Τα εξαμβλώματα της δημοσιογραφικής αχρειότητας και διαφθοράς

23:05 1/6/2011 - Πηγή: Olympia

Του Θύμιου Παπανικολάου
 Η ζωή έχει δείξει και επαληθεύει καθημερινά τούτο:  Όσο πιο βρώμικος και ανήθικος είσαι τόσο και πιο μανισμένα κραυγάζεις υπέρ της ηθικής και κατά της διαφθοράς. Οι ποικίλοι π.χ. προβοκάτορες και τυχοδιώκτες είναι αυτοί που πάντα προσπαθούν να θολώσουν τα νερά με ουρλιαχτά  υπερεπαναστατικών αφρών και αφοριστικές, εισαγγελικές ομοβροντίες… Στο δημοσιογραφικό χώρο αποτυπώνονται πιο αποκρουστικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ακριβώς γιατί, σαν φύση, σαν  θέση και σαν λειτουργία αποτελεί το μεταπράτη της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, το «χαφιέ» και τον «προβοκάτορα»

του καθεστώτος. Διευκρίνιση: Μιλάμε για το «χώρο» και τη «δομή» της δημοσιογραφίας και όχι για τα ξεχωριστά άτομα των εργαζόμενων ως δημοσιογράφοι. Για ένα «χώρο» και «δομή» που αποτελεί εκτροφείο λακέδων και διαφθοράς, συναλλαγής και εκβιασμών, ρουφιάνων και «εγκάθετων»: Μια μεταπρατική δομή εξουσίας με αυστηρούς και «ατσάλινους» κώδικες λειτουργίες. Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς ή συμμορφώνεσαι ή σιωπάς (αποδοχή σιωπηρή) ή αξιοποιείσαι σαν «άλλοθι» ή αποβάλλεσαι… Η πλειονότητα των εργαζόμενων σε αυτό το χώρο «βλέπει», «αγανακτεί», αλλά ΣΙΩΠΑ γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, κυλάει μέσα στο χώρο όπως το νερό στ’ αυλάκι… Εξάλλου ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να γράψει ελεύθερα την άποψή του. Ο βαθμός  «ελευθερίας» εξαρτάται από  την «ελευθερία» που του έχει δωρίσει η Διεύθυνση. Όσο πιο ψηλά βρίσκεται κανείς στην διευθυντική ιεραρχία τόσο και πιο πολύ έχει αφομοιώσει τη φιλοσοφία, τη λογική και τη «γραμμή» του Μέσου. Τόσο και πιο πολύ ταυτίζει την αυτό-λογοκρισία του με την «ελευθερία» της άποψής του. Οι διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται ΟΧΙ στα πρωτοσέλιδα, αλλά στο εσωτερικό μιας εφημερίδας, είναι επώνυμες και το τέχνασμα του πλουραλισμού: το δημοσιογραφικό, καθεστωτικό τρικ της «ελευθερίας της άποψης»: Το «δόλωμα» της δημοκρατικής εξαπάτησης. Κυρίως αυτές οι «απόψεις» προέρχονται από προσωπικότητες του καθεστώτος  όλων των αποχρώσεων. Για νοστιμάδα χρησιμοποιούνται και κάποιοι «αιρετικοί» μαϊντανοί σε κάποιο βαθμό και σε ανεκτά όρια… Εδώ και πολλά χρόνια πολλές εφημερίδες του «προοδευτικού» χώρου καθιέρωσαν το ευφυές εύρημα του «άλλοθι»: Συντάκτες μέσα από το έντυπο, με ευρύτητα σκέψης, καλή πένα ή ιδιάζουσα πένα προωθήθηκαν σαν «αιρετικά» άλλοθι. Πάντα αυτά τα «άλλοθι» έχουν «καλές σχέσεις» με την κορυφή της Διεύθυνσης και τη διακριτική «παρακολούθηση» της Διεύθυνσης. Αυτή τη «φιλοσοφία» των «άλλοθι» τη βίωσα και τη μελέτησα σε όλες τις διαστάσεις της, από το 1984-1989, στο «Έθνος», επί εποχής Φιλιππόπουλου: Μέγας μαέστρος της καθεστωτικές δημοσιογραφίας και στις «τακτικές» των «άλλοθι»… Σε μια σχιζοφρενική και τυχοδιωκτική παραλλαγή την έζησα στην «Αθηναϊκή», επί Καρατζαφέρη Σπύρου, στην περίοδο του σημιτικού «εκσυγχρονισμού». Λέω «σχιζοφρενική», διότι έγραφα καθημερινά την «άποψη» της εφημερίδας η οποία συχνότατα έλεγε τα αντίθετα από τα πρωτοσέλιδά της… Σήμερα, όλες σχεδόν οι εφημερίδες έχουν τα «αιρετικά» άλλοθί τους: «κολλητοί» της Διεύθυνσης… Στα κανάλια