Για τα πρωτάκια της καρδιάς μας

14:18 9/9/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Νάση Πετριτσοπούλου

Να πηγαίνεις στην Α’ δημοτικού είναι στην πραγματικότητα ένας μικρός αποχαιρετισμός σε μια σειρά συνήθειες και ρυθμούς. Το παιδί μεγαλώνει, αυτονομείται περισσότερο, συγκροτεί κι ολοκληρώνει τη βασική αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή του που πια θα περιλαμβάνουν τη σχολική του επίδοση, διάσταση που ειδικά για την ελληνική κοινωνία κατέχει βαρύνουσα σημασία, (αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).

Το τι χρειάζεται να κάνουμε ως γονείς (και τι δε χρειάζεται) συνδέεται άμεσα με το τι επιδιώκουμε, μια αλήθεια που νομίζω ότι οφείλουμε να διευκρινίσουμε εξαρχής. Αν

λοιπόν στόχος μας είναι ένα χαρούμενο παιδί που εξελίσσεται με τους προσωπικούς του ρυθμούς και χωρίς να υποβάλλεται σε εξαντλητικές συγκρίσεις με τα υπόλοιπα παιδιά του τμήματος, της οικογένειας, καθώς και της υφηλίου γενικότερα, τότε:

Πρωινό και κολατσιό! Είτε ανήκει στα παιδιά που ξυπνάνε με μεγάλη δυσκολία και δεν πεινάνε εξαρχής είτε όχι, το πρωινό ως γεύμα είναι απλώς απαραίτητο, αλλιώς το μυαλό και το σώμα δεν κάνουν καλή εκκίνηση (και κοίτα να δεις που μόλις φτάσει στο σχολείο θα πεινάει και θα ανακατεύεται). Για τα λιγότερο φαγανά ας είναι μικρότερης ποσότητας κι ας ενισχύεται το κολατσιό τους που καλό είναι να αποτελείται από δύο μέρη (π.χ. φρούτο και τοστ). Συχνά άλλωστε γύρω από το δεκατιανό μαζεύεται μια παρέα παιδιών που σιγά σιγά μετατρέπεται σε συντροφιά και το ρίχνει… στο παιχνίδι!

Τι κάνουμε στο σπίτι ενώ τρώμε το πρωινό μας; Πού να ξέρω. Σίγουρα δεν ανοίγουμε οθόνη! Καμία όμως: ούτε τάμπλετ, ούτε κινητό, ούτε τηλεόραση, ούτε τίποτα! Αν θέλουμε το πρωτάκι μας να μάθει το καινούριο γράμμα, να συλλαβίσει, να μετρήσει, να επικοινωνήσει αποτελεσματικά, να μάθει, το ξεκίνημα της μέρας πρέπει να το βοηθάει να ενεργοποιηθεί θετικά κι όχι να παγιδευτεί στην παθητική λειτουργία της τηλεθέασης. Γενικά οι οθόνες γνωρίζουμε ότι είναι εθιστικές και συμβάλλουν στη φτωχή μνήμη και την προσοχή, επομένως μειώνουν την ενεργητική συμμετοχή στο μάθημα, αυξάνουν τα νεύρα και στρώνουν τον δρόμο στην γκρίνια, την απομόνωση, την παχυσαρκία... Η λίστα είναι μακριά. Θα προσθέσω ότι συχνά στην τάξη μαντεύω ποιος έπαιζε ή παρακολουθούσε κάτι στην οθόνη πριν έρθει στο σχολείο και ποτέ ως τώρα δεν έχει τύχει να πέσω έξω. Τα παιδιά που κοιμούνται και ξυπνάνε μ’ αυτόν τον τρόπο ξεχνάνε ακόμα και απλά, πρακτικά πράγματα συνεχώς, είναι αφηρημένα και γίνονται στην τάξη «αόρατα» ή –ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους- εριστικά, πολύ απαιτητικά κι ανυπόμονα. Ακόμα δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στις εργασίες τους μέχρι τέλους, βάζουν λιγότερο κόπο και κουράζονται πολύ πιο γρήγορα καθώς προσπαθούν για οτιδήποτε. Μερικές φορές δεν προσπαθούν καν…

Άφιξη στο σχολείο: Με μεγάλη σιγουριά και ως γνήσια υπναρού μπορώ να διαβεβαιώσω πως αν κάνετε το λάθος να αργήσετε την πρώτη μέρα κι ακόμα χειρότερα και τη δεύτερη, θα φύγει η χρονιά και θα έχει εγκατασταθεί σε όλο το δημοτικό η πρωινή αργοπορία. .. Ειλικρινά, δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω , ωστόσο ισχύει! Γι’ αυτό βρείτε έναν όμορφο τρόπο να ξυπνάτε έγκαιρα (π.χ. μουσική) και μην τον αφήσετε για κανένα λόγο.

Παραμονή στο σχολείο: Ποιος πάει σχολείο; Ε, αυτός μένει και στο σχολείο! Εμείς φεύγουμε και επιστρέφουμε στο σχόλασμα. Σεβόμαστε τον χώρο στον οποίο το παιδί μας κοινωνικοποιείται χωρίς τη διαμεσολάβησή μας. Δεν κατασκοπεύουμε, δεν εποπτεύουμε περνώντας δήθεν τυχαία όλη την ώρα απ’ έξω και γενικά το αφήνουμε στην ησυχία του. Αλλιώς είναι σα να του λέμε ότι δεν το εμπιστευόμαστε αρκετά πως μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του, πεποίθηση που μεταβιβάζεται στο παιδί και το κατατρέχει για πολλά χρόνια μετά.. Ακόμα λοιπόν κι αν εμείς όντως ανησυχούμε, δεν το εκδηλώνουμε στο παιδί μας, βασανιζόμαστε από μέσα μας (!), και μαθαίνουμε σιγά σιγά να είμαστε ψύχραιμοι και προσανατολισμένοι στην ιδέα ότι δε γίνεται (και δεν πρέπει) να τα ξέρουμε όλα ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Πρόγραμμα δραστηριοτήτων: Το κρατάμε σχετικά χαλαρό, μιας και δε γνωρίζουμε ακόμα το μαθητικό προφίλ του παιδιού μας, δηλαδή ποιες ώρες θα το βολεύουν καλύτερα να διαβάζει, πόση ώρα θα χρειάζεται για τη μελέτη του και πόσο θα κουράζεται από το συνδυασμό σχολείου και μελέτης. Ξένες γλώσσες; Όχι ακόμα, ευχαριστώ!!!

Συζητήσεις με το παιδί μας: Ακούμε προσεκτικά, δεν διακόπτουμε, συμπονούμε, σεβόμαστε τόσο τα λεγόμενά του όσο και τη σιωπή του. Μοιραζόμαστε μαζί του ένα πραγματικό συμβάν από τη δική μας μέρα (π.χ. στη δουλειά), ζητάμε τη γνώμη του για οτιδήποτε το αφορά, την οποία και παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας, ακόμα κι αν κρίνουμε ότι δεν πρέπει να την ακολουθήσουμε αυτούσια. Δεν ακυρώνουμε την κρίση του σε καμία περίπτωση, δεν το υποτιμάμε και δεν το υποκαθιστούμε.

Συζητήσεις για το παιδί μας: Αποφεύγουμε το α΄ πληθυντικό πρόσωπο (εμείς) – γράψαμε ορθογραφία, διαβάσαμε, τεμπελιάσαμε κ.λπ.- γιατί ουδόλως βοηθούν στο να συνειδητοποιήσουμε κι εκείνο κι εμείς τις ευθύνες και τη δουλειά που έχει ο καθένας στο σπίτι. Δεν είμαστε εμείς μαθητές, δεν είναι εκείνο ενήλικας γονιός.

Το βράδυ: Μ’ ένα βιβλίο ο ύπνος είναι πάντα πιο γλυκός. Η οθόνη κοιμάται εδώ και ώρα. Έχουμε προλάβει να κυνηγηθούμε στην κουζίνα, να τραγουδήσουμε ή να παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Ας σιγουρευτούμε ότι του δείξαμε πόσο – κι αδιαπραγμάτευτα - το αγαπάμε, πριν του πούμε καληνύχτα.

Ετικέτες: Νάση Πετριτσοπούλου