Το λησμονόχαρτο…

02:00 26/10/2013 - Πηγή: Aixmi

Φαντάζομαι να μιλούν στα παιδιά. Να απαντούν στις ερωτήσεις τους. Κάποιοι γύφτοι κλέψανε το παιδί. Το αγοράσανε, το πουλήσανε, το βάλανε να ζει μέσα στην βρώμα, να δουλεύει γι’ αυτούς. Φαντάζομαι την βαριά, αδιασάλλευτη, παγερή σιωπή όταν δεν υπάρχουν ερωτήσεις. Φαντάζομαι να παρακολουθούν το βλέμμα του δικού τους παιδιού, να πέφτει πάνω στην Μαρία. Να σιγουρευτούν πως είναι βλέμμα φόβου, αποτροπιασμού, αναλόγου μεγέθους με το σκάνδαλο που σκίζει τον αέρα της καθαρής φιλήσυχης γειτονιάς τους. Ένα βλέμμα μιας βαθύτερης ικανοποίησης. Εκείνοι είναι οι καλοί, οι σωστοί, οι καθαροί.

- Πώς λένε

το κορίτσι μαμά;

Δεν ξέρουμε πως το λένε αληθινά. Δεν χρειάστηκε όνομα, κι αν είχε μπορεί να μην είναι το δικό της… Μπορεί Μαλάμω, Σοφία. Μαρία την φωνάζανε. Τι σημασία έχει το όνομα. Φαντάζομαι να μην προχωρούν παραπάνω οι απαντήσεις. Γιατί μετά θα έπρεπε κανείς να πει, πως είναι η Μαρία που ακολούθησε κάποιους που πίστεψε γονείς, όπως ακολουθεί κανείς μια υπόσχεση, μιας άγνωστης φωνής. Που είχε ελπίδα πως αυτή η φωνή θα κάνει κάθε φόβο υπόθεση μακρινή. Όπως κι εσύ δηλαδή και εγώ. Η κάθε Μαρία, το λησμονόχαρτο μας, για να ξεχάσουμε την φτώχεια μας, την επισφάλεια , την απόγνωση μας στους πολύ δύσκολους καιρούς.

-Γιατί έχει κοτσίδα μαμά;

Σημάδι ενός μητρικού χαδιού, μιας άλλης ανθρωπιάς.
Φαντάζομαι να κατευθύνουν τις σκέψεις, να υψώνουν τοίχους, να μπουκώνουν τις καρδιές με φόβο και μίσος για κάθε τι που ξεχυλίζει, που δεν τους μοιάζει. Να τους μαθαίνουν νέες λέξεις για όλα αυτά που δεν είναι στα μέτρα τους. Το λεξιλόγιο μιας γλώσσας που θα τους χρειαστεί για να χτίσουν τις φυλακές τους και να είναι όσο πιο ανήλιαγες μπορούν.

Το κοριτσίστικο σώμα υποφέρει τώρα. Φαντάζομαι την σιωπή που τυλίγει αυτή την αλήθεια. Υποφέρει από την πραγματικότητα της φωτογραφικής σκληρότητας. Τώρα πλέον είναι αλλού. Τα χέρια του σφίγγουν ένα παιχνιδάκι. Κάποιοι τόποι χάθηκαν , το ίδιο κάποιες σταθερές. Κανείς δεν ασχολήθηκε μ΄αυτό γιατί οι σταθερές ήταν σκουρόχρωμες και σκουρόχρωμες σταθερές σημαίνει εισβολή εχθρού.

-Γιατί δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε μαμά; Δεν είναι δική μας δουλειά.

Φαντάζομαι τους άλλους που έχουν αναλάβει την βοήθεια. Σίγουρη για την ορθότητα του δικού τους συστήματος και κόσμου. Σίγουροι πως όσο υπάρχουν Μαρίες να σώζουν από τους βρώμικους, οι ίδιοι θα είναι πάντα καθαροί.

Φαντάζομαι να γυρνούν από τη δουλειά, να τρώνε το φαγητό τους με κρύα χέρια, να ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους με ψυχρό κορμί. Να αγκαλιάζουν και την ίδια στιγμή να φωλιάζουν ανυποχώρητο, ωμό μίσος.

Μάνα δεν γίνεσαι όταν γεννήσεις. Γυναίκα δεν γίνεσαι όταν πλαγιάζεις σ΄ένα κρεβάτι, άνθρωπος δεν γίνεσαι όταν ανταλάσσεις λύσσα και πολεμικές ιαχές. Με την ανθρωπιά μας γινόμαστε άνθρωποι. Με την ανθρωπιά μας γι΄αυτή την Μαρία, για την άλλη Μαρία, με την άλλη πλεξίδα, που την έπνιξε το κύμα καθώς πάλευε ανάμεσα σε ξύλα και σίδερα προσπαθώντας να βρει απάγκιο σε μια νέα πατρίδα. Για την κάθε Μαρία.

Η ανθρωπιά, μας κάνει ανθρώπους ενός πολιτισμού που τους χωρά όλους, που δεν μας μετατρέπει σε στατιστικά νούμερα, και έκπτωτα μιας ανερμάτιστης νομοθεσίας. Η ανθρωπιά μας κάνει τον φόβο μας να νικάμε. Και η βοήθεια στην κάθε Μαρία είναι και δική μας δουλειά.

(ζωγραφική Richard Diebenkorn)