Από τον Άδη του Μνημονίου στα Τάρταρα της Δραχμής…

01:30 9/4/2012 - Πηγή: Aixmi

Οι Έλληνες είμαστε πάντα ή του ύψους ή το βάθους. Λατρεύουμε την υπερβολή, είτε για το καλό που μας συμβαίνει είτε για το κακό που μας βρήκε. Μπορούμε να φανούμε γενναιόδωροι, στο σημείο που θα δίναμε το …σώβρακο μας, αλλά εξίσου μικρόψυχοι που δεν θα δίναμε “ούτε του αγγέλου μας νερό”!

Από αυτή η σχιζοφρενική συμπεριφορά -που τη βλέπουμε στις μέρες μας σε όλο της το μεγαλείο, στις προσωπικές, τις κοινωνικές, ακόμη και τις εργασιακές σχέσεις- δεν εξαιρείται ούτε η πολιτική αντιπαράθεση.

Από την επίδειξη ρητορικής δεινότητας στην αγοραία ύβρη κι από την αντικατάθεση λογικών ή έστω

λογικοφανών επιχειρημάτων στο “ξεκατίνιασμα”, κάθε μέρα που μετράει αντίστροφα πρός τις εκλογές ο πολιτικός λόγος γίνεται όλο και πιό φτηνός, οι πολιτικές προτάσεις (όσες πραγματικά μπορούν να διατυπωθούν σε αυτή την κατάσταση) λιγοστεύουν, ενώ την ίδια στιγμή  πολλαπλασιάζονται οι απειλές προς τους αντιπάλους.

Αυτό, βέβαια, δεν πρέπει να ξενίζει κανένα σε μια κοινωνία που λατρεύει το δράμα, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ζει σε ένα πραγματικό δράμα όπως το σημερινό.

Στα δύο -όχι και τόσο μεγάλα, πλέον- κόμματα, ό,τι ελάχιστο μπορεί να σώζεται από τις “προζάτες” και πομπώδεις ομιλίες των αρχηγών τους, καταστρέφεται κι αυτό από τις εκατέρωθεν δηλώσεις των εκπροσώπων τους που τις ακολουθούν.

Δηλώσεις που τις περισσότερες φορές δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ανακοινώσεις ποδοσφαιρικών σωματείων για τη διαιτησία της προηγούμενης αγωνιστικής ή (για να μείνουμε στο …ίδιο μάτς) που δεν διαφέρουν και πολύ από τα συνθήματα που ακούγονταν στα πέταλα του γηπέδου από τους “αρχηγούς” της εξέδρας των δύο αντιπάλων.

Από κοντά, φυσικά, ακολουθούν και τα υπόλοιπα κόμματα, αριστερά και δεξιά των δύο -ας πούμε μέχρι τις κάλπες τουλάχιστον- μεγάλων, όπου ο καθένας μπορεί να διαλέξει, αρχίζοντας από τα  επαναστατικά καλέσματα εξέγερσης της κυρίας Παπαρήγα κατά των ντόπιων υποτακτικών της “Ευρωλυκοσυμμαχίας” και καταλήγοντας στα εδώλια των ειδικών και των ποινικών δικαστηρίων, που ετοιμάζει για όσους τα “έφαγαν” είτε μεταξύ τους είτε από μόνοι τους, ο κ. Καμμένος.

Από αυτά που έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε να έχει γεμίσει ήδη κανείς τον πρώτο τόμο της  νέας βελτιωμένης έκδοσης της “Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας του Δράματος και της Υπερβολής του Προεκλογικού Πολιτικού Λόγου” και να βρίσκεται στην αρχή του δεύτερου. Και αυτό χωρίς καν να έχουν προκηρυχθεί οι εκλογές.

Αλλά πώς να γίνει διαφορετικά, αφού όλοι ξέρουν -και το ξέρουν καλά- πως όταν οι μόνοι δύο δρόμοι που προσφέρουν, ανεξάρτητα από το πώς τους παρουσιάζουν, οδηγούν, στην μια περίπτωση στον Άδη του Μνημονίου και στην άλλη στα  Τάρταρα της επιστροφής στη Δραχμή. Το μόνο που μένει στους πολιτικούς αυτής της “Έρημης Χώρας” -που σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του ο Τ.Σ. Έλιοτ όταν έγραφε το ομώνυμο ποίημα- είναι ο ακατάσχετος βερμπαλισμός και η γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση, είτε απ΄ευθειας είτε μέσω των εκπροσώπων τους, μόνο και μόνο για να σώσουν τα προσχήματα της δικής