Mea culpa για τη φωτό

19:20 9/11/2011 - Πηγή: KoolNews

Στην αρχή το βλέμμα στη φωτογραφία σε ξεγελούσε, έμοιαζε βλέμμα ανακούφισης. Στην πορεία της μέρας αποδείχθηκε ότι ήταν απλώς σαρδόνιο. Και με πολλά υπονοούμενα…

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Πριν από λίγη ώρα έγραψα ένα κείμενο με αίσθημα συμπάθειας για αυτή τη φωτογραφία. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, όμως και την πρόταση Πετσάλνικου, είμαι υποχρεωμένος να δω αλλιώς αυτή τη φωτογραφία. Όχι δεν είναι τελικά ούτε βλεμμα μοναξιάς, ούτε ανακούφισης. Είναι ένα σαρδόνιο χαμόγελο του τύπου “πίσω έχει αχλάδα την ουρά”. Σαν

να λέει δηλαδή “Αν νομίζετε ότι μου την κάνατε, περιμένετε να δείτε τι σας περιμένει!”.  Ο Γιώργος βέβαια είχε πάντα ένα γλυκό βλέμμα, τον έβλεπες και είχες την αίσθηση του καλού παιδιού. Όμως, αυτό το καλοκάγαθο χαμόγελο μόνο αυτό δεν κρύβει -ειδικά αν αναλογιστείς ότι μέσα στο φάκελο μπροστά του είχε το ονοματάκι του Πετσάλνικου.

Δεν ερμηνεύετε αλλιώς το γεγονός ότι ούτε καν μίλησε με τον Παπαδήμο. Δεν μπορώ να μπω στο χώρο της ψυχανάλυσης ή της ψυχολογίας γιατί είμαι άσχετος. Αλλά αυτό που συνέβη σήμερα είναι μόνο για τρελούς. Μόλις τώρα ένας φίλος μου έστειλε ένα μήνυμα άκρως ενδεικτικό της κατάστασης: “Αποτυχάνει πλέον η προσπάθεια εξεύρεσης πρωθυπουργού που να κάνει το μαλάκα. Πλέον αναζητείτε μαλάκας που να κάνει τον πρωθυπουργό”. Παρακάτω παραθέτω το κείμενο όπως το είχα γράψει (με συμπάθεια) στην αρχή.

Μόνος και ανακουφισμένος

Αυτή είναι μια φωτογραφία που είναι καλύτερη και από χίλιες λέξεις. Κουλαριστός, ήρεμος, χαμογελαστός και κυρίως ανακουφισμένος, φαίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου. Αν ξεπεράσουμε τα πάθη που έχουμε, τον καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν κάποιοι λένε ότι θέλουν να σε κρεμάσουν, να σε πάνε στο απόσπασμα, ότι εσύ μόνο φταις για ότι έχει συμβεί σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, όταν δεν σου έχουν βγει οι δικοί σου άνθρωποι, όταν δεν πέτυχες αυτά που μάλλον ήθελες (εγώ αυτά περί προδοσίας τα θεωρώ γελοιότητες), όταν η ζωή σου έχει γίνει κόλαση, σίγουρα έρχεται μια στιγμή που λες και το “άι και…”!

Η πολιτική και οικονομική διάσταση δεν πρέπει να μας αφήνει συνέχεια αμέτοχους στα προσωπικά βάρη του καθένα. Κοιτάζοντας τη φωτογραφία τον καταλαβαίνω. Είναι σαφές ότι το πρόσωπό του για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό είναι σχεδόν ήρεμο και το χαμόγελο κανονικό. Η εξουσία είναι πολύ γλυκιά. Το να είσαι αρχηγός ενός κράτους ακόμα γλυκύτερο. Όμως πολλές φορές το κόστος είναι πολύ βαρύ, ειδικά αν σου τύχουν ή αν συμμετέχεις και εσύ στα χειρότερα. Φαντάζομαι ότι το ήθελε από μικρός να γίνει σαν τον παππού ή τον μπαμπά του. Αλλά είμαι σίγουρος πως ούτε στο χειρότερό του όνειρο είχε φανταστεί ότι θα γινόταν πρωθυπουργός στη μέση ενός ναρκοπεδίου. Οπότε, ο καφές στο Ζάππειο, είναι μάλλον μια γλυκιά έξοδος προς την κάθαρση, με την αρχαιοελληνική έννοια. Το τέλος του προσωπικού του δράματος δηλαδή…

Διαβάστε ακόμα:

* Καρέκλα για δύο (ποιους δύο)

* Να δούμε πόσες κότες έχει το κοτέτσι