Προβατόσχημοι λύκοι…

15:47 26/5/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του Αλέξανδρου Ντάσκα

EΙΤΕ ΜΕ αγνές (αστικο)δημοκρατικές προθέσεις, είτε με λάθρες φασίζουσες υποτιμάται ενίοτε ο κίνδυνος του φασισμού και της γενικότερης ακροδεξιάς ανάδυσης σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, ακόμα και στη χώρα μας όπου ένα ναζιστικό κόμμα φέρεται ως η τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη από δημοσκοπήσεις. Ως επιχείρημα προβάλλεται το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση με το πλουτοκρατικό της πρόσημο υποσκάπτει ταυτοχρόνως τόσο τα θεμέλια της εθνικής ανεξαρτησίας, όσο και τις λαϊκές κατακτήσεις

και ελευθερίες. Ο εθνικιστικός ή φασιστικός εξτρεμισμός δικαιολογείται, κατά την άποψη αυτή, ως υποκατάστατο της αριστερής απουσίας, συνεπεία της δογματικής της άρνησης προς τις εθνικές παραδόσεις. Προτάσσει το λογικώς πρότερο, την εθνική κυριαρχία, ώστε στη συνέχεια να μπορεί να επιδιωχθεί το ύστερο, η λαϊκή χειραφέτηση.

ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ προς τον αριστερό κοσμοπολιτισμό, η άποψη αυτή δεν μπορεί να απορριφθεί άνευ ετέρου. Η επιτυχία, άλλωστε, των μορφωμάτων αυτών στα λαϊκά στρώματα πρέπει να ερμηνευθεί πολιτικά και να αντιμετωπιστεί ανάλογα. Επί της ουσίας, ωστόσο, τι εννοούν οι κύκλοι αυτοί ως «λαϊκό» και τι ως «εθνικό»; Αυτή είναι και η λυδία λίθος που διακρίνει τον προβατόσχημο λύκο από τον λυκόσχημο αμνό.

ΟΤΑΝ Η εθνική ανεξαρτησία δεν αποτελεί (αναγκαίο) μέρος ενός κινηματικού πλαισίου με θεσμικά και κοινωνικά αιτήματα αλλά στρέφεται εναντίον του (ενίοτε μεταφυσικά υπολαμβανομένου) «Κακού», έχουμε μία καλή ένδειξη ότι όσα λέγονται στοχεύουν στην πραγματικότητα στη φαλκίδευση των ελευθεριών που δήθεν προασπίζονται. Προς τι η επίκληση στον εθνικισμό ή τον διεθνισμό, όταν μηδενίζεται η συλλογική ετερότητα; Πώς θα μιλήσει κανείς για την οικονομική εκμετάλλευση, αν δεν παράσχει και το υπόδειγμα οικονομικής ανεξαρτησίας σε διεθνές επίπεδο και κοινωνικών δικαιωμάτων σε εθνικό; Ποιο το νόημα της ανάδειξης του προβλήματος ηγεσίας, αν δεν μεταβληθούν οι δομές που «φιλτράρουν» στρεβλωτικά για να αναδείξουν (με φωτεινές εξαιρέσεις πάντα) τους μετρίους, τους ανίκανους και τους αργυρώνητους; Και ποιο το νόημα της ανάδειξης θεωρητικών προβλημάτων, όταν ο ίδιος ο πολιτικός φορέας που τα αναδεικνύει δεν ενσωματώνει τις αρχές που (θα έπρεπε να) επαγγέλλεται;

ΕΚΕΙ ΑΡΧΙΖΕΙ η καταφυγή στη συνωμοσία, ως βολική για τους νίπτοντες τας χείρας νομοτέλεια που διέπει τον σύγχρονο κόσμο. Και είναι αλήθεια ότι στο αδιαφανές περιβάλλον των εγχώριων και διεθνών ολιγαρχών ενδημεί ουκ ολίγη. Ο «αντισυστημισμός», ωστόσο, που εντέχνως προετοιμάζει το έδαφος σε πολιτικούς Μεσσίες, ως τους δήθεν χαρισματικούς και προφητευμένους προστάτες από τα δεινά της Μασονίας ή του Σιωνισμού (που έχουν φυσικά υπαρκτές «σκοτεινές» διαστάσεις) και όχι από το δεινό της εκμετάλλευσης, που είναι και το αντικειμενικό πρόβλημα, δεν ευνοεί παρά τον εκτροχιασμό της λαϊκής αντίστασης σε φαινόμενα βαθιά αντιλαϊκά και αντεθνικά, όπως το φασιστικό.