Βιολογικός καθαρισμός της ανομίας στα Πανεπιστήμια!

12:12 12/1/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τελούσε υπό κατάληψη το λεγόμενο  «Στέκι Βιολογικού» για τριάντα τέσσερα συναπτά έτη. Αυτό το πανεπιστημιακό …Βατικανό ήταν προς χρήση -σύμφωνα με όσα διαβάζουμε- φοιτητών(;) και  εξωπανεπιστημιακών κύκλων(;;;)!

Μιλάμε για τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια που αν τα υπολογίζω καλά ξεκινούν από το μακρινό 1987 οπότε έχουμε και λέμε:

1987: (Ανδρέας Παπανδρέου), ΠΑΣΟΚ

1989 (2 Ιουλίου -12 Οκτωβρίου):  (Τζανετάκης), κυβέρνηση  Νέας Δημοκρατίας και Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου 

1989 (12 Οκτωβρίου -23 Νοεμβρίου), υπηρεσιακή κυβέρνηση

Ιωάννη Γρίβα

1990 (23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990), κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα,  Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ  και Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου.

1990: (Κ. Μητσοτάκης), ΝΔ

1993: (Ανδρέας Παπανδρέου), ΠΑΣΟΚ

1996 : (Σημίτης), ΠΑΣΟΚ

2000: (Σημίτης), ΠΑΣΟΚ

2004: (Κ. Καραμανλής), ΝΔ

2007: (Κ. Καραμανλής), ΝΔ

2009: (Γ. Παπανδρέου), ΠΑΣΟΚ

2011: (Λουκάς Παπαδήμος), κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού

2012: (Παναγιώτης Πικραμένος), υπηρεσιακή κυβέρνηση

2012: (Αντώνης Σαμαράς), ΝΔ, ΠΑΣΟΚ

2015-2019:  (Αλέξης Τσίπρας),  ΣΥΡΙΖΑ

Επί όλων αυτών των κυβερνήσεων τελούσε υπό κατάληψη το «Στέκι Βιολογικού» μέχρι που πριν λίγες μέρες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάφερε να θέσει τέρμα σε αυτόν τον εθνικό εξευτελισμό. Ωστόσο, καλείται ευλόγως πλέον να  σπάσει το απόστημα μια κι έξω!  Όχι σε δόσεις!   

Το αστείο βέβαια από την άλλη είναι ότι βγαίνουν από όλα τα κόμματα διάφοροι και στηλιτεύουν αυτήν την κατάσταση που τα ίδια συντηρούσαν, ανέχονταν  ή ενορχήστρωναν,  περιοριζόμενα σε δηλώσεις κλισέ του στυλ «καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας στα πανεπιστήμια». 

Αν την καταδικάζουν όλα μαζί, ας συνεννοηθούν, να θέσουν ένα τέρμα σ’ αυτή την ελεεινότητα. Αλλά δεν την καταδικάζουν όμως όλοι έχοντας το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους, καθώς η Αριστερά, για παράδειγμα, ανέχεται, ενορχηστρώνει και συντηρεί μιαν «επαναστατική» αντίληψη ανομίας στα Πανεπιστήμια που θεωρεί -με την ανοχή των «αστικών», ας πούμε, κομμάτων και την τεράστια ευθύνη τους πάνω σε αυτό-  ως τσιφλίκι της και αποκλειστικό χώρο επιρροής της στον οποίο δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει ούτε το ίδιο το  κράτος. Αυτό έγινε ως τώρα ανεκτό από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις – ουδεμίας εξαιρούμενης. 

Είναι γνωστό ότι τα ακραία και τρομοκρατικά στοιχεία στα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν  προστάτες, καθοδηγητές και υποκινητές στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που τους παρέχει πλήρη πολιτική στήριξη και κάλυψη. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε πρωθυπουργός που εντός του Κοινοβουλίου αναρωτήθηκε με ειρωνική διάθεση: «Τι κακό έχουν οι μολότοφ;»…  Το ζήσαμε και αυτό και το  ενσωματώσαμε στην ένδοξη αγωνιστική  προοδευτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς!

Είναι προφανές ότι αυτό το αίσχος που ενδεικτικά συμπυκνώνουμε στο εξωφρενικό γεγονός να τελεί πανεπιστημιακός χώρος υπό κατάληψη 34 χρόνια, έχει πολλούς ένοχους. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά πιο πάνω στις κυβερνήσεις που πέρασαν και αυτό αντί να προκαλέσει  πολιτικό και κοινωνικό σεισμό, ξεπερνιέται με δηλώσεις του στιλ «καταδικάζουμε την βία στα Πανεπιστήμια», οι οποίες πλέον είναι προκλητικά προσχηματικές  και προσβλητικές. Από την άλλη, οι πρυτανικές αρχές της χώρας, όλες αυτές τις δεκαετίες, που ήσαν;

Η ανομία στα Πανεπιστήμια υπονομεύει πλέον σταθερά την δημοκρατία, τους θεσμούς και τις κεκτημένες ελευθερίες μας. Ευθύνη και η πανεπιστημιακή  κοινότητα στο σύνολό της, της οποίας ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο δεν συμβάλει στην επίλυση αυτού του μοναδικού φαινόμενου αλλά το υποθάλπει με αρλούμπες και ιδεολογήματα.

Άλλα και η πνευματική  κοινότητα του τόπου (ένα αξιοσημείωτο μέρος της τουλάχιστον) κάνει ότι μπορεί να ταυτίσει την ανομία με την πρόοδο και το κοινό ποινικό δίκαιο με την επανάσταση. Έλεος!

Τέλος, η κοινωνία με την αποχαυνωτική της ανοχή αποτελεί κι αυτή μέρος  του προβλήματος καθώς, αν τα Πανεπιστήμια (κι όχι η …Φάρμα)  ήταν προτεραιότητά της,  θα είχε ασκήσει την απαιτουμένη πίεση στο πολιτικό σύστημα για να δοθεί μια λύση.

Διαβάστε επίσης

Ασαφής η πορεία των αμερικανοτουρκικών σχέσεων

Αυτοδυναμία πάση θυσία

Η τσόντα ως ιδεολόγημα!