Αγάπη, ειρήνη, αφοπλισμός

12:38 13/5/2014 - Πηγή: KoolNews

Το τρίπτυχο του τίτλου μπορείτε να το προφέρετε ρυθμικά, ως σύνθημα εθνικού συλλαλητηρίου, κοινώς: «Αγάπη, ειρήνη, α-φο-πλι-σμός». Πώς λέγαμε παλιότερα «Εργάτες, αγρότες και φοι-τη-τές»; Το εμπνεύσθηκα από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά σε ημερίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ως επίσης και από τις προγραμματικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Κοινός

τόπος των δύο δυνάμεων που βρίσκονται στους αντίποδες, των δύο «μονομάχων» της πολιτικής μας ζωής όπως λέγαμε παλιότερα, όταν ακόμη φαντασιώναμε πως υπάρχει πολιτική ζωή στον τόπο για την οποία αξίζει να μονομαχήσει κανείς, είναι η αδυναμία παραγωγής πολιτικού λόγου. Η κάλυψη του κενού του πολιτικού λόγου με διάφορες κοινοτοπίες άνευ νοήματος και σημασίας για τις οποίες σφάζονται τα παλικάρια στα μαρμαρένια αλώνια. Κι όσο μεγαλύτερο και πιο χαώδες το κενό τόσο μεγαλύτερη η σφαγή ή μάλλον το θέατρο της σφαγής με τις φωνές, τις καταγγελίες και τις χειρονομίες της κούφιας υψηλοφροσύνης. Ξεκινώ από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά:

«Τελικός στόχος της κυβέρνησης είναι οι άνθρωποι. Οχι οι απρόσωποι αριθμοί και οι δείκτες...». Παραβλέπω το εξόχως ανελλήνιστον «σκοπός της κυβέρνησης είναι οι άνθρωποι» και προχωρώ στην ουσία: «Ποια είναι η πηγή της δύναμής μας για να νικήσουμε όλα τα στραβά κι όλα τα ανάποδα που στοίχειωναν τη χώρα τόσα χρόνια; Μια λέξη που βρίσκεται στην καρδιά της Ορθοδοξίας: η Αγάπη». Θα μου πείτε, το δράμα των πολιτικών ηγετών δεν είναι μόνον ότι χάνουν τον ύπνο τους για να επιτύχουν τη σωτηρία της χώρας. Το δράμα το βαθύτερο είναι ότι πρέπει να προσαρμόζουν τους λόγους τους στο εκάστοτε ακροατήριό τους.

Και μαζί με τους λόγους τους και την αλήθεια τους. Αν, ας πούμε, αντί για την ημερίδα της Αρχιεπισκοπής ο πρωθυπουργός απευθυνόταν σε συνέδριο επενδυτών, το ως άνω χορικόν θα πήγαινε κάπως έτσι: «Ποια είναι η πηγή της δύναμής μας για να νικήσουμε όλα τα στραβά κι όλα τα ανάποδα που στοίχειωναν τη χώρα τόσα χρόνια; Μια λέξη που βρίσκεται στην καρδιά της οικονομίας: η Επιχειρηματικότητα». Απλά πράγματα. Αλλάζεις δυο λεξούλες και η δουλειά κλείνει χωρίς προβλήματα. Παραλείπω επίτηδες το «τελικός στόχος είναι οι άνθρωποι» το οποίο, όσο το βλέπω γραμμένο τόσο περισσότερο εδραιώνεται η πεποίθησή μου πως κάποιος πρέπει να προστατεύσει τα ελληνικά από τους Ελληνες.

Εστω λοιπόν ότι τόσα χρόνια παραμελήσαμε την «Αγάπη» και γι’ αυτό τα κάναμε μούσκεμα, και το ρίξαμε στο shopping therapy προκειμένου να καλύψουμε το συναισθηματικό κενό με αποτέλεσμα να καταχρεωθούμε και τώρα να τρέχουμε και να μη φτάνουμε. Το συνειδητοποιήσαμε, κάλλιο αργά παρά ποτέ, και το ερώτημα είναι από εδώ και πέρα τι κάνουμε. Πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει ο κ. Σαμαράς με ποιον τρόπο θα αγαπηθούμε ώστε επιτέλους να λυθούν όλα μας τα προβλήματα.

Και εδώ έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να καλύψει το κενό. Δεν αναφέρομαι μόνον στο μήνυμα αγάπης που μεταφέρει ο κ. Τσίπρας, ως υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν εις τον κύριο Πούτιν, τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται σε οιονεί εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία λόγω Ουκρανίας. Αναφέρομαι σε μια από τις κεντρικές θέσεις του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές: «Ευρώπη ειρηνική από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια προς όφελος της ειρήνης σε όλο τον κόσμο, που θα βασίζει την ασφάλειά της στη μείωση των εξοπλισμών και τη συνεννόηση, στον εξοβελισμό και των άλλων όπλων μαζικής καταστροφής». Πόσο συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτήν τη θέση; Πόσο μου θύμισε τα νιάτα μου και τους αγώνες της Σοβιετικής Ενωσης για να αφοπλισθεί όλος ο κόσμος εκτός από την ίδια;

Και τι ωραίος που θα είναι ο κόσμος αν όλοι αγαπηθούμε και σχηματίσουμε μια αλυσίδα ειρήνης γενικής χρήσεως; Πώς να την αντέξεις τόσην ομορφιά;

Το διαβάσαμε στην Καθημερινή