«Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ» του Martin Mc Donagh | ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ | από Πέμπτη 10/10

21:34 15/9/2013 - Πηγή: Aixmi

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Πυρπασόπουλος

«Ο Πουπουλένιος», το συνταρακτικό θρίλερ, η μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα, είναι το έργο στο οποίο θα συναντηθούν, για πρώτη φορά, επί σκηνής το ερχόμενο φθινόπωρο τέσσερις σημαντικοί Έλληνες ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

και Γιώργος Πυρπασόπουλος. Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ’ όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά;

Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το “Μια φορά κι έναν καιρό…”. Την ανάγκη να πούμε και ν’ ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή.

Το έργο (The Pillowman) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αναστατώνοντας το κοινό. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony. Με τις παραστάσεις που ανέβηκαν σε μικρές σκηνές της Ελλάδας, έχει ήδη δημιουργήσει ένα μικρό κύκλο φανατικών θεατών. Τώρα, σ’ ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας, με ένα θίασο καταξιωμένων πρωταγωνιστών, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό. Ο τίτλος της παράστασης είναι απόδοση της μεταφράστριας Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, η οποία τον παραχώρησε ευγενικά για την παραγωγή του θεάτρου Αθηνών.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος ΜαρκουλάκηςΣκηνικά – Κοστούμια: Αθανασία ΣμαραγδήΜουσική: Μίνως ΜάτσαςΦωτισμοί: Αλέκος ΓιάνναροςΕικονογράφηση: Φίλιππος ΦωτιάδηςΒοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα ΣκουλάΚαλλιτεχνική σύμβουλος: Σεμίνα ΔιγενήΠαραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος ΠαυλάκηςΠροβολή – Επικοινωνία: Brainco

ΔΙΑΝΟΜΗ

Χατούριαν (συγγραφέας): Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Τουπόλσκι (ανακριτής): Νίκος Κουρής

Άριελ (ανακριτής): Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Μίκαλ (αδελφός): Γιώργος Πυρπασόπουλος

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

«Καμία κωμωδία δε θα μπορούσε να γίνει πιο ‘μαύρη’ από τον Πουπουλένιο, το μαγευτικό έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα. [...] Πάνω απ’ όλα, πρόκειται για την αφήγηση μιας ιστορίας και τη συναρπαστική αφηγηματική δύναμη του ίδιου του θεάτρου. Για να το ξεκαθαρίσουμε: ο κύριος ΜακΝτόνα δεν κάνει κήρυγμα υπέρ της εξιλεωτικής ή της καθαρτικής δύναμης των ιστοριών, ούτε προσπαθεί να εντοπίσει τον πυρήνα μιας στέρεης αλήθειας κρυμμένης στις αυταπάτες της ζωής. [...] Πρόκειται για τη σημασία της φαντασίας ως κοινωνικό σχόλιο, ως αυτοβιογραφική αποκάλυψη ή ως μεταφυσικός χάρτης. [...] O Πουπουλένιος ανακαλεί στη μνήμη αυτό που είπε ο Γάλλος σκηνοθέτης Henri-Georges Clouzot για την τρομακτική κινηματογραφική του ιστορία Diabolique το 1955: “Γύρεψα μόνο να διασκεδάσω τον εαυτό μου και το μικρό παιδί που κοιμάται στις καρδιές όλων μας -το παιδί που κρύβει το κεφάλι του κάτω από τα σκεπάσματα και ικετεύει: Μπαμπά, μπαμπά, τρόμαξέ με!” [...] Το πιο συναρπαστικό και πρωτότυπο νέο έργο της φετινής σεζόν…»

[Ben Brantley, New York Times (11/4/2005)]

«Ένα έργο άγρια κωμικό που το νιώθεις στο στομάχι [...] Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι πραγματικά συνέβη. [...] Αυτό που το εξυψώνει είναι μία λαμπρή, μυθική φαντασία.»

[Susannah Clapp, The Observer (16/11/2003)]

«Εκθαμβωτικό, ανησυχητικό, ένα θεατρικό έργο εφιάλτης!»

[Nicholas de Jongh, The Evening Standard (2003)]

«Παρόλο που το θέμα ‘πώς είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι αληθινό μόνο και μόνο επειδή στο είπε κάποιος;’ έχει γίνει ξανά, δεν έχει ποτέ παρουσιαστεί με τόσο τρόμο και χιούμορ, με αστείους διαλόγους και καταστάσεις που εξουδετερώνουν τις πιο φρικιαστικές πλευρές του έργου.»

[Graham Spencer (12/2003)]