Η επέτειος και το χρέος μας

07:02 25/3/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

Χρειαζόμαστε πυξίδα, στρατηγική και γενναίες αποφάσεις για το μέλλον. Για να μην γίνουμε, στους δυο αιώνες ελευθερίας, μια ιστορική παρένθεση

Δύο αιώνες ελευθερίας. Δύο αιώνες από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία οδήγησε στην αποτίναξη της οθωμανικής σκλαβιάς και την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Μια βαρυσήμαντη επέτειος που, υπό κανονικές συνθήκες, προσφέρεται για πολλά: απολογισμούς, αποτιμήσεις του παρελθόντος, αξιολογήσεις του παρόντος και προβολές στο μέλλον.

Τα μύρια όσα θα μπορούσαν να γίνουν. Σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ όσα βλέπουμε σε αυτόν τον ιδιαίτερα φτωχό

φετινό εορτασμό.

● Φταίει, προφανώς, ο κορωνοϊός, που όλα τα σκιάζει.
● Φταίει η έλλειψη προγραμματισμού, αφού ακόμη και τέτοιου μεγέθους επέτειοι τιμώνται με το γνωστό ελληνικό σύστημα «τσάτρα πάτρα» και «ό,τι προλάβουμε».
● Φταίει που στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, αντί για τα μεγάλα ζητήματα της ιστορικής κληρονομιάς μας, συζητάμε αν η Επανάσταση ήταν εθνική, ταξική ή… φιλελεύθερη (ναι, το ακούμε κι αυτό εσχάτως). Αν υπήρξε το Κρυφό Σχολειό, αν η Επανάσταση κηρύχθηκε όντως στις 25 Μαρτίου, αν ο Κολοκοτρώνης ήταν γκέι (!) και αν ο Καποδίστριας ήταν δικτάτορας. Προς δόξαν μιας παρηκμασμένης διανόησης που κατάντησε να παράγει μόνο φασαρία, σαν άδειος τενεκές.
● Φταίνε πολλά για το ότι ο εορτασμός αυτός θα γίνει κυρίως με δοξαστικούς δεκάρικους «για να βγει η μέρα», αντί να μετατραπεί ολόκληρο το 2021 σε ένα εργαστήρι σκέψης, αυτοπροσδιορισμού και διαμόρφωσης μιας στρατηγικής για το μέλλον.

Βουλιμική Τουρκία

Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη επίγνωση αντιλαμβάνεται ότι στα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης η Ελλάδα, η οποία χρειάστηκε πάνω από έναν αιώνα πολέμων και ποταμών αίματος για να φτάσει στο σημερινό της μέγεθος, τώρα γίνεται πάλι αντικείμενο ακραίας επιθετικότητας από την Τουρκία.

Ο νεο-οθωμανισμός, το τουρκικό αναθεωρητικό δόγμα που αμφισβητεί τις συνθήκες και τις συμφωνίες οι οποίες διαμόρφωσαν το σημερινό στάτους, αναδύεται δυναμικά με σκοπό να ανατρέψει όσα διαμορφώθηκαν εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να καταστήσει την Τουρκία αδιαφιλονίκητο αφεντικό σε όλη την περιοχή μας. Σκοπεύει, με λίγα λόγια:

● Να αλλάξει τα σύνορα στη Μέση Ανατολή.
● Να καταστήσει δορυφόρους της και να ακρωτηριάσει πολιτικά και διπλωματικά την Ελλάδα και την Κύπρο στερώντας τους τη δυνατότητα να αποφασίζουν οτιδήποτε ερήμην της.
● Να κερδίσει την ηγεσία του σουνιτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, στην Αφρική.
● Να ελέγξει και να μετατρέψει σε δικές της στρατηγικές μειονότητες τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ήδη ζουν στην Ευρώπη ή σταδιακά προωθούνται από την ίδια μέσω της ελεγχόμενης μετανάστευσης υπό τον πέπλο του «προσφυγικού κύματος».
● Να μετατραπεί σε πυρηνική δύναμη.
● Να γίνει ισότιμος συνομιλητής των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.

Η αναθεωρητική βουλιμία της σημερινής Τουρκίας είναι άγνωστο αν θα τη βγάλει κάπου. Είναι ίσως ριψοκίνδυνο να προβλέψει κάποιος πόσους από τους στόχους της μπορεί να πετύχει. Είναι όμως απολύτως απαραίτητο να δούμε εμείς αν και πώς σκοπεύουμε να αντισταθούμε στον τουρκικό επεκτατισμό, του οποίου είμαστε άμεσοι στόχοι.

Η Ελλάδα εξάλλου έχει πολύ βασανιστεί την τελευταία δεκαετία από τη χρεοκοπία του κράτους της. Επιπλέον η ψαλίδα της ισχύος ανοίγει εις βάρος της και είναι ορατός ο κίνδυνος να συρρικνωθεί δραματικά η όποια δυνατότητα ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας.

Προβλήματα παραγωγικά, διοικητικά, διαρθρωτικά, δημογραφικά, αλλά και μια βαθιά κοινωνική κρίση, μια κρίση πολιτισμική, αξιών και προσανατολισμού και η ανεπάρκεια πολιτικής διαχείρισης μας ταλανίζουν σε βαθμό ανησυχητικό.

Να αντισταθούμε στον ιστορικό μας εφιάλτη

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη να ξεφύγει από το μόνιμο μπάχαλο στο οποίο ζει, να δει με ειλικρίνεια τον εαυτό της στον καθρέφτη και να αποφασίσει αν θέλει να επιβιώσει ή θα αφεθεί αποχαυνωμένη στην προϊούσα παρακμή και την εξαφάνισή της από το προσκήνιο.

● Ο 19ος αιώνας και η αρχή του 20ού ήταν αυτός της Επανάστασης, της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, της σταδιακής απελευθέρωσης των ελληνικών εδαφών και πληθυσμών. Μια εκατονταετία αναγέννησης παρά τα μύρια όσα προβλήματα και πισωγυρίσματα.
● Ο 20ός αιώνας, μετά τα πρώτα είκοσι χρόνια, ήταν αυτός της υποχώρησης (γενοκτονία και διωγμός των ελληνικών πληθυσμών της Μικρασίας), της κοινωνικής καταστροφής (Κατοχή και εμφύλιος), της χούντας και του εθνικού ακρωτηριασμού, της τουρκικής εισβολής και κατοχής στη βόρεια Κύπρο. Ήταν όμως και ο αιώνας της πλήρους επικράτησης της δημοκρατίας κατά τη μεταπολίτευση.
● Ο 21ος αιώνας είναι ο κρισιμότερος. Άρχισε με μια χρεοκοπία και συνεχίζεται με μια ακόμη βαθιά κρίση λόγω της πανδημίας. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί.

Ωστόσο στη διάρκειά του θα κριθεί εάν αυτά τα διακόσια χρόνια ήταν απλώς ένα φωτεινό διάλειμμα, αν έχουμε ένστικτο αυτοσυντήρησης, αν έχουμε τη διάθεση να αντισταθούμε ή αν ο ιστορικός και γεωπολιτικός εφιάλτης μας, αυτός που άρχισε με τη μάχη του Ματζικέρτ πριν από 950 χρόνια, θα επανέλθει δριμύτερος και, αυτή τη φορά, θα μας καταπιεί οριστικά.

Θα κριθεί το αν θα αλλάξουμε παραγωγικό πρότυπο ώστε να μην είμαστε απλώς τα γκαρσόνια του πλανήτη, αν θα φτιάξουμε μια Παιδεία με μορφωτικό και επιστημονικό βάθος, αν θα δώσουμε βιώσιμη προοπτική στις επόμενες γενιές, αν θα αντιστρέψουμε τη δημογραφική καταστροφή, αν θα διοικήσουμε το κράτος και την κοινωνία ορθολογικά και αξιοκρατικά. Αν, αν, αν…

Να λοιπόν τι οφείλαμε, ενόψει αυτής της επετείου, να συζητάμε. Όχι σήμερα, όχι φέτος, αλλά εδώ και χρόνια. Τουλάχιστον αφότου η παρακμή αυτής της χώρας άρχισε να γίνεται ορατή. Δεν το κάναμε. Ας αρχίσουμε τώρα…