Η Βιέννη καλύτερη πόλη του κόσμου; Ναι, αλλά πώς;

07:22 16/3/2017 - Πηγή: Protagon

Ζηλεύω κι εγώ τους Βιεννέζους που ζουν στην πιο φιλόξενη και φιλική προς τους κατοίκους της πόλη στον κόσμο, σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα της εταιρείας Mercer. Επειδή όμως τυχαίνει να έχω φίλους μόνιμα εγκατεστημένους εκεί, γνωρίζω και τις υποχρεώσεις που έχουν οι τυχεροί κάτοικοί της. Γιατί, ακόμα κι αν τείνουμε να το ξεχνάμε εδώ στην Ελλάδα, οι λειτουργικές και ευτυχισμένες κοινωνίες δεν είναι αποτέλεσμα μόνο δικαιωμάτων και παροχών, αλλά επίσης υποχρεώσεων και τήρησης κανόνων.

Μου περιέγραφε λοιπόν, φίλη που διατηρεί

επιχείρηση εστίασης στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας της Αυστρίας, τα «μαρτύρια» που τράβηξε την περασμένη εβδομάδα στις δημόσιες υπηρεσίες για να διευθετήσει διάφορες εκκρεμότητες. Ανάμεσά τους, ο ανά τριετία, έλεγχος των εγκαταστάσεων ηλεκτροδότησης, φυσικού αερίου και υδροδότησης στον οποίο υποβάλλονται όλα τα εστιατόρια και καφέ. Αν δεν το κάνεις χάνεις την άδεια λειτουργίας της επιχείρησής σου.

Δεδομένου ότι ένα βραχυκύκλωμα ή μια διαρροή μπορούν να στοιχίσουν ακόμα και τη ζωή υπαλλήλων και πελατών, παρόμοιοι έλεγχοι κρίνονται απολύτως επιβεβλημένοι, όσο και αν εμείς στην Ελλάδα σπανίως ασχολούμαστε με τέτοιες λεπτομέρειες, ακόμα και αν τις προβλέπει ο νόμος. Επειδή λοιπόν εκεί έχει γίνει κατανοητό πως θέματα ασφάλειας και ποιότητας αποτελούν προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία μίας επιχείρησης, χαλάλι το τρέξιμο και η ταλαιπωρία με τους πολλαπλούς ελέγχους και τις εκδόσεις πιστοποιητικών – διότι ναι, έχουν και στην… τέλεια Βιέννη, ροπή προς τη γραφειοκρατική πολυπλοκότητα. Όλα τα έκανε η φίλη μου, ανανέωσε τις άδειες για την επόμενη τριετία, έλαβε τις απαραίτητες πιστοποιήσεις και έφτασε η στιγμή να ασχοληθεί με έτερο μείζον θέμα: να ανανεώσει την άδεια που της επέτρεπε να διατηρεί δύο γλάστρες επί του πεζοδρομίου, μπροστά στην πόρτα του καταστήματός της. Επρόκειτο για δυνατότητα που της είχε παρασχεθεί πριν από μερικά χρόνια, και την οποία είχε έρθει «η ώρα να εξετάσουμε εκ νέου», όπως την ειδοποίησε με επιστολή ο Δήμος. Οι γλάστρες φωτογραφήθηκαν και εστάλησαν με e-mail στην αρμόδια υπηρεσία. Στο ίδιο mail συνημμένο περιλαμβανόταν και το αρχιτεκτονικό σχέδιο της πρόσοψης του μαγαζιού. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε έπειτα από συνεννοήσεις που κράτησαν αρκετές ημέρες αλλά και επίσκεψη ειδικής επιτροπής για αυτοψία, προκειμένου να επιβεβαιωθεί πως οι γλάστρες ήταν σε καλή κατάσταση, πως συνέβαλαν στον καλλωπισμό του δρόμου και πως δεν εμπόδιζαν κάποιον από τους διερχόμενους ή τους περίοικους.

Τι θα έκανε ο έλληνας ταβερνιάρης αν του έλεγαν πως για τα δύο βασιλικά που είχε βγάλει στο πεζοδρόμιο όχι μόνο θα έπρεπε να λάβει τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου αλλά και να ελέγχεται περιοδικώς για την κατάσταση στην οποία τα διατηρούσε; Τον βλέπω ήδη μπροστά μου, στην οθόνη της τηλεόρασης, πρωταγωνιστή σε ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Δημόσιο απίστευτης ταλαιπωρίας», να ωρύεται «ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τα φύτεψα, να τους δώσω μια να τα ξεριζώσω να ησυχάσω, που με τρέχουν για δαύτα από γραφείο σε γραφείο!». Με κάτι τέτοιες νοοτροπίες τα πεζοδρόμια της Αθήνας έχουν γεμίσει παρατημένες, ξερές και σπασμένες ζαρντινιέρες, που είναι αν όχι επικίνδυνες (πάντα μπορεί να σκοντάψεις πάνω τους) σίγουρα ακαλαίσθητες. Καμία σχέση δηλαδή, με την εικόνα που παρουσιάζουν οι βιεννέζικοι δρόμοι.

Η φίλη μου ταλαιπωρήθηκε αρκετά για να κλείσει τις εκκρεμότητές της. Μου ομολόγησε πως επί 15 μέρες βρίζει το αυστριακό Δημόσιο που «την τρέχει» αλύπητα, απαρίθμησε δεκάδες άλλες υποχρεώσεις (οικονομικές και όχι μόνο) που την επιβαρύνουν ως επαγγελματία και ως πολίτη, αλλά στο τέλος της κουβέντας παραδέχτηκε πως όλα αποβλέπουν στο καλό του κοινωνικού συνόλου, κατά συνέπεια και στο δικό της το καλό. Προερχόμενη από μία χώρα όπου μαθαίνεις να προσπερνάς τα «πρέπει» λαδώνοντας ή απλώς αδιαφορώντας, αλλά και που όταν συμμορφώνεσαι στις υποχρεώσεις σου αισθάνεσαι κορόιδο, από τότε που ζει στην Αυστρία κατάλαβε τι σημαίνει κοινωνικός πολιτισμός και πόσο σημαντική είναι η συμβολή του υπεύθυνου πολίτη. Όχι πως δεν γίνονται και εκεί λαμογιές ή δεν υπάρχουν παρεκκλίσεις, όμως ο έλεγχος είναι τέτοιος που συνήθως σε αποτρέπει από την παρανομία. Και οι παροχές είναι τέτοιες που σχεδόν σε υποχρεώνουν να εκτιμήσεις εκείνο που σου προσφέρεται και να μεριμνήσεις ο ίδιος για τη διατήρησή του. Κάπως έτσι, διαμορφώνοντας και διαπαιδαγωγώντας πολίτες που δεν ξέρουν μόνο να απολαμβάνουν αλλά και να προσφέρουν, που σέβονται και τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους, δημιουργούνται οι ιδανικές για να ζεις πόλεις. Αλλιώς περιορίζεσαι στο «εμείς όμως έχουμε τον ήλιο που όλοι τον ζηλεύουν». Και κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοιες διεθνείς ταξινομήσεις και διαβάζεις τη σύγκριση των συνθηκών διαβίωσής σου με κάποιες οργανωμένες πόλεις του εξωτερικού, καταρρέεις μεγαλοπρεπώς μαζί με τον σίγουρα ηλιόλουστο, αλλά διόλου αξιοζήλευτο κόσμο σου.

ΥΓ. Επειδή, όπως είπαμε, κοινωνία αγγελικά πλασμένη δεν υπάρχει πουθενά, αξίζει να σημειωθεί πως ακόμα και στην εξιδανικευμένη Βιέννη γίνεται αγώνας για να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, με τη νέα χρονιά όλοι οι επαγγελματίες είναι υποχρεωμένοι να συνδέσουν τις ταμειακές μηχανές τους με το υπουργείο Οικονομικών και όλες οι συναλλαγές γίνονται πλέον υπό το άγρυπνο βλέμμα της κυβέρνησης που τα πανθ΄ορά!

The post Η Βιέννη καλύτερη πόλη του κόσμου; Ναι, αλλά πώς; appeared first on Protagon.gr.