Ακόμα λέτε «τι είχαμε τι χάσαμε»;

01:45 7/3/2015 - Πηγή: Aixmi

Και όλοι τέτοιες μέρες αναρωτιόμαστε τι είχαμε και τι χάσαμε. Και αν το προσφιλές ρητό «τι είχαμε τι χάσαμε» θέλει να μας πείσει πως δεν είχαμε και τόσα όσα νομίζαμε, οι σφαίρες της απώλειας μοιάζουν να εξασθενούν -όποια φιλότιμη προσπάθεια καταβάλλει ένα φτωχό πλην τίμιο ρητό.

Δεν ξέρω τι είχε, λοιπόν, και τι έχασε ο καθένας από σας, ένα όμως είναι σίγουρο. Αφήνουμε να αργοπεθαίνει η ελπίδα. Και η ελπίδα λέει πεθαίνει τελευταία. Και, ίσως, αν τη σκοτώσουμε να τη βρούμε σε κάποιο στενοσόκακο του παραδείσου να μας περιμένει.

Αλλά, για κάτσε, εσύ που ονειρεύτηκες να πίνεις τσίπουρα

με την ελπίδα σε κάποιον πράσινο αγρό του παραδείσου. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δηλαδή για να πεθαίνει η ελπίδα πρέπει να πεθάνεις και συ πρώτα. Ναι, ξαφνικά τα τσίπουρα με την ελπίδα δεν μοιάζουν και τόσο όμορφο όνειρο.

Και αν, λοιπόν, αργοπεθαίνει γιατί αργοπεθαίνει; Οι μοίρες στρατοπέδευαν πάνω από την παιδική κούνια του Παπανδρέου και του Σαμαρά και τους ανεθέσανε να μας την κλέψουν; Η μήπως οι προαναφερθείσες μοίρες αποφασίσανε να της δώσουν λίγες πνοές ακόμη χαρίζοντας απλόχερα στη χώρα την ηγεσία του Τσίπρα;

Και αν η ελπίδα δεν είναι θέμα κεντρικής πολιτικής; Και αν σπάει σε χίλια κομμάτια και το κομμάτι που αναλογεί στον Τσίπρα έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος με εκείνο που κρύβεται κάπου βαθιά μέσα μας; Δεν αμφιβάλλω πως ο Τσίπρας έχει κάθε καλή πρόθεση να αναστήσει την ελπίδα, να την κάνει να ορθώσει το ανάστημά της και με το μαγικό της ραβδί να διώξει τους δαίμονες του παρελθόντος. Το πρόβλημά μου δεν είναι ο Τσίπρας.

Το πρόβλημά μου είναι εκείνα τα θραύσματα ελπίδας που έχουμε όλοι μέσα μας. Το πρόβλημά μου είναι εκείνα τα θραύσματα που δεν θα βρει όσο και αν ψάξει ο Τσίπρας. Εκείνα που έχουμε πληγώσει τόσο θανάσιμα, που κάνουν ολόκληρη την ελπίδα να μας δίνει τους επιθανάτιους ρόγχους της.

Ναι, υπάρχουν κάπου κρυμμένα. Και αν έχουν παραδοθεί στα χέρια του Τσίπρα και του Βαρουφάκη, μπορούμε να ξεσκονίσουμε ντουλάπες και μπαούλα, να κλείσουμε τα φώτα και το λίγο φως που τα συνοδεύει θα μας οδηγήσει στα ίχνη τους. Και τότε μπορεί μια ηλιόλουστη μέρα να αρκεί για να τα αναστήσει.

Και αν ο ήλιος στη χώρα μας έχει καταντήσει μπανάλ, να είστε σίγουροι πως θα τα αναστήσει το όνειρο. Το όνειρο μιας παραλίας σε μια δροσερή αγκαλιά. Θα τα αναστήσει ένα μπουκάλι κρασί από το περίπτερο της γειτονιάς. Όχι δηλαδή το μπουκάλι, αλλά το όνειρο. Το όνειρο του να το πίνεις, αργά με γέλια και την αγαπημένη σου ταινία.

Και αν τα γέλια και οι αγκαλιές δεν είναι όνειρο αλλά καθημερινότητα, η ελπίδα μάλλον δεν χρειάζεται κανένα φάρμακο για να γιάνει αλλά ένα placebo με μεγάλες δόσεις γέλιου. Αν τώρα πιστεύετε πως το δικό σας γεφύρι της Άρτας στα θεμέλιά του δεν έχει ανάγκη γέλια και αγκαλιές, μην κατηγορήσετε εμένα αν συνεχίζει να πέφτει.