοι επειδή ήταν «Γάλλοι».

Για την ήττα (γενικώς) ακούγονται πολλά ρητά και ακόμη περισσότερες θεωρίες. Άλλοι προπονητές λένε ότι οι ήττες είναι λίπασμα. Άλλοι ότι το μόνο που μαθαίνεις από τις ήττες είναι να χάνεις. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Εμείς θα δανειστούμε τη φράση που μοιράστηκε μαζί μας ο μεγάλος Τόνι Πάρκερ, μόλις τελείωσε η απονομή και τα φώτα της ράμπας είχαν αρχίσει να χαμηλώνουν:

«Αυτό το μετάλλιο δεν το αλλάζω με τίποτα, γιατί είναι ποτισμένο με πολύ πόνο, δάκρυ και προσπάθεια. Μας γλίστρησε από τα χέρια πολλές φορές, αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Και να που ήρθε η μεγάλη μας στιγμή».

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνουμε το ίδιο. Αισθάνομαι πως ο απόλυτος σταρ του Ευρωμπάσκετ ήθελε να πει είναι ότι το σημαντικότερο στον Αθλητισμό, όπως και στη ζωή δεν είναι αν νικάς ή αν ηττάσαι, αλλά το πώς αξιολογείς και πώς αντιμετωπίζεις αυτές τις ήττες για να πορεύεσαι. Οι Γάλλοι πέτυχαν το στόχο τους χωρίς να ξεφύγουν από τις αρχές τους, να προδώσουν τα πιστεύω τους και χωρίς να υποταχθούν σε εκείνο το παρελκυστικό ρητό που εμείς κάναμε σημαία όταν αρχίσαμε να διαλέγουμε αντιπάλους: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Δεν έβαλαν ποτέ το δηλητήριο στο μυαλό τους. Δεν άρχισαν να αποκεφαλίζουν παίκτες, να αλλάζουν συστήματα και να διώχνουν προπονητές αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα. Το πήραν με τον Κολέ, ναι με τον Κολέ. Και με τον Κολέ, γι' αυτούς ήταν πιο γλυκό. Την ίδια ώρα εμείς, βράζουμε στο ζουμί μας για τις απανωτές αποτυχίες και σιγοτραγουδάμε την μελωδία του Κηλαϊδόνη: «Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι οι (Γ-)άλλοι»…