Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις… κλώτσα

16:40 12/12/2011 - Πηγή: KoolNews

Ο τέως ποδοσφαιρικός εισαγγελέας της ΕΠΟ, Αντρέας Αντωνακάκης έσπασε την σιωπή του, αλλά φαίνεται ότι το ελληνικό ποδοσφαιρικό σύστημα είναι ήδη κουφό – πέρα από τυφλό.

Από τον Αντώνη Ντινιακό

“Τι σας έμεινε από το πέρασμά σας στην ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο;”. Η δημοσιογραφική ερώτηση, εύστοχη αλλά και αφελής ταυτόχρονα, απευθυνόταν στον τέως ποδοσφαιρικό εισαγγελέα της ΕΠΟ, Αντρέα Αντωνακάκη. Τι θα μπορούσε

άραγε να μείνει σε έναν άνθρωπο που ασχολήθηκε με το μισοσκόταδο του ελληνικού ποδοσφαίρου πέρα από τη γεύση της αμαρτωλής μπίζνας πασαλειμμένη με μπόλικη διαπλοκή;

Ο ίδιος βέβαια το είπε πιο κομψά ή τέλος πάντων όσο πιο κομψά μπορούσε: “Μου έμεινε η απογοήτευση διότι δεν αναγνωρίστηκε το έργο μας και δεν βοηθηθήκαμε από την ίδια την ΕΠΟ. Πικρία για τον τρόπο που μας απέλυσαν. Θλίβομαι και δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου που με αυτή την ιδιότητα ασχολήθηκα με τον χώρο του ποδοσφαίρου”. Τα λόγια του φυσικά δεν έτυχαν μεγάλης σημασίας από το ποδοσφαιρικό κοινό. Πιθανώς, διότι το κοινό αυτό δεν υπάρχει. Αποχώρησε από τα ελληνικά γήπεδα με σκυμμένο κεφάλι, βαρέθηκε να αντιμετωπίζει την μπάλα ως ένα προϊόν συναλλαγής στα υπόγεια της ηθικής, κουράστηκε να προσκυνάει τα  μεγάλα λόγια μικρών ανθρώπων, λύγισε μπρος στην ένθεν κακείθεν πρωτοφανή αγριότητα παραγόντων, δημοσιογράφων και λοιπών συγγενών.

Πώς να μην περάσουν λοιπόν στην σφαίρα της αδιαφορίας τα λεγόμενα του; Ας μίλησε για το απόλυτο κουκούλωμα, ας ξεκαθάρισε ότι η αυστηρότητα της υποτιθέμενης “κάθαρσης” εξαντλήθηκε πάνω στην Ηλιούπολη, ας αποκάλυψε ότι ουσιαστικά δεν τον άφησαν να κάνει τη δουλειά του, στην πράξη ουδείς ασχολήθηκε και ούτε πρόκειται. Για ποιο λόγο να το κάνει κάποιος; Στην τελική κάθε μέρα που περνάει, το πράγμα εκτροχιάζεται όλο και περισσότερο, καταδεικνύοντας όχι μόνο το πόσο άρρωστη και “κουφή” είναι η κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά και το πόσο αμέτοχο και ανίκανο είναι το κράτος. Το ίδιο κράτος που προ μηνών ευαγγελίζονταν την “κάθαρση”, αλλά τελικά ήταν απλώς ένα μάτσο κοστουμαρισμένοι τενεκέδες…

Διαβάστε ακόμα:

* Ο “βρώμικος” κόσμος του κυρ Μισέλ

* Το deal της ιστορικής μνήμης

* Όλα για τον Καπίνο