Στην κόψη του μύθου

19:16 29/1/2016 - Πηγή: Attiki Press

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», λέει γνωστό μας τραγούδι. Επίκαιρος και ο «Νοτιάς», που φυσάει και ξεδιπλώνει την ιστορία μιας ταραχώδους Ελλάδας, μια ιστορία η οποία με τα χρόνια μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Σε μια χώρα όπου πρόσωπα και ονόματα αλλάζουν, αλλά το μοτίβο παραμένει ίδιο, υπάρχει ένας σκηνοθέτης που τελικά ξέρει να λέει πολύ ωραίες ιστορίες…

Από την Κατερίνα Μαθιουδάκη

«Νοτιάς»
Λεζάντα:(Κοινωνικό δράμα, 2015,

Διάρκεια: 98′) Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Τάσου Μπουλμέτη, με τους Γιάννη Νιάρρο, Όμηρο Πουλάκη και Θέμη Πάνο.

Η Ελλάδα έχει μια άρρηκτη, δεμένη με αόρατη κλωστή, σχέση με τους μύθους. Ζούμε σε μια παραμυθένια -από άποψη ομορφιάς- χώρα, οι πολιτικοί δεν σταματούν πίσω από το ξεφτισμένο πέπλο της αλλαγής να εφοδιάζουν τους πολίτες της με παραμύθια, ενώ η ελληνική μυθολογία και πολλές άλλες ιστορίες επηρεασμένες από αυτήν, είναι οι πρώτες αφηγήσεις που θυμόμαστε όταν αναπολούμε εικόνες των παιδικών μας χρόνων.

H μυθοπλασία είναι το βασικό αντικείμενο της νέας ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη. Ο «Νοτιάς» σκαλίζει μνήμες από το παρελθόν της νεότερης Ελλάδας των δεκαετιών 1960 εώς 1980 και πάνω σε αυτές πατάει για να μας διηγηθεί την παιδική ηλικία και την ενηλικίωση του Σταύρου, που έχει την ιδιορρυθμία να διαστρεβλώνει ιστορίες και αυτός. Μάλιστα, είναι και ο δικός του τρόπος να ξεφεύγει από την καθημερινότητα και από τα προβλήματα, στα οποία αδυνατεί να βρει τη λύση τους. Στην ουσία υπάρχει ένα θέμα καθ’ όλη τη διάρκεια των προσωπικών του αναζητήσεων, το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί και αυτό είναι το κομμάτι της απώλειας.

Ταυτόχρονα, όμως, βλέπουμε μια παράλληλη διαδρομή, καθώς παρακολουθούμε την ενήλικη ζωή του, τις απογοητεύσεις, τους ανώριμους έρωτες και την ροπή του προς την έβδομη τέχνη σε πρώτο πλάνο, μαζί με μια Ελλάδα που βράζει και τις εξελίξεις σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο να διαδέχονται η μία την άλλη. Μέσα στην ένταση και την καθολική ελπίδα, τις επαναστάσεις και τη δίψα των ανθρώπων για αλλαγή, το όνειρο του Σταύρου ψάχνει αγωνιωδώς χαραμάδα για να βγει στο φως, να βρει φτερά και να πετάξει. Και είναι και αυτός ο νοτιάς, που πονάει σε κάθε φτερούγισμα, γιατί νοτίζει στιγμές, τραύματα, αναμνήσεις και μια αδιόρατη μελαγχολία. Ανάμεσα από συννεφιασμένες συνειδήσεις, ο νοτιάς φυσάει για να θυμίσει πόσο απαραίτητος είναι ο άνεμος της ανανέωσης σε κάποια πράγματα, σε αντίθεση με κάποια άλλα που είναι καλύτερα να παραμένουν όπως τα γνωρίσαμε, ώστε να αποτελούν την εναρκτήριο βάση μας.

Δώδεκα περίπου χρόνια μετά την «Πολίτικη Κουζίνα», ο Τάσος Μπουλμέτης εμμένει για ακόμα μια φορά στο παρελθόν, (γράφοντας και ξαναγράφοντας το νέο σενάριό του 30 φορές) προχωρώντας, όμως, και με μεγάλες δρασκελιές μπροστά. Κρατώντας στο σεντούκι του παρελθόντος τα γνώριμα υφολογικά του στοιχεία, δίνει εικόνα και μορφή σε μια αφήγηση, γυαλίζοντας με δεινότητα τους θησαυρούς της τρυφερότητας, της κωμικής ευστοχίας και μιας γλυκόπικρης νοσταλγικής διάθεσης για την Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών, κυρίως μετά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Mε αυτό τον τρόπο παρουσιάζει μια κινηματογραφική ταινία άκρως στρωτή, αλλά συγχρόνως πλημμυρισμένη από μηνύματα και συναισθήματα, τα οποία δεν κραυγάζουν για να καταφέρουν να αναδυθούν: είναι όπως ένας πλούσιος με χρώματα ζωγραφικός πίνακας, που απολαμβάνεις να διατηρείς στο οπτικό σου πεδίο και το πλήθος των διαφορετικών του αποχρώσεων σε οδηγεί να ανακαλύψεις κάθε του πτυχή και κάθε του πινελιά μόνος σου, μία προς μία.

Είναι επίσης ένα πλούσιο κινηματογραφικό αποτέλεσμα που μπορεί να λειτουργήσει ως πολύ ωραία αφορμή για μια ακόμα συζήτηση, καθώς δεν δίνει μασημένη τροφή, αλλά προσφέρει μια καλή ευκαιρία να μιλήσεις για τόσα πολλά από αυτά που η ίδια η ταινία θίγει, μέσα από το πρίσμα της τέχνης, των φοιτητικών αψιμαχιών, των νοερών ταξιδιών, της ελληνικής οικογένειας που προστατεύει και ανησυχεί -παραπάνω απ’ όσο πρέπει- για τα παιδιά της, της Ελλάδας του Ωνάση, των πολιτικών ηγετών, των μύθων κάθε είδους…

Τα τεχνικά εφέ της ταινίας είναι αριστουργηματικά, από τις εικόνες της αποδόμησης των μύθων εώς την αναπαλαίωση της στοάς «Μικρού Χόλιγουντ» στο κέντρο της Αθήνας. Η φροντίδα της Εύας Νάθενα στα κοστούμια μαρτυράει πιστά τους ενδυματολογικούς κανόνες εκείνης της εποχής, ενώ οι μουσικοί «μανδύες» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα τυλίγουν με τα απαραίτητα πέπλα ρομαντισμού και αθωότητας καίριες σκηνές της ταινίας. Η κινηματογραφική φιγούρα του Γιάννη Νιάρρου στο ρόλο του Σταύρου προκαλεί θετικές εντυπώσεις, πλαισιωμένη από ένα καστ έμπειρων ηθοποιών που ομολογουμένως προσεγγίζει τους χαρακτήρες του με υψηλό δείκτη ευαισθησίας, πετυχαίνοντας αξιοζήλευτες ερμηνείες.
«Για το φιλί και το ταξίδι» λέει κάποια στιγμή ο Σταύρος, εκδηλώνοντας τον έρωτά του στην αγαπημένη του. Και για τις ωραίες ιστορίες, προσθέτω εγώ, αξίζει κάποιος να αφεθεί στο νέο ταξίδι του Τάσου Μπουλμέτη. Η υγρή μελαγχολία του κινηματογραφικού του ανέμου ενδέχεται να σας συναρπάσει…

ΠΡΟΣΕΧΩΣ
O Μαγικός Καθρέφτης (από 4/2)
Ένας μαγικός καθρέφτης αλλάζει τη ζωή ενός 35χρονου μεροκαματιάρη για πάντα και κάθε επιθυμία του μοιάζει να τον φέρνει ένα βήμα όλο και πιο κοντά στην ευτυχία. Στην καινούργια κωμωδία του Χρήστου Δήμα το φίδι από την τρύπα καλείται να βγάλει ο Μάκης Παπαδημητρίου, ενσαρκώνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το Δωμάτιο (από 4/2)
Όλος ο κόσμος του 5χρονου Τζακ περιβάλλεται στους ψυχρούς τοίχους ενός δωματίου. Μαθαίνει να ζει σε έναν κόσμο δίχως φως, αλλά με την αμυδρή παρουσία του γερο-Νικ κάθε βράδυ στα όνειρά του. Η στιγμή που θα μεταμορφωθεί σε σούπερ-ήρωα, για να σώσει τη μαμά του από τη φυλακή τους, δεν θα αργήσει να φανεί.