Εθνική υπερηφάνεια ή βαθιά θλίψη;

11:54 5/2/2018 - Πηγή: Protagon

Είμαι ίσως από τους ελάχιστους συμπολίτες μου (συνέλληνες όπως είναι και της μόδας τώρα τελευταία) που σε αυτές τις «μεγαλειώδεις» στιγμές που ζούμε μετά την τεράστια επιτυχία και του εθνικού μας συλλαλητηρίου στην Αθήνα, εγώ αισθάνομαι απέραντη θλίψη.

Θλίψη καταρχήν για το αλάνθαστο αισθητήριο του Ελληνα Λαού (κατά τον Γ.Α.Π.) που καταπίνει αμάσητα τόνους σανό και βρίσκει ευκαιρίες να εξαπατάει τη συνείδησή του ότι πράττει το ύψιστο πατριωτικό του καθήκον

με το να διατρανώσει «στα πέρατα της γης» ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα. (Αλήθεια εάν αυτό το σύνθημα μεταφραστεί αυτολεξεί στις υπόλοιπες 130 χώρες του κόσμου που έχουν δεχθεί ότι η Μακεδονία είναι η ΠΓΔΜ, δεν φαντάζει ως το απόλυτα αλυτρωτικό σύνθημα να λες ότι η Μακεδονία (δηλαδή ένα άλλο ανεξάρτητο κράτος είναι – ανήκει στην- Ελλάδα;). Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πατριωτικό καθήκον όλων μας – Συνέλληνες – είναι να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να χαρίσουμε ένα καλύτερο μέλλον στις επόμενες γενιές και όχι να έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον γενιών και γενιών με όλους τους ακόλουθους τρόπους:

Με την απίστευτη ιδιοτέλεια που μας χαρακτηρίζει ως λαό (είναι γνωστό σε όλους το «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτις» δηλαδή για την πάρτη μας αγαπητοί Νεοέλληνες»,Με το εθνικό μας σπορ της φοροδιαφυγής και της καταστροφής οτιδήποτε κοινόχρηστουΜε την αθεράπευτη εμμονή μας να ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας στη Βουλή με κυρίαρχο κριτήριο την ικανοποίηση των ατομικών, οικογενειακών ή συντεχνιακών συμφερόντων μαςΜε το να καταδικάζουμε συλλήβδην όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και να τους χαρακτηρίζουμε ως δωσίλογους και εθνοπροδότες, ώστε να βρίζουμε μετά τους πάντες από τους καναπέδες μας και να αφήνουμε τελικά να μας κυβερνούν κάποιες μειοψηφίες των πλέον λαοπλάνων πολιτικών.

Πατριωτικό μας καθήκον θα ήταν να είχαμε κάνει σε όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια συλλαλητήρια αναλόγου μεγέθους για να υποχρεώσουμε τους εκπροσώπους μας στη Βουλή να καταστρώσουν ένα πραγματικά εθνικό σχέδιο που δεν θα είχε σκοπό τη διάσωση των τραπεζών αλλά τη διάσωση της εργασίας, της υγείας, της εκπαίδευσης, της αξιοπρέπειας του Έλληνα. Με τον τρόπο θα είχαμε μια Ελλάδα που θα είναι Ελληνική, γιατί σήμερα με 220 δις εξωτερικό χρέος η Ελλάδα κάθε άλλο παρά Ελληνική είναι.

Απύθμενη θλίψη μου προκαλεί επίσης το γεγονός ότι κανείς εχέφρων άνθρωπος του περιβάλλοντος του Μίκη Θεοδωράκη, δεν τον αποθάρρυνε από το να παράσχει πολιτικό άλλοθι περί του «παλλαϊκού» χαρακτήρα του συλλαλητηρίου στους φασίστες. Στο συλλαλητήριο βεβαίως – όπως πολύ εύστοχα έχει ήδη ειπωθεί – δεν ήταν όλοι εθνικιστές και φασίστες, από την άλλη όμως σε αυτό συμμετείχαν όλοι οι εθνικιστές και οι φασίστες και δεν θα έπρεπε με κανένα τρόπο ο Μίκης να τους βάλει υπό την σκέπη του. Την ώρα λοιπόν που έγραφα αυτό το κειμενάκι ήρθε η επιβεβαίωση του τραγικού λάθους του Μίκη Θεοδωράκη, με τις εγκωμιαστικές δηλώσεις του Κασιδιάρη «Ο Μίκης ξεκίνησε από την Ε.Ο.Ν. του Ιωάννου Μεταξά και έκλεισε τον κύκλο του στο Συλλαλητήριο πλάι σε πατριώτες και Εθνικιστές!». Θα προτιμούσα χίλιες φορές τις πάγιες θέσεις των Χρυσαυγιτών ότι για όλα τα δεινά της Ελλάδας φταίνε οι κομμουνιστές, παρά γελοίες δηλώσεις συμπάθειας τέτοιου είδους.

Μην έχοντας την παραμικρή ελπίδα για αλλαγή αυτής της ζοφερής ελληνικής πραγματικότητας, εναποθέτω τις ελπίδες μου στον Χριστούλη μας, που παρεμπιπτόντως απορώ πως ξέφυγε από την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας και δεν είναι και ο ίδιος Έλληνας, αλλά τον χάρισε με τόση ευκολία στους Εβραίους. Αυτό όμως αποτελεί μια άλλη ιστορία…

The post Εθνική υπερηφάνεια ή βαθιά θλίψη; appeared first on Protagon.gr.