Πόσο δίκιο μπορεί να έχει ο Τραμπ;

07:30 4/11/2016 - Πηγή: Protagon

Το μπέιζμπολ είναι ένα σπορ που μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς περισσότερο ηλίθιος από όσο στην πραγματικότητα είσαι. Το μπαρ τσιρίζει. Ο φίλος από δίπλα προσπαθεί να μου εξηγήσει πώς παίζεται. Και εγώ να μην καταλαβαίνω πότε παίρνεις πόντο και, κυρίως, πότε βρίζεις τον διαιτητή. Τι αξία έχει ένα σπορ αν δεν τα βάζεις με τον διαιτητή, αν δεν σου επιτρέπει να αμφισβητήσεις την αυθεντία της εξουσίας;

Οι Chicago Cubs έπαιζαν τελικό πρωταθλήματος με τους

Cleveland Indians. Και το Σικάγο είχε 108 χρόνια να πανηγυρίσει τίτλο. Διότι, παρακαλώ, η ομάδα είχε επάνω της την ελληνική κατάρα της κατσίκας. Ηταν ένας έλληνας οπαδός, ο Βασίλης Σιάνης, που πήγαινε στο γήπεδο με το ζωντανό. Οταν του είπαν ότι η κατσικούλα δεν μπορεί να παρακολουθεί παιχνίδια, εκείνος καταράστηκε την ομάδα να μην πανηγυρίσει ποτέ τίτλο. Ε, η κατάρα έσπασε το βράδυ της Τετάρτης. Και αυτή η είδηση ήταν πάνω από όλες τις άλλες στα δελτία και στις εφημερίδες. Πάνω από τη Χίλαρι, τον Τραμπ, το μέλλον της Αμερικής και του πλανήτη. Είναι ένας κόσμος διαφορετικός. Που, αν μη τι άλλο, δείχνει ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από τον ένοικο του Λευκού Οίκου, πέρα από κάθε πολιτική αλλαγή.

«Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει 20% πιθανότητες εκλογής, ποσοστό που είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το να πετύχεις τη σφαίρα στη ρώσικη ρουλέτα» γράφει η Village Voice. Η εφημερίδα ασχολείται με ετεροδημότητες που διατηρούν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε κάποια άλλη, κρίσιμη, Πολιτεία, ώστε η ψήφος τους να παίζει ρόλο. Είπαμε, η Νέα Υόρκη είναι, εκλογικά, σαν το Τέξας για τους Ρεπουμπλικάνους. Πάει στους Δημοκρατικούς πριν καν ανοίξουν οι κάλπες. Από την άλλη, το politico.com διαφωνεί με την Voice: ο Τραμπ, γράφει, έχει μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων που ντρέπονται να δηλώσουν την επιλογή τους. Και εγώ σηκώθηκα και πήγα στο Trump Tower στην Πέμπτη Λεωφόρο, μήπως και καταλάβω κάτι περισσότερο.

Μεροκάματο χλευάζοντας τον Τραμπ, έξω από το μέγαρό του…

Ακόμα και αν δεν ξέρεις πού ακριβώς είναι ο ουρανοξύστης του Τραμπ, αυτές τις ημέρες είναι εύκολο να τον βρεις. Εχει απ΄ έξω δύο-τρία περιπολικά, ένα θηριώδες SUV της Μυστικής Υπηρεσίας και αρκετούς περίεργους που βγάζουν φωτογραφίες. Εχει και τον τύπο που βλέπετε. Πουλάει αυτές τις κονκάρδες και με το καπέλο του δηλώνει την άποψη που διατηρεί για τον Τραμπ. Σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, τουλάχιστον έξω από την έδρα ενός προεδρικού υποψηφίου. «Είμαστε ελεύθερη χώρα, εγώ μπορώ να κάνω μπίζνες και εσείς να με κάνετε διάσημο» λέει. Υπέθεσα ότι κατά βάθος ζηλεύει τον Τραμπ. Και προσπαθεί να τον μιμηθεί.

Μέσα στον Πύργο του Τραμπ οι κυρίες παραδίδουν τσάντες προς έρευνα, ενώ θέλεις δεν θέλεις, δέχεσαι τη διερευνητική ματιά κυρίων με τετράγωνες πλάτες και ακουστικό στα αυτιά. Copy paste από ελληνικά μπουζούκια. Γλίστρησα μέσα στο κιτσάτο γυαλιστερό καφέ του λόμπι και κατέβηκα επίπεδο, κίνηση που είχε και συμβολικό χαρακτήρα. Πήγα στο Trump Grill που σερβίρει τα περίφημα Trump Steaks. Τα πάντα είναι Trump στο κτίριο. Υπάρχει και μαγαζί με ρούχα Trump. Στο Halloween μπορεί και να ξεπούλησε. Δίπλα στο, ασφαλώς γεμάτο, Trump Grill, είναι ένα μεγάλο κατάστημα με καλυμμένα τα τζάμια. Εξω από το κατάστημα στεκόταν τύπος που, αν ήταν λευκός, μπορεί να άνοιγε πόρτες στου Μπουγά. Κρατούσε ντοσιέ με το σήμα της καμπάνιας του Τραμπ. Ενας ηλικιωμένος κύριος τον πλησίασε. Δεν ήταν, βέβαια, ο Μπουγάς, αλλά του άνοιξε την πόρτα. Πρόλαβα να δω μία τεράστια αφίσα του Ντόναλντ.

«Γεια σας τι είναι εδώ;» ρώτησα.
«Είναι τηλεφωνικό κέντρο για την καμπάνια» μου απάντησε, ανέκφραστος.
«Μπορώ να μπω;» ρώτησα αφελώς, γνωρίζοντας την απάντηση.
«Οχι».
«Θέλω μόνο να πάρω μία φωτογραφία, είμαι υποστηρικτής του Τραμπ…»
«Οχι».

Βγήκαν δύο κύριοι. Θα μπορούσαν να είναι βετεράνοι του Βιετνάμ που τις Κυριακές ανοίγουν εκείνοι την εκκλησία της γειτονιάς τους και ζητούν από τον Κύριο να τους φυλάξει από τους κομμουνιστές. Σταμάτησα αυτόν που θεώρησα πιο προσιτό, κοινώς, εκείνον που αισθάνθηκα ότι έχω δει τις περισσότερες φορές στο σινεμά.

«Συγγνώμη κύριε, είμαι δημοσιογράφος από την Ελλάδα, θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι για τη συμμετοχή σας στην καμπάνια του Τραμπ. Είστε εθελοντής εδώ; Μπορώ να σας φωτογραφίσω;» Αν δεν δήλωνα ιδιότητα, μπορεί να πηγαίναμε και για μπύρες. Ευγενέστατα μου είπε ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν συμπεριφερθεί καλά στον Ντόναλντ Τραμπ. Εφυγε. Και δεν είχε άδικο για τους δημοσιογράφους. Ο Τραμπ ουρλιάζει κατά των μέσων ενημέρωσης, καταγγέλλει ότι προσπαθούν να εξασφαλίσουν την εκλογή της Χίλαρι. Δεν είναι μία λάθος διαπίστωση. Και είναι μία κουβέντα που, όταν γίνεται στα ελληνικά, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένης της εμπειρίας που είχαμε με το δημοψήφισμα. Ναι, η αλήθεια είναι πως τα μέσα αποστρέφονται τον Τραμπ και στηρίζουν τη Χίλαρι. Μόνο και μόνο η αισθητική είναι ένας ισχυρός λόγος για αυτό. Αλλωστε η υποστήριξη υποψηφίου δεν είναι κάτι ξένο προς τα αμερικανικά δημοσιογραφικά ήθη. Συμβαίνει, όμως, κάτι ακόμα: τα μέσα έχουν τη Χίλαρι στα πούπουλα. Η κριτική προς το πρόσωπο της είναι μόνο προσχηματική, ενώ θέματα όπως η έρευνα του FBI εις βάρος της, υποβαθμίζονται ή προσεγγίζονται με τρόπο που την ευνοεί. Ο Τραμπ, λοιπόν, έχει ένα ισχυρό έρεισμα να πει ότι το σύστημα στρέφεται εναντίον του. Και στη συνέχεια, πατώντας πάνω στις ιδιομορφίες της εκλογικής διαδικασίας, υπαινίσσεται το ενδεχόμενο της νοθείας.

Ολα και όλα, η αλυσίδα σούπερ μάρκετ Cristedes, στηρίζει Κωστακόπουλο για το τοπικό κοινοβούλιο. Και είναι ένας John που έχει βγάλει το «h», όπως ο άλλος που έχει βγάλει το «ν» από το «Γιάννης». Λέτε; Αντε και προεδρος!

Μπορεί να γίνει νοθεία στις αμερικανικές εκλογές; Το βέβαιο είναι ότι η διαδικασία σου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτείς διάφορα. Οι Πολιτείες προμηθεύονται τις μηχανές ψηφοφορίας από ιδιώτες, κάθε Πολιτεία «τρέχει» διαφορετικό σύστημα, εκατομμύρια άνθρωποι ψηφίζουν πρόωρα ή με επιστολή. Ωστόσο έχουν εντοπιστεί μόλις 450 «λαδιές» στις τελευταίες δεκαετίες, αριθμός που δεν μπορεί να επηρεάσει στο ελάχιστο το αποτέλεσμα από ένα τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα. Θυμηθείτε, όμως, τι είχε γίνει και στη Φλόριντα, στην αναμέτρηση Μπους-Γκορ, που έφτασαν να τρέχουν στα δικαστήρια και να επαναλαμβάνουν την εκλογή, έχοντας μάλιστα τον Πάνο Καμμένο ως μέλος της αποστολής διεθνών παρατηρητών. Ναι, μπορεί να γίνει και αυτό. Η χώρα των θαυμάτων. Το 2012 παρακολούθησα τη ψηφοφορία σε ένα εκλογικό τμήμα του Μπρούκλιν, χωρίς, φυσικά, να έχω καμία δουλειά εκεί μέσα. Μία κυρία έδειχνε στους ψηφοφόρους το ψηφοδέλτιο, τους εξηγούσε τη διαδικασία και τους έλεγε ότι μπορούν να ψηφίσουν όποιον θέλουν για πρόεδρο. Στο δείγμα, πάντως, είχαν επιλέξει τον Ομπάμα. Αν γινόταν αυτό στην Ευρώπη, θα είχε γκρεμιστεί το εκλογικό τμήμα.
Ας είναι. Εμειναν τέσσερις ημέρες για τις εκλογές. Οταν περπατάω ακούω ραδιόφωνο. Εχουν ξεκινήσει οι διαφημίσεις για τις αγορές των Χριστουγέννων. Τα καταστήματα άρχισαν να στολίζονται. Οποιος και αν κερδίσει την Τρίτη, τα παιδιά θα κάνουν όπως κάθε χρόνο πατινάζ γύρω από το δέντρο στο Ροκφέλερ Σέντερ. Και αυτό είναι που έχει σημασία.

The post Πόσο δίκιο μπορεί να έχει ο Τραμπ; appeared first on Protagon.gr.