Ο χορός των Αγανακτισμένων

21:04 9/9/2020 - Πηγή: Καθημερινή

Είπαν πολλά προχθές στη Βουλή οι πολιτικοί αρχηγοί στη διάρκεια της προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τα μέτρα κατά της πανδημίας. Τα περισσότερα ήταν αναμενόμενα. «Τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα από άλλες χώρες. Εχουμε την καλύτερη επίδοση από τους τουριστικούς ανταγωνιστές μας», είπε ο πρωθυπουργός. «Η κυβέρνηση δείχνει ότι αποτυγχάνει και στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και της υγειονομικής…», στηλίτευσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (7.9.2020).

Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η Βουλή

από υπερβολές. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ένα στοιχείο που δημιουργεί αισιοδοξία. Ουδείς πολιτικός αρχηγός μίλησε για παραμύθι του ιού και δράκο της πανδημίας, όπως είχε κάνει παλιότερα ο κ. Αλέξης Τσίπρας: «Ωραίο το παραμύθι με τον δράκο της χρεοκοπίας. Κράτησε τόσο όσο χρειαζόταν για να καταπιεί ο δράκος τον 14ο μισθό. Το επόμενο διάστημα θα εμφανιστεί κι άλλος δράκος, της ανταγωνιστικότητας, που θα καταπιεί 14ο και 13ο μισθό, εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα και ασφαλιστικό. Αυτό που παίζεται, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σχεδιασμένη κερδοσκοπική επίθεση των περίφημων δανειστών μας. Και αυτή την επίθεση η κυβέρνηση έσπευσε να τη διευκολύνει με τις κραυγές της περί χρεοκοπίας» («Ελευθεροτυπία» 14.3.2010).

Τώρα οι πολιτικοί αρχηγοί συναίνεσαν επί της πραγματικότητας. Διαπίστωσαν ότι υπάρχει πρόβλημα και διαφώνησαν όπως είναι λογικό (επειδή προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις) και φυσικό (επειδή προσδοκούν πολιτικά οφέλη από την κατάσταση) στις προτάσεις. Ακόμη και ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης, που έκανε καριέρα πουλώντας… χειρόγραφες επιστολές του Ιησού, δεν αρνήθηκε την πανδημία. Με τη βαθιά του επιστημοσύνη αμφισβήτησε τη χρήση της μάσκας, προσπαθώντας προφανώς να αλιεύσει στη δεξαμενή των νεοαγανακτισμένων, που είναι και το τηλεοπτικό του κοινό.

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν πάει χαμένο. Το «ρεύμα της αμφισβήτησης» (των πάντων και ειδικώς της πολιτικής) απλώθηκε την περασμένη δεκαετία σαν γλίτσα και βρήκε νέα προβλήματα για να εκφραστεί ως δήθεν λύση. Λογικό διότι κάποιος που πίστεψε ότι η οικονομική κρίση ήταν σχέδιο του Τζορτζ Σόρος, γιατί να μην πιστέψει ότι η υγειονομική είναι του Μπιλ Γκέιτς; Αν ήταν ψευδή τα διαγράμματα για το χρέος, γιατί να μην είναι για τον συνολικό αριθμό κρουσμάτων; Αν η λύση για το υπέρογκο έλλειμμα ήταν η δημιουργία νέου ελλείμματος, ο συνωστισμός είναι το καλύτερο φάρμακο για την πανδημία. Κι αν ήταν αχρείαστα τα επώδυνα μέτρα για την οικονομία, γιατί να είναι καλοδεχούμενη η μάσκα;

Ο Αμερικανός ψυχολόγος Μπ. Φ. Σκίνερ είχε γράψει ότι «παιδεία είναι ό,τι επιβιώνει όταν όλα όσα μάθαμε έχουν ξεχαστεί». Ισχύει για κάθε μορφή παιδείας…