Στο θέατρο οι άνθρωποι χαμογελούν!

09:17 22/8/2015 - Πηγή: Το Ποντικι

"Π" ARTΘΕΑΤΡΟΈντυπη Έκδοση

Στο θέατρο οι άνθρωποι χαμογελούν!

Χάρηκα που και το καλοκαίρι τα υπαίθρια θέατρα της χώρας γέμισαν κόσμο, για να παρακολουθήσει καλές θεατρικές παραστάσεις. Παρά την κρίση, τα δημοψηφίσματα, τα capital controls, τα μνημόνια και την ανεργία, χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν αρχαία και σύγχρονα θέατρα… Την πρώτη φορά

που πήγα θέατρο στη ζωή μου πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 1970, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο «Παρκ», και είδα κάποια επιθεώρηση, δεν θυμάμαι περισσότερα. Ήμουν 13, ζούσα σ’ ένα μικρό νησί, ερχόμουν μόνο το καλοκαίρι στην πόλη και μέναμε στην Κυψέλη. Ο καλός μου θείος Τάκης με γύριζε σε θερινά σινεμά, υπαίθρια θέατρα και γήπεδα που έβραζαν από τον ήλιο και τη φωτιά των ομάδων. Όλα ήταν για μένα αποκάλυψη! Στα 16 μου, που εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα, κοντά στη σχολή Ευελπίδων, άρχισα να ανακαλύπτω το «Στούντιο», το «Ίλιον», τον καλό κινηματογράφο, τα βιβλία του Καζαντζάκη και του Αλεξάνδρου, τα μικρά θέατρα. Η δικτατορία ψυχορραγούσε και η Τέχνη σιγά σιγά πρόβαρε το προσωπείο της ελευθερίας. Η επόμενη μέρα θα ήταν, σίγουρα, λαμπρή… Πιέζω το μυαλό μου να θυμηθεί ποιος ήταν αυτός που με πήρε από το χέρι και με κατέβασε στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ίσως ένα μεγαλύτερο παιδί της Έκτης. Του οφείλω ευγνωμοσύνη για τις παραστάσεις που είδα εκεί: «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», «Κομμάτια και θρύψαλα» κι άλλα πολλά που άνοιξαν νέους δρόμους στην ψυχή μου. Από τότε πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια… Η δημοσιογραφία, η πεζογραφία, η ζωή μέσα στην τέχνη έκαναν τρόπο ζωής τη σχέση μου με το θέατρο, το σινεμά, το βιβλίο, τον χορό. Όλα αυτά τα χρόνια είδα εκατοντάδες παραστάσεις, γνώρισα σκηνοθέτες και ηθοποιούς, συγγραφείς και χορογράφους, εικαστικούς, συνθέτες και τραγουδιστές, δημιουργούς κάθε λογής. Όλες οι τέχνες προσέφεραν και προσφέρουν στον προσωπικό μας πολιτισμό, ειδικά σε περιόδους κρίσης, κοινωνικής και όχι οικονομικής βεβαίως. Το θέατρο, όμως, με την αμεσότητά του κάνει τη διαφορά, κι αυτό αποδεικνύεται και αυτόν τον χειμώνα στην Ελλάδα. Όταν η δισκογραφία παραπαίει και υφίσταται μόνο μέσω των εφημερίδων του Σαββατοκύριακου, όταν ελάχιστες ελληνικές ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες την ώρα που το Κέντρο Κινηματογράφου βρίσκεται επί μήνες στην αβεβαιότητα, όταν οι εκθέσεις ζωγραφικής – και κυρίως οι πωλήσεις έργων τέχνης – σπανίζουν, όταν οι ομάδες χορού έχουν βαλτώσει στην αμηχανία, όταν η τηλεόραση καταφεύγει σε επαναλήψεις και φτηνές παραγωγές, τότε το θέατρο σώζει την παρτίδα: Με περίπου 1.000 παραστάσεις τον χρόνο, νέους ισχυρούς οργανισμούς, όπως τα «Αθηναϊκά Θέατρα», ισχυρή παρουσία από το Εθνικό, το ΚΘΒΕ και το Δημοτικό Πειραιά, καινούργιες μεγάλες αίθουσες, όπως το «Πάνθεον», ζωντάνεμα ιστορικών θεάτρων, όπως το «Βέμπο», πολλούς μικρούς γουστόζικους χώρους, όπως η «Διέλευσις», το «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων», σε υποβαθμισμένες μάλιστα περιοχές, το «Vault», το «Ελιάρτ», το «Αλκμήνη» κι άλλα πολλά. Ο κόσμος γεμίζει τις αίθουσες, γελάει, κλαίει και βασικά μαθαίνει και προβληματίζεται. Θα μου πείτε είναι όλες οι παραστάσεις αξιόλογες; Όχι βέβαια, αλλά τα τεράστια νούμερα μας βοηθούν να έχουμε έναν αξιοζήλευτο μέσο όρο! Θα κλείσω με τα λόγια του μεγάλου Κάρολου Κουν, από το βιβλίο του «Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας», ως μια ευχή για τους χιλιάδες ανθρώπους που θα δουλέψουν για να φτάσουν αυτές οι χίλιες παραστάσεις σε εκατομμύρια θεατές: «Ας φροντίσουμε να καλλιεργήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε την τέχνη μας μέσα σ’ αυτόν τον τόπο, που έχουμε την τύχη να ζούμε. Ας φροντίσουμε να διαπλάσουμε το άξιο νέο έμψυχο υλικό του θεάτρου, να το βοηθήσουμε να μάθει να εργάζεται, να σέβεται και ν’ αγαπά την τέχνη του και να το προφυλάξουμε από τους πειρασμούς της προβολής και επικρατήσεως. Ας μην ξεχνάμε ότι την ευθύνη για τους νέους την φέρνουμε εμείς οι παλιότεροι, μια λάθος κίνησή μας μπορεί να διαστρεβλώσει την αντίληψή τους για το θέατρο». Καλό θεατρικό χειμώνα να έχουμε… Μηνάς ΒιντιάδηςθέατροIssue: 1878Issue date: 20-08-2015Has video: