Διττή πόλη

11:08 20/1/2016 - Πηγή: Protagon

Οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτοι ζωντάνια. Ενα ανθρώπινο ποτάμι ζωής κατέβαινε την Ερμού κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο, που ζέσταινε καρδιές γεμάτες όρεξη να διώξουν μακριά τις έγνοιες. Η πόλη έχει ανάγκη τον ζωτικό παλμό της, έχει ανάγκη την αποενοχοποιημένη επιστροφή των κατοίκων στην αγκαλιά της, να βγούνε, να περπατήσουνε, να μιλήσουν, να ψωνίσουνε, χωρίς κάθε τόσο να επαναλαμβάνεται η αυτο τιμωρητική φράση «υπάρχει κρίση». Γιατί, εν τέλει, η «κρίση» αποκτά την υπόσταση ενός αυτοεπαναλαμβανόμενου

μηχανισμού ψυχικής εμπλοκής και δικαιολόγησης άλλων ελλείψεων.

Λίγο πιο πέρα όμως, σαν σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που η δύναμη που κινεί την καρδιά τους είναι η απελπισία. Πρόσφυγες, μετανάστες, γεμίζουν τις πλατείες και τα πάρκα, με το βλέμμα τους στον ευρωπαϊκό βορρά, έχοντας αφήσει πίσω τους την κόλαση του νότου. Μια πραγματική κρίση, εύγλωττη, απτή, διαπεραστική, στα μάτια ενός μικρού αγοριού που παίζει στις σκάλες της πλατείας Βικτωρίας, σε ένα ξένο κράτος, με ξένους ανθρώπους, ξεριζωμένο, ανυπόστατο. Δύο συμπάντα, παράλληλα, ζουν στην ίδια πόλη, τους μεν η πόλη τους απελευθερώνει, τους δε τους εγκλωβίζει, όλους όμως τους δέχεται μέσα της, ρέουν στους δρόμους, στις φλέβες της, σαν ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει μορφή, που εξελίσσεται.

Η Αθήνα, εν τέλει, είναι μια πόλη δυναμική με έναν ιστό δραστήριο που αναζητά απεγνωσμένα μια ταυτότητα, όμως ίσως η αναζήτηση η ίδια νέων δομών και νέων ισορροπιών, είναι αυτή που τροφοδοτεί την εξέλιξη της. Η πλατεία Βικτωρίας και το Πεδίον του Άρεως, παραδείγματος χάριν, μέσα σε αυτή τη μεταβατική περίοδο έχασαν τη συμβολική προέκτασή τους ως σημεία αναφοράς της κουλτούρας της πόλης και ακραιφνώς, σχεδόν βίαια, απέκτησαν έναν νέο ρόλο, ως καταφύγια. Είναι πλέον καθημερινή εικόνα τα αντίσκηνα, και τα διάφορα πεταμένα ρούχα, όλα διάσπαρτα μέσα στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως. Εκεί, οι όποιοι πρόσφυγες, μετανάστες ή άλλοι, έχουν βρει καταφύγιο μοιάζει να κινούνται σε ένα παράλληλο, καταραμένο σύμπαν ενώ η «συμπόνοια» κάποιων Αθηναίων αρκείται στο να αφήνονται αυτές οι ψυχές να φυτοζωούν μέσα στο πάρκο, με κάποια ρούχα που θα δωρίσουν.

Πολλοί μάλιστα αντιτίθενται στο να μετεγκατασταθούν οι πρόσφυγες σε κάποιες εγκαταστάσεις ανθρώπινες με τη δικαιολογία ότι αυτά είναι «κυβερνητικά κόλπα» και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις που τους προτρέπουν να μην επιβιβάζονται στα λεωφορεία που θα τους μεταφέρουν αλλού. Μέσα σε αυτό το άναρχο χάος, ακριβώς το ίδιο που ισχύει και στην πλατεία Βικτωρίας, κάποιοι εκμεταλλεύονται το δράμα αυτών των ξεριζωμένων ανθρώπων, διακινούν ναρκωτικά, με αυτή την κάλυψη ή απολαμβάνουν ανθρωπιστικής βοήθειας που προορίζεται κανονικά για όσες οικογένειες το έχουν ανάγκη. Την ίδια στιγμή οι εγκαταστάσεις της πλατείας Βικτωρίας και του σταθμού της, είναι τραγικά ανεπαρκείς για να εξυπηρετήσουν τόσο κόσμο, γιατί ακριβώς δεν είναι αυτή η λειτουργία της, ενώ τίθενται και σοβαρά θέματα υγιεινής. Είναι χαρακτηριστική και εμφανώς θλιβερή η εικόνα της ουράς που περιμένει έξω από τις τουαλέτες του σταθμού Βικτωρίας για να πλυθούνε. Είναι εντελώς εσφαλμένη και υποκριτική η αντίληψη ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες πρέπει να εξυπηρετούν οποιεσδήποτε πολιτικές μικρότητες ή ιδεολογίες, από όπου και αν προέρχονται αυτές, γιατί ακριβώς, χρησιμοποιούν εν τέλει τους πρόσφυγες ως εργαλεία και υποχείρια για άλλους σκοπούς.

Αυτή τη στιγμή η ισορροπία έχει διαταραχθεί εντελώς, με πολλούς κατοίκους αυτών των ζωνών να θέλουν να βοηθήσουν αλλά και να βοηθηθούν, όμως χωρίς κάποιο πρόγραμμα υπεύθυνο, μια χαραγμένη πολιτιστική πολιτική, τότε το φυσικό αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθούν επικίνδυνες τριβές μεταξύ κατοίκων και προσφύγων, μεταναστών. Από την άλλη μεριά, πρέπει να τελειώσει η υποκρισία κάποιων Αθηναίων, που ποτέ δεν έχουν αντικρύσει το πρόβλημα κατάματα, καθώς διαμένουν σε προάστια της πόλης, που δεν αντιμετωπίζουν κάποιο «πρόβλημα» και μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού τους αρκούνται σε ένα «κρίμα» για την κατάσταση ή σε κάποια μικρή δωρεά ρούχων τα οποία πολλές φορές δεν καταλήγουν καν εκεί που πρέπει να καταλήξουν. Ομως η κίνηση αυτή «ανθρωπιάς» εξορκίζει το πρόβλημα και το εξαφανίζει από την καθημερινή ρουτίνα, καθώς το «χρέος» συντελέστηκε. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Ο αστικός ιστός πλήγεται καθημερινά και οι ισορροπίες που κινδυνεύουν να χαθούν, γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως σοβαρός κυβερνητικός σχεδιασμός, εν τέλει θα μας επηρεάσουν όλους, και αυτόν που διαμένει στον γαλήνιο «πλανήτη» του Ψυχικού αλλά και τον κάτοικο της πλατείας Βικτωρίας ή της Κυψέλης.

The post Διττή πόλη appeared first on Protagon.gr.