9. Πώς θα επιστρέψουμε στη φτώχεια

20:54 14/2/2017 - Πηγή: Protagon

Οι περισσότεροι απλοί οπαδοί του εθνικού νομίσματος είναι μάλλον άδολοι και δεν έχουν υποψιαστεί τίποτα για το σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχουν σκεφτεί ότι το εθνικό νόμισμα είναι ο Δούρειος Ίππος, όχι μόνο για ένα πραξικόπημα με δημοκρατικό μανδύα, αλλά για μια «παρισινή» βόμβα φτώχειας σε κάθε σπίτι καθώς και για την (οριστική;) έκλειψη του δυτικού μεταπολεμικού χαρακτήρα της χώρας. Πολλοί εθελοτυφλούν. Φαντάζονται ότι το εθνικό νόμισμα ισοδυναμεί με την επιστροφή σε μια εποχή πληθωρισμού και πλήρους απασχόλησης, όπως ήταν ο κανόνας για τη μικρή αυτή χώρα επί δεκαετίες. Όμως αυτός

ο «κανόνας» είναι μία από τις πολλές παραλλαγές για το πώς επενεργεί σε μια οικονομία ένα εθνικό νόμισμα. Άλλες χώρες έχουν διαφορετικές εμπειρίες με τα εθνικά τους νομίσματα και το πιθανότερο είναι ότι η χώρα αυτή, με την επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα δεν θα επιστρέψει στο δικό της παρελθόν, αλλά θα εισάγει ως δικό της μέλλον το δεινό παρελθόν και το ακόμη χειρότερο παρόν άλλων χωρών που καταδικάζονται από τα καθεστώτα τους να ζουν απομονωμένες από το διεθνές οικονομικό σύστημα.

Αν η εν λόγω χώρα λοιπόν αποχωρήσει από την ευρωζώνη το χρέος της δεν θα διαγραφεί φυσικά, αλλά, όπως είπαμε παραπάνω, θα γίνει αντικείμενο μιας διαπραγμάτευσης των ξένων δανειστών στο Κλαμπ του Παρισιού, πάντοτε υπό την υψηλή εποπτεία του ΔΝΤ, χωρίς οι εκπρόσωποι της χώρας αυτής να βρίσκονται στο τραπέζι παρά μόνο τυπικά. Άλλωστε δεν θα έχουν πολύ χρόνο για διαπραγματεύσεις αφού θα πανηγυρίζουν στα κανάλια επειδή «έδιωξαν το ΔΝΤ».Το χρέος λοιπόν θα το ρυθμίσουν μεταξύ τους οι δανειστές χωρίς η ρύθμιση να επηρεάζει ουσιαστικά τη ζωή των ανθρώπων της χώρας αυτής. Θα το τεμαχίσουν, θα το περικόψουν, θα το απλώσουν σε 100 χρόνια. Χαμένοι δεν θα βγουν.

Η δημόσια περιουσία της χώρας θα παραμείνει νομικά δεσμευμένη υπό ξένο έλεγχο. Αν μια κυβέρνηση αποφασίσει να τη δημεύσει για να την επαναφέρει σε εθνικό έλεγχο θα ξέρει ότι με αυτό τον τρόπο θα δυναμιτίσει τις σχέσεις της με τις μεγάλες δυνάμεις που είναι και θα παραμείνουν οι μεγάλοι δανειστές της. Και καμία τρίτη χώρα δεν θα τη βοηθήσει να προχωρήσει σε δήμευση. Γιατί μια μεγάλη δύναμη να εμπλακεί και να διακινδυνεύσει σειρά από επιπλοκές με τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις σε άλλα διμερή ζητήματα; Γι’ αυτό οι μεγάλες δυνάμεις έχουν ιδρύσει το Κλαμπ του Παρισιού. Για να διαχειρίζονται τα θέματα αυτά από κοινού.

Οι τράπεζες (και τα ενέχυρά τους, δηλαδή όλες οι επιχειρήσεις και τα δάνειά τους που κατά 96% βρίσκονται ήδη στη ζώνη υψηλού κινδύνου σε αυτή τη χώρα…), για τους ίδιους λόγους, θα παραμείνουν στα χέρια των hedge funds που εδώ και ενάμισι χρόνο επίσημα τις ελέγχουν. Τι απομένει λοιπόν προς «διαπραγμάτευση» μετά από την έξοδο από το ευρώ; Μόνο οι όροι υποστήριξης του εθνικού νομίσματος και του συγχρονισμού του με το δολάριο και το ευρώ. Η εκτύπωση νομίσματος δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Όσο χαρτονόμισμα κι αν εκτυπώσεις θα καταστεί παλιόχαρτο μέσα σε μια μέρα. Κανείς δεν θα το αποδέχεται αν πράγματι δεν αντιστοιχεί σε μια οικονομία που με τις εξαγωγές της κερδίζει το συνάλλαγμα που χρειάζεται για τις εισαγωγές της.

Προς το παρόν η οικονομία της χώρας αυτής δεν διαθέτει τη δυνατότητα να εξάγει αγαθά και να έλκει στο εσωτερικό της όσα δολάρια χρειάζεται για τα αγαθά που εισάγει από το εξωτερικό. Και δεν είναι μόνο αυτό το έλλειμμα που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά και η ακινητοποίηση των εμπορικών συναλλαγών λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης που θα προκαλέσει στους ξένους προμηθευτές η επιθυμία και μόνο της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα. Όλοι θα σταματήσουν περιμένοντας να δουν τι θα γίνει προκαλώντας αυξανόμενες δυσχέρειες στον ανεφοδιασμό με αποτέλεσμα την έκρηξη της μαύρης αγοράς, την αποθησαύριση αγαθών και τη λήψη εκτάκτων μέτρων για την εξασφάλιση των βασικών για κάθε οικογένεια (προφανώς με δελτίο).

Το σκληρό δάνειο σε δολάριο

Το εθνικό νόμισμα λοιπόν για όλους αυτούς τους λόγους και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα θα χρειαστεί δάνειο σε δολάριο για να μην είναι το νέο χαρτονόμισμα μια χαρτοπετσέτα χωρίς αξία. Το νέο δάνειο σε δολάριο (που θα εγκρίνουν τα μέλη του Κλαμπ του Παρισιού μετά την περικοπή του ήδη υπάρχοντος χρέους) θα χρειαστεί για να λειτουργήσει ως «εγγύηση σε δολάριο» και να εξασφαλίσει ότι οι εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων, κρέατος κλπ, θα πληρωθούν και άρα θα εκτελεστούν και δεν θα ακυρωθούν. Το δάνειο σε δολάριο θα δοθεί από το αρμόδιο να δίδει τέτοια δάνεια Κλαμπ με τους όρους, που συνήθως δίνονται τα δάνεια του Κλαμπ στις χώρες με επισφαλές νόμισμα: μείωση συντάξεων όσο πιο πολύ γίνεται για να επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός όσο γίνεται λιγότερο από το έλλειμμα των ταμείων (με τελικό στόχο να τεθεί ανώτατο όριο στα σημερινά 180 ευρώ). Σύνταξη στα 67 και στα 70 για όλους χωρίς εξαιρέσεις. Μισθοί Δημοσίου στο ανώτατο όριο που αντέχει το Δημόσιο (που θα αντιστοιχούν σε 300 – 400 ευρώ). Αυτό το μοντέλο έχει εφαρμοστεί σε άλλες χώρες. Στη χώρα αυτή όμως, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν το διανοείται, εφαρμόστηκε ως τώρα ένα μοντέλο πολύ πιο γενναιόδωρο. Αυτό έγινε ακριβώς επειδή η χώρα αυτή είναι μέλος του ευρώ. Έξω από το ευρώ σημαίνει υποβιβασμός στην «κανονική κατηγορία» χωρών που σπεύδουν να στηριχτούν στα «κανονικά προγράμματα» του ΔΝΤ και του Κλαμπ του Παρισιού.

Κάποιοι καθησυχάζουν τους συνομιλητές τους λέγοντας ότι «η έξοδος δεν θα είναι ασύντακτη». Πράγματι, δεν θα είναι ασύντακτη γιατί δεν είναι στο χέρι της χώρα αυτής να πραγματοποιήσει μια «ασύντακτη» έξοδο. Καμία χώρα δεν έχει «κατορθώσει» να χρεοκοπήσει «ασύντακτα» γιατί ακόμα κι αυτές που το επιλέγουν στην αρχή, μετά από λίγο, για να μην επικρατήσει ο πρωτογονισμός και η ανθρωποφαγία, ζητούν να συνεχίσουν να χρεοκοπούν «συντεταγμένα» προκειμένου να αποκατασταθεί ο ανεφοδιασμός σε αλεύρι, λάδι και πατάτα – και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα διεθνείς θεσμοί (όπως το ΔΝΤ) που αυτό το εξασφαλίζουν. Βεβαίως, το οικονομικό πρόβλημα δεν θα είναι το μικρότερο από τα προβλήματα. Εξίσου μεγάλο πρόβλημα θα είναι το πολιτειακό. Όσες φορές κι αν επαναληφθεί η επίκληση του κινδύνου, δεν θα είναι αρκετές: μέσα σε συνθήκες διάλυσης ριζώνουν καθεστώτα με χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού.

Οι μνηστήρες της Επανάστασης

Ο πρωθυπουργός επισκέφτηκε το Παρίσι διότι δεν είναι αδαής ώστε να πιστεύει ότι η χώρα του μπορεί να αγνοήσει τις μεγάλες δυνάμεις και να λάβει μονομερείς αποφάσεις χωρίς συνεννόηση με κάποιες ή με κάποια από αυτές προκειμένου να αναλάβει τον λογαριασμό. Οι «επαναστάσεις» χρειάζονται χορηγούς. Για να είμαστε ακόμα πιο συγκεκριμένοι, τα καθεστώτα που επιβλήθηκαν στις λατινοαμερικανικές χώρες που είναι χώρες – πρότυπα για τον πρωθυπουργό, συχνά συνοδεύονταν από την πολιτική και οικονομική υποστήριξη μεγάλης ξένης δύναμης που έρχεται να συμπληρώσει τις διευθετήσεις χρεών των διεθνών θεσμών. Είναι λοιπόν πιθανό ότι ο πρωθυπουργός οργανώνει το σχέδιο αποχώρησης από το ευρώ στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής υπονόμευσης της Ευρωζώνης γιατί προσβλέπει σε μια καθαρή πολιτική και οικονομική στήριξη δύναμης ή δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αποδυναμωθεί η Ευρώπη.

Ωστόσο, ξεχνά ότι η χώρα του είναι μάλλον μια πολυδάπανη «κτήση» για οποιονδήποτε νέο μνηστήρα. Ένας γεωπολιτικός χορηγός που θα θελήσει να αναλάβει την ευθύνη μιας τόσο ένδοξης χώρας θα πρέπει να έχει μια ατελείωτη τσέπη για να καλύψει τις ανεξάντλητες ανάγκες της παραπαίουσας οικονομίας της και να αποζημιώσει τους Δυτικούς που έχουν στηρίξει τη χώρα με άφθονα κεφάλαια. Με άλλα λόγια, μια ξένη δύναμη που θα θελήσει να γίνει χορηγός της χώρας αυτής, είτε θα πρέπει να δεσμεύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, είτε θα πρέπει να προχωρήσει σε ρήξη με ολόκληρη τη Δύση διακινδυνεύοντας πολλά άλλα συμφέροντά της. Κανείς δεν θα κάνει τίποτα από τα δύο. Η στήριξη θα είναι περιορισμένη. Η χώρα θα αγοραστεί φτηνά. Δεν είναι ακριβώς το οικόπεδο ανεκτίμητης αξίας που νομίζουν οι αιθεροβάμονες ηγέτες της (και ο τωρινός πρωθυπουργός της δεν είναι ο πρώτος που διακρίνεται από φαντασιώσεις εθνικής μοναδικότητας …).

Μπορεί λοιπόν ο πρωθυπουργός να εξακολουθεί να θεωρεί ότι είναι «μέγας παίκτης» στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό και να δρα με αυτή τη βεβαιότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και στα λόγια του, αλλά οι ξένοι ηγέτες που συνομιλούν μαζί του μπορεί να προβλέπουν και να προεξοφλούν πλέον τις κινήσεις του και να τις εντάσσουν σε μια στρατηγική εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων. Κλείνοντας το μακρό αυτό αφηγηματικό ρεπορτάζ, δεν έχουμε παρά να προσθέσουμε ότι αν σε κάποιους οι περιγραφές θυμίζουν οικεία πρόσωπα και γεγονότα, ας μην ρωτήσουν κανέναν αν αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ας δώσουν την απάντηση μόνοι τους κι ας λάβουν τις αποφάσεις τους. Κινδυνεύουμε μετά από 50 χρόνια η εποχή μας να χαρακτηρίζεται «ενδιαφέρουσα» από όλους αυτούς που θα έχουν την τύχη να μην την έχουν ζήσει. Ας το αποτρέψουμε. Ό,τι κι αν αποκαλύπτουν οι άρρητοι συσχετισμοί στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που μελετά ο πρωθυπουργός, ακόμα υπάρχει λίγος χρόνος για να αποτραπεί το σαμποτάζ στη Δημοκρατία και να ματαιωθεί η διολίσθηση προς μια εθνική καταστροφή.

The post 9. Πώς θα επιστρέψουμε στη φτώχεια appeared first on Protagon.gr.