Καλό ταξίδι Καλέ μου Ανθρωπε.

21:06 3/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου γύρω στις 10:30. Με πέτυχε στο ΜΕΤΡΟ στον σταθμό του Αγίου Αντωνίου. Είχα βγάλει βόλτα τον μεγάλο μου γιο.
«Πέθανε ο Βέγγος» μου είπε ξερά -έτσι λέγονται αυτά. Αμέσως τα μάτια νότισαν, κι ας ήξερα εδώ και μέρες ότι δεν πάει καλά ο Θανάσης μου. Πάλευε από τον Δεκέμβριο να την σκαπουλάρει αλλά δεν…

Όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος. Ακόμα και αυτή η ίδια η ζωή…
Ευτυχώς ήμουν μόνος στον ανελκυστήρα. Μπήκα στον συρμό με κατεύθυνση προς Σεπόλια. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Κοίταζα και τον Αργύρη

μου. «Θα μεγαλώσει, θα βλέπει τις ταινίες του και θα γελάει, αλλά δεν θα τον γνωρίσει ποτέ από κοντά, όπως είχα εγώ την τύχη», σκέφτηκα…
Αμέσως το μυαλό πήγε 21 χρόνια πίσω…
Σεπτέμβριος του 1990 σε φροντιστήριο της Πλατείας Κάνιγγος. Στον ίδιο όροφο του κτιρίου, όπου στεγαζόταν τότε το must της εποχής μας «Μεθοδικό», ένας μικρός διάδρομος οδηγούσε σε μια μονίμως κλειστή πόρτα. Η ταμπέλα στην είσοδό της έγραφε την επωνυμία της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών. Λίγες μέρες αργότερα έμαθα ότι ανήκε στον Θανάση μας, αλλά και ότι δεν πήγαινε –από χρόνια μάλιστα- πολύ καλά.
Δεν με πολυένοιαζε βέβαια. Εγώ καιγόμουν να δω από κοντά τον Θανάση μου, τον Καλό μου Άνθρωπο που «ήξερε από βέσπα». Στα διαλλείματα των μαθημάτων στηνόμουν κοντά στον διαδρομίσκο μπας και τον πετύχω.
Πέρασαν λίγες μέρες και το κατάφερα. Η χαρά μου δεν μπορεί να… πληκτρολογηθεί. Ενιωσα σαν να είχα μάθει μονομιάς τον διανυσματικό λογισμό (Αναλυτική Γεωμετρία 1ης Δέσμης) που μας δίδασκε ο αξιολογότατος καθηγητής Φραγκουλόπουλος.
«Κύριε Θανάση, κύριε Θανάση» φώναξα…
«Θανάσης. Σκέτο Θανάσης καλό μου παιδί» μου αποκρίθηκε στον ίδιο -περίπου- τόνο, που στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες του ρωτούσε τον διπλανό του αν ξέρει από βέσπα…
Λίγα καλοσυνάτα λόγια και μερικές πατρικές συμβουλές που δεν τις θυμάμαι πια και ο Θανάσης μου εξαφανίστηκε, πάντα ταπεινός, πάντα σεμνός και πάντα μεγάλος σε όλα του…
Ηταν το… αποκούμπι μου ο Θανάσης, το φιλαράκι μου!
Επεφτε χυλόπιτα από τις γκομενίτσες στο σχολείο; Ο «καραφλός πράκτωρ» να ‘ναι καλά…
Εβαζε εννιάρι ο Μαθηματικός στο σχολείο; Κατευθείαν στη Ραδιοτηλεόραση της γιαγιάς για να δω αν έχει Θανάση το βράδυ, να γελάσω, να ξεχαστώ και να ξαναπέσω με τα μούτρα στο διάβασμα μπας και το εννιάρι γίνει δεκάρι, εντεκάρι… εικοσάρι.
«Δεν υπήρχε μια για τσιγάρα, καφέ, βιβλία, ρούχα και δίσκους;». Φρόντιζε ο Θανάσης μου να το ξεχνάω…
«Ελα, έλα… Εχει Βέγγο στην τηλεόραση φώναζε ο πατέρας μου». Αράζαμε στον καναπέ και γελάγαμε με την ψυχή μας. Μικρές οικογενειακές στιγμές…
Κι ο πατέρας μου τον αγαπούσε, κι ας μην τον είχε γνωρίσει ποτέ του…
Ρε Θανάση κάνε μου μια χάρη. Δώστου χαιρετίσματα Καλέ μου Ανθρωπε, τώρα που θα συναντηθείτε εκεί ψηλά. Θα ‘ρθει να σε βρει, είμαι σίγουρος. Μια γειτονιά είναι άλλωστε ο Παράδεισος, δεν είναι Αθήνα.
Οι «ψαγμένοι» της εποχής –συμμαθητές και όχι μόνο-, που… μεγάλωναν με… Εκο, Κούντερα, Κισλόφσκι και άλλους ποι