H πρώτη μεγάλη νίκη του Συντάγματος

22:26 17/6/2011 - Πηγή: Olympia

Τα γεγονότα στο Σύνταγμα, την Τετάρτη 15.06 συνιστούν μια αδιαμφισβήτητη τομή. Μια τομή γένεσης ενός νέου υποκείμενου, που για πρώτη φορά μετά τον Νοέμβρη του 1973 δείχνει ικανό με την βοήθεια των κατάλληλων ζυμώσεων, του χρόνου και της εμπειρίας να συγκροτήσει ένα ρωμαλέο, βαθύ ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα. Για πάνω από πέντε ώρες, η πλατιά λαϊκή μάζα των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος, οι νέοι αβράκωτοι των Αθηνών, μάχονταν με επιμονή

εναντίον όλων: Της κατοχικής κυβέρνησης· των πραιτοριανών της, που δεν δίσταζαν να εξαπολύσουν τόνους χημικών, ακόμα και όταν απλά δέχονταν σποραδικά ορισμένα πλαστικά μπουκάλια· και, βέβαια, των κουκουλοφόρων, οι οποίοι ήθελαν να επιβάλουν σ’ ένα πλατύ κίνημα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τον δικό τους φετιχισμό της βίας, απειλώντας να πετύχουν εν τέλει αυτό που η ίδια η κυβέρνηση ήθελε: Να αδειάσουν οι πλατείες, να πάει ο κόσμος σπίτια του, και να ανοίξει ο δρόμος για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας. Δεν πέρασε σε κανέναν! Για πρώτη μετά από το 1973, ο λαός, μόνος του, με όπλο την υπομονή, με καρτερία και θάρρος απέναντι στους ποικιλόχρωμους πραίτορες και ροπαλοφόρους, επέβαλε τη θέλησή του, και τρόμαξε όλων των λογιών τις εξουσίες. Κατ’ αρχήν τρόμαξε τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι είδαν στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό τον κίνδυνο να προκαλέσει ένα πλατύ, πανευρωπαϊκό ντόμινο ισχυρών λαϊκών κινημάτων που θα αμφισβητήσουν την νέα Ιερά Συμμαχία που έχουν στήσει. Και γι’ αυτό έσπευσαν να μεταβάλουν –έστω και προσχηματικά τη στάση τους– να πάψουν, έστω και πρόσκαιρα αυτή την τρομερή εκδικητική μανία με την οποία γύρευαν να χαντακώσουν οριστικά τη χώρα μας. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το λαϊκό κίνημα με την επιμονή και την αποφασιστικότητα του, μπορεί να ανοίξει μόνο του δρόμο για μια ουσιαστκή και δίκαιη διαπραγμάτευση στο μέλλον, όχι βέβαια μ’ αυτούς τους προδότες και τους εχθρούς του λαού που μας αντιπροσωπεύουν σήμερα. Δεύτερον, πανικόβαλε την κατοχική, προδοτική κυβέρνηση των Αθήνων. Γι’ αυτό, με μια φούρια και με μια αμηχανία που ταιριάζει σε τραγέλαφο, ο Γιώργος Παπανδρέου προέβη στις αστείες κινήσεις για «συναίνεση» στα άθλια σχέδιά του, και κατόπιν έκανε έναν προσχηματικό ανασχηματισμό. Έναν ανασχηματισμό που έβγαλε μια «κυβέρνηση της εντατικής», που με το να μοιράζει δεξιά και αριστερά καρέκλες και οφφίκια στους δήθεν αγανακτισμένους καρεκλοκένταυρους, φιλοδοξεί να τους βουλώσει το στόμα για να κατασιγάσει την ένταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ και να αποφύγει την άμεση διάλυση του κόμματος. Από την Τετάρτη και μετά, λοιπόν, είναι ο πρωθυπουργός που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, και αυτοί που τον έχουμε στριμώξει είμαστε εμείς. Γιατί ξέρει ότι για να ψηφίσει το «Μεσοπρόθεσμο» έχει να κάνει όχι με τις χλιαρές, κατεστημένες και φθαρμένες αντιπολιτεύσεις του κοινοβουλίου, αλλά με το γρανιτένιο τείχος της λαϊκής οργής που δε λέει να κοπάσει. Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: Οι αγανακτισμένοι, αυτή η πλατιά, λαϊκή κινητοποίηση που εδώ και ένα μήνα σχεδόν συγκλονίζει τις πλατείες της Ελλάδας είναι ένα κίνημα που έρ