#TolisLovedMaria. Για να ξυπνήσουμε…

21:42 23/9/2012 - Πηγή: KoolNews

Παγκόσμια συγκίνηση σκόρπισε η ιστορία του Τόλη και της Μαρίας στο Twitter, καθώς θύμισε σε όλους ότι τα μικρά καθημερινά πράγματα έχουν αξία, με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο. Τον θάνατο και την αγάπη.

Ο Αποστόλης Γκανάς και η Μαρία ήταν μαζί από την ηλικία των 18. O Αποστόλης, όμως. βρέθηκε εδώ και λίγο καιρό να δίνει μάχη με την επάρατη νόσο. Ο θάνατός του σήμερα σε ηλικία μόλις 30 ετών και ακόμα περισσότερο η επιθυμία του να διαδοθεί το μήνυμα της αγάπης του προς την Μαρία του παντού συγκίνησαν πολλούς χρήστες του twitter.

Το hashtag #TolisLovedMaria έγινε όχι απλά trend στο ελληνικό Twitter, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο.

Μέσα από το blog του, docamiok.blogspot.gr, ο Τόλης κατέγραφε τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Συμβούλευε όσους τον ακολουθούσαν να μη χάνουν την όρεξη για ζωή. Να μην το βάζουν κάτω.

Μία από τις τελευταίες καταχωρήσεις στο blog του ήταν και αυτή:

«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω»…