Φτάνει πια με «τους δήθεν δικούς μας» (από αριστερά/δεξιά) σωτήρες

14:20 25/2/2012 - Πηγή: Aixmi

Δεν υπάρχει διαφορά

μεταξύ λυκαυγούς και λυκόφωτος

Μιχ. Μοδινός, Η σχεδία

Ανάμεσα στα άλλα διλήμματα (ή και ιδεολογήματα) που διακινούνται αυτή τη δύσκολη εποχή είναι και το ποιος είναι αριστερός ή και το ποιος είναι δικός μας. Κατά τη γνώμη μου, αριστερός πάει να πει αριστερός σε όλα και συντηρητικός πάει να πει συντηρητικός σε όλα. Επειδή, όμως, αυτές οι ακραίες διακρίσεις, είτε δεν διαπιστώνονται είτε δεν είναι εμφανείς, κρίνω ορθότερο να αξιολογούμε με καθαρό μάτι και νου καθεμιά από τις

πράξεις και τον κοινό παρονομαστή της συνολικής δράσης.

Και θέλετε ακόμα ένα κριτήριο;

Να εντοπίζουμε τις σχέσεις τους με την Εξουσία, κυρίως την εκάστοτε κρυφή Εξουσία.

Όποιος αντιστέκεται στην Εξουσία, ακόμα και τη δική του, είναι «αριστερός». Όποιος κολακεύει ή χρησιμοποιεί την εξουσία και δηλώνει «αριστερός», είναι υποκριτής ή διπρόσωπος.

Ηθικό συμπέρασμα: όταν στο εξής ακούμε «δικός» μας και μάλιστα αριστερός, νομίζω καλά θα κάνουμε να πληροφορηθούμε τα σχετικά με το «πρόσωπο « (profil) που το φτιάχνουν οι μάναντζέρ του (εμφανείς υπόγειοι) κ.ο.κ.

«Δικός» μας δεν ήταν – και ποτέ δεν θα γίνει- ο λελές, των καφενείων του Κολωνακίου, ο γόνος αριστοκρατικού μαρξισμού, ο σικ και σινιέ πολιτευτής, οι φίρμες των περιοδικών.

«Δικός» μας δεν είναι αυτός που γνωρίζει εκείνον που θα βοηθήσει τον τάδε, ούτε ο γιος του αριστερού πατέρα, ούτε το αριστερό πουλέν του μεγαλοβιομηχάνου κ.ο.κ.

«Δικός» μας δεν είναι αυτός ο ύπουλος που κινητοποιεί τις υπόγειες δυνάμεις και «φωτογραφίζει» το νόμο, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το νομοθέτη ως μεροληπτικό, ούτε αυτός ο θρασύδειλος που ζητάει εγγυήσεις από όλες τις εκφάνσεις της εξουσίας για να εκφέρει γνώμη, διατρανώνοντας ταυτόχρονα την ανεξαρτησία του.

«Δικός» μας είναι αυτός που αμφισβητεί και πληρώνει το τίμημα της αμφισβήτησης. Αυτός που δεν αναγνωρίζει «αφεντικά» και δεν γοητεύεται από τις γυαλιστερές σελίδες της show – πολιτικής.

«Δικός» μας είναι ο σημερινός «χαμένος» του πολιτικού και κοινωνικού και ιδεολογικού παιχνιδιού, ο «καταραμένος» από τους διανοούμενους και τους νέο-αλαζόνες, που όμως ξέρει να συνεχίζει να ονειρεύεται (με το χέρι λαβωμένο κι όχι γεμάτο μετοχές χρηματιστηρίου ή οπλισμένο με το σπαθί της νέας εξουσίας.

Αρκετά με τους αριστερούς με παρελθόν (νεανικής εξέγερσης) που εξαργυρώνουν την ιδεολογία τους στα Ελληνικά και Ευρωπαϊκά σαλόνια.

Αναζητούμε δημόσιους άνδρες με ιδιωτική εντιμότητα, με νηφάλια σκέψη, συνεπή λόγο, χωρίς οικονομικό/συντεχνιακά διαπιστευτήρια ή κοσμικές συστάσεις, χωρίς κάρτα διεθνών λεσχών ή μυστηριώδεις προσβάσεις κι επαφές.

Οι πολιτικοί μας δεν θα φοιτούν σε σχολές προπαγάνδας για να μαθαίνουν να πείθουν τον όχλο, αλλά σε σχολές αιδημοσύνης όπου θα διδάσκονται από τη σιωπή της Ιστορίας και την καρτερία του λαού.

Ο ενταφιασμός του πολιτικαντισμού, του επαγγελματισμού, του νεποτισμού, του αναρριχισμού και της αυλομανίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ιδεολογική διαμόρφωση και τη θεσμ