Οδηγός επιβίωσης για… θαλασσοπνιγμένους

17:18 21/8/2018 - Πηγή: Protagon

Η 46χρονη Κέι Λόνγκσταφ άντεξε δέκα ώρες στα παγωμένα νερά, δεκάδες χιλιόμετρα από την ακτογραμμή της Κροατίας, από τη στιγμή της πτώσης της από κρουαζιερόπλοιο έως τη διάσωσή της.

Το BBC χρησιμοποίησε την περιπέτεια της Βρετανίδας για να φτιάξει έναν σχετικό οδηγό επιβίωσης. Δείτε πώς μπορείτε να κρατηθείτε στη ζωή, αν βρεθείτε σε παρόμοια κατάσταση. Περιττό να επισημάνουμε πως, τελικά, είναι σημαντικό να σας βρουν.

Η Λόνγκσταφ, στο σημείο που βρέθηκε, τα νερά ήταν λίγο πιο ζεστά από ό,τι σε πισίνα. Η θερμοκρασία ήταν κάπου μεταξύ

των 28 και 29 βαθμών Κελσίου.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικ Τίπτον, ο οποίος είναι ειδικός επιβίωσης σε αντίστοιχα περιβάλλοντα, ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει…

για 1 ώρα, σε νερά που ‘χουν θερμοκρασία έως 5 βαθμούς Κελσίου
για 2 ώρες, σε νερά που ‘χουν θερμοκρασία έως 10 βαθμούς Κελσίου
για 6 ώρες, σε νερά που ‘χουν θερμοκρασία έως 15 βαθμούς Κελσίου
για περίπου 25 ώρες, σε νερά που ‘χουν θερμοκρασία τουλάχιστον 20 βαθμούς Κελσίου

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι ο οργανισμός των ανθρώπων παθαίνει σοκ στην περίπτωση κατά την οποία οι θερμοκρασίες είναι πολύ μικρές. Εκεί, χάνεται η ικανότητα ελέγχου της αναπνοής, που οδηγεί στην κατάποση νερού ή τον πνιγμό. Οσο πέφτει η θερμοκρασία του σώματος, ο άνθρωπος κουράζεται, παθαίνει σύγχυση και χάνει τον προσανατολισμό του.

Ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση;

Γυρίστε ανάσκελα, με τα χέρια και τα πόδια σε προέκταση και προσπαθήστε να ελέγξετε την αναπνοή σας. Μάλιστα, στον οδηγό που έχει δημιουργήσει η Επιτροπή Ιρλανδών Αλιευτών, με τεχνικές επιβίωσης, αναφέρεται πως ο καλύτερος τρόπος που υπάρχει για να επιβραδύνουμε τον ρυθμό με τον οποίον κρυώνει το σώμα μας, είναι να αποφύγουμε το… κολύμπι. Αντ’ αυτού, προσπαθήστε να επιπλεύσετε στο νερό, με τα γόνατα λυγισμένα στο στήθος σας.

Αντίστοιχα, η Βρετανίδα δεν χρειάστηκε να τα βάλει με τα κύματα, για όλες εκείνες τις ώρες που ήταν στο νερό, διαφορετικά θα είχε εξοντωθεί σωματικά. «Τα ρούχα και τα παπούτσια βελτιώνουν την άνωση του ανθρώπου, τις πρώτες στιγμές στο νερό καθώς παγιδεύουν αέρα”, όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος στο Respect The Water. To να επιπλέεις, αντί του να κολυμπάς, βοηθά τον αέρα να μείνει παγιδευμένος, όπως τονίζεται εκεί.

Το σωματικό λίπος των γυναικών, που συνήθως είναι 10% περισσότερο από εκείνο των ανδρών, λειτουργεί προς όφελός τους. Όπως είπε ο καθηγητής Τίπτον στο BBC 5 Live «το περισσότερο υποδόριο λίπος εξασφαλίζει την καλύτερη άνωση, που προέρχεται από τον αέρα και το λίπος του σώματος», το οποίο κρατά ζεστό το σώμα και βοηθά όταν κουραζόμαστε. «Σκεφτείτε να πρέπει να κολυμπήσετε για δέκα ώρες, για να κρατήσετε ανοιχτή την αναπνευστική οδό (να μην μπει νερό). Προφανώς και θα εξαντληθείτε», σημειώνει ο ίδιος.

Φυσικά, δεν περιμέναμε τους ειδικούς για να επισημάνουν πως το 80% του αποτελέσματος της διάσωσης κρίνεται από τη ψυχραιμία που θα επιδείξουμε. Με άλλα λόγια, από τον παράγοντα της ψυχολογίας. «Όσο αυξάνονται οι ώρες παραμονής στη θάλασσα, λογικό είναι να αυξάνεται και η απελπισία. Το πιο εύκολο είναι να σκέφτεσαι διαρκώς ένα σενάριο, όπου έρχεται μια σωστική λέμβος και δεν σε βλέπει – γιατί, ουσιαστικά, ψάχνει ένα κεφάλι μέσα στον ωκεανό. Ξεκάθαρα αυτή η αρνητική σκέψη δεν βοηθά πουθενά», τονίζει ο καθηγητής και συμπληρώνει: «Κατά τη διαδικασία καταστροφικών καταστάσεων, οι περισσότεροι άνθρωποι παραλύουν και δεν κάνουν το παραμικρό, για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους».

Οσα πρέπει να γνωρίζετε

Όπως αναφέρεται, περίπου ένας στους οκτώ πνιγμούς, κοντά στην παραλία, στη Βρετανία, οφείλεται στο αλκοόλ και όλες οι Αρχές παροτρύνουν τους κολυμβητές να αποφεύγουν να πηγαίνουν για μπάνιο έστω κι αν έχουν πιει μόνο ένα ποτό, επειδή το αλκοόλ μπορεί να βλάψει σοβαρά την κρίση του ατόμου που βρίσκεται καταμεσής της θάλασσας, τις αντιδράσεις του, αλλά και την ικανότητά του να κολυμπήσει σωστά. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι άνθρωποι, έπειτα από σχετικές μελέτες, έπαιρναν λανθασμένες αποφάσεις εάν είχαν καταναλώσει πριν από την κολύμβηση αλκοόλ.

Όμως, ποιος έχει επιβιώσει για το μεγαλύτερο διάστημα στη θάλασσα;

O Χοσέ Αλβαρένγκα ξεκίνησε με τη βάρκα του από το χωριό του, στο Σαλβαδόρ, το Κόστα Αζούλ για το Τσιάπας του Μεξικού, στις 17/11 του 2012, με έναν συνεργάτη του. Σύντομα, όμως, χάθηκε η επικοινωνία μεταξύ εκείνων και της στεριάς και οι δυο άνδρες αγνοούνταν από εκείνη την ημέρα. Ο συνεργάτης του πέθανε στους τέσσερις μήνες. Ο Λαβρένγκα βρέθηκε, τελικά, στις 30/1 του 2014. Επιβίωσε για 438 ημέρες, τρώγοντας ωμό ψάρι, χελώνες, μικρά πουλιά και πίνοντας νερό της βροχής. Υπολογίστηκε πως διένυσε 10.800 χιλιόμετρα! Διαγνώστηκε με αναιμία, με φόβο για το νερό, είχε πρόβλημα στον ύπνο και δυσκολευόταν στο περπάτημα. Η περιπέτειά του έγινε βιβλίο.

Σε ακυβέρνητη βάρκα έμειναν, για 270 ημέρες, τρεις ψαράδες από το Μεξικό. Αγνοούνταν από τις 28/10 του 2005, όταν ξεκίνησαν από το λιμάνι Σαν Μπλας του Παναμά για τις Νήσους Μαρίας, στον Παναμά (70 χιλιόμετρα μακριά), όπου επρόκειτο να κυνηγήσουν καρχαρίες. Βρέθηκαν… 8.046 χιλιόμετρα πιο μακριά, στα νησιά Μάρσαλ (μεταξύ Χαβάης και Φιλιππίνων), στον Ειρηνικό Ωκεανό, στις 22/8 του 2006 και ήταν τυχεροί επειδή τους εντόπισε ταϊβανέζικο αλιευτικό σκάφος, το οποίο έτυχε να τους δει στο ραντάρ του.

Είναι προφανές το πού τα νερά είναι πιο ζεστά

Ο Πουν Λιμ, ένας κινέζος ναύτης, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου, επέζησε 133 ημέρες ευρισκόμενος στον Ατλαντικό ωκεανό.

Το 2006, ένας μεξικανός ψαράς καρχαριών, ο Χεσούς Βιντάνα και το πλήρωμά του, πέρασαν 270 ημέρες στον Ειρηνικό Ωκεανό προτού τους περισυλλέξει ένα ταϊβανέζικο αλιευτικό σκάφους που ψάρευε τόνους.

Στις παραπάνω περιπτώσεις, βέβαια, καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο παράγοντας τύχη στους ναυαγούς, αφού θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είχαν φαγωθεί από καρχαρίες. «Οποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει, έλεγαν οι παλαιότεροι» και είχαν, εν μέρει, δίκαιο. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, μη σου τύχει να ναυαγήσεις.

The post Οδηγός επιβίωσης για… θαλασσοπνιγμένους appeared first on Protagon.gr.