#TolisLovedMaria

21:44 23/9/2012 - Πηγή: To Tefteri

Από σήμερα ο Απόστολης (Τόλης) δεν είναι κοντά μας. Νικήθηκε από τον καρκίνο. Ο καρκίνος όμως νικήθηκε από την αγάπη του Τόλη για τη Μαρία.Συγκλονίζει η ιστορία του Αποστόλη και της Μαρίας. Οι δύο νέοι γνωρίζονταν από το σχολείο, έγιναν ζευγάρι στα 18 τους και από τότε ήταν μαζί. Τους τελευταίους μήνες ο Αποστόλης έδινε τη δική του μάχη με το καρκίνο.Την Κυριακή, δυστυχώς έφυγε από τη ζωή στα 30 του χρόνια. Το μόνο που ζήτησε πριν τον θάνατο του, ήταν να μάθει ο κόσμος το πόσο αγαπούσε τη σύντροφό του.Ο ίδιος μέσω του Twitter, δήλωνε

με κάθε τρόπο την αγάπη του για τη Μαρία. Οι χρήστες του Twitter έσπευσαν να τον αποχαιρετίσουν με μηνύματα που συγκινούν.Στο hashtag #TolislovedMaria εκδήλωνε συνεχώς την αγάπη του για την Μαρία που ήταν μαζί από τα δεκαοκτώ τους.Μέσα από το Blog του, docamiok.blogspot.gr, ο Αποστόλης κατέγραφε τις σκέψεις του και περιέγραφε με δύναμη ψυχής την κατάσταση του από το κρεββάτι του πόνου, ενώ συμβούλευε τους ομοιοπαθούντες του αλλά και όλους τους αναγνώστες του, να αισιοδοξούν και να μη χάνουν την όρεξη για ζωή. Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις, έγραψε τα παρακάτω:"Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ". Λόγια που θα μείνουν στη μνήμη όσων γνώρισαν τον Τόλη και όσων γνώρισαν σήμερα τον Τολή μετά το θάνατό του. Δεν είναι μόνο ένας άδικος θάνατος ένος νεόυ, ούτε είναι μόνο μια απλή ιστορία αγάπης. Είναι ένα μάθημα ζωής. Ένα μάθημα στην Ελλάδα της κρίσης που ξεχνάει τους ανθρώπους. Το πολύτιμο δώρο που λέγεται ζωή μπορεί να παλέχει κάθε κρίση αρκεί να το πιστέψουμε, αρκεί να παλεύουμε όχι με μιζέριες αλλά με οράματα και όνειρα. Η προσπάθεια και ο αγώνας του Αποστόλη αποτελούν σίγο