Συγκλονίζει η συγκινητική επιστολή μαθήτριας για τις δυσκολίες της οικογένειας της

19:14 13/9/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Με μια έντονη εσωτερική πάλη για το αν πρέπει να «γυρίσει τις πλάτες της στο μέλλον» ή αν πρέπει να ατενίζει το μέλλον το δικό της, της οικογένειας της και της Ελλάδας, με ελπίδα και αισιοδοξία, μια μαθήτρια της Β τάξης Λυκείου, απέστειλε μια επιστολή που συγκινεί και συγκλονίζει.

Η μαθήτρια με την επιστολή της απευθύνθηκε στον αρχιμανδρίτη π. Χρύσανθο Στελλάτο, προϊστάμενο του ιερού ναού του Αγίου Νεκταρίου στην Πάτρα και διευθυντή του

τηλεοπτικού σταθμού της Μητροπόλεως “Λύχνος”. Με αυτή την επιστολή με απλό και συνάμα γλαφυρό τρόπο, αποτυπώνει τις σκέψεις της, τις αγωνίες της, τα προβλήματα της οικογένεια της, στις θυσίες των γονιών της για εκείνη και τα αδέρφια της, τις φιλοδοξίες της, τα όνειρα της, χωρίς ούτε μια φορά να αναφερθεί σε βοήθεια.

Η επιστολή της κοπέλας που έχει αναρτηθεί στο blog του ναού του Αγ. Νεκταρίου της Πάτρας, έχει ως εξής:

“Όλοι αναρωτιούνται πώς θα τα καταφέρουν, πώς θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Το ίδιο και εγώ.

Είμαστε μία πενταμελής οικογένεια. Ο πατέρας μου υπέβαλε τα δικαιολογητικά του για σύνταξη. Ωστόσο, το λιγότερο μέχρι τον Αύγουστο δεν θα πάρει τη σύνταξη του, διότι χρειάζεται να συμπληρωθούν και άλλα χαρτιά, ενώ συγχρόνως ο αρμόδιος καθυστερεί τις υπογραφές. Η μητέρα μου παίρνει σύνταξη από το δημόσιο, η οποία συνεχώς μειώνεται. Και οι δύο δούλευαν σχεδόν για 30 χρόνια σε ένα επικίνδυνο επάγγελμα.

Ο αδερφός μου είναι φοιτητής στα ΤΕΙ. Έχει έξοδα για την μετακίνησή του και για τα αναγκαία για τις σπουδές του. Η αδερφή μου πηγαίνει Γυμνάσιο. Χρειάζεται βοήθεια στα μαθήματά της. Εγώ πηγαίνω φέτος στην Β’ Λυκείου. Πέρυσι τα κατάφερα χωρίς βοήθεια, ελπίζω και φέτος, στη Γ’ Λυκείου όμως θα είναι αναγκαία. Αναγκαία, γιατί δεν μπορώ εγώ, ένα παιδί του δημοσίου σχολείου με καταλήψεις, απεργίες κλπ., να συναγωνιστώ ένα παιδί του ιδιωτικού ή και ένα παιδί που κάνει επιπλέον μάθημα σε φροντιστήριο. Μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μου αυτή καθώς στόχος μου είναι η ιατρική, μια σχολή που απαιτεί υψηλή βαθμολογία και συνεχώς πολύ διάβασμα.

Γνωρίζω πως οι γονείς μου παρόλες τις δυσκολίες θα με γράψουν φροντιστήριο, αλλά πώς θα μπορώ να είμαι ήρεμη, όταν γνωρίζω ότι στερούνται για να προχωρήσω; Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που επιθυμώ να γράφω καλά στα διαγωνίσματα, να είμαι καλή μαθήτρια, μα πάνω απ’όλα θέλω να είμαι άνθρωπος.

Ωστόσο, φοβάμαι την «αποτυχία» στις εξετάσεις, αφού τώρα η σύνταξη της μητέρας μου πάει στην εξόφληση των δανείων και ο πατέρας μου, όπως προανέφερα, δεν πληρώνεται και όταν πληρωθεί θα χρειαστεί να καλυφθούν τα έως τότε χρωστούμενα.

Αυτήν την περίοδο της ζωής μου αφοσιώνομαι στο σχολείο για να έχω ένα καλύτερο μέλλον και περισσότερες ευκαιρίες. Παρόλη την αισιοδοξία, την υπομονή και την επιμονή, έχω αρχίσει να κουράζομαι. Νιώθω πως πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει και μόνο εάν «σκάσει με κρότο η φούσκα» θα αρχίσουμε να αναπτυσσόμαστε. Αυτό θα επιτευχθεί εάν αλλάξουμε νοοτροπία, πράγμα αδύνατον για τον Έλληνα, ο οποίος ενδιαφέρεται για το προσωπικό του όφελος μόνο, όπως πολλάκις έχει αποδειχθεί.

Ένας Ρώσος επαναστάτης του 19ου αιώνα είπε «Ήσασταν υποκριτές, θα είμαστε κυνικοί. Μιλούσατε σαν ηθικολόγοι, θα μιλάμε χωρίς ηθική. Ήσασταν ευγενείς προς τους ανωτέρους σας, αγενείς προς τους κατωτέρους σας. Θα είμαστε αγενείς προς όλους.»

Γνωρίζω, φυσικά, πως αυτή δεν είναι η λύση, αλλά πώς μπορώ να αντιδράσω όταν βλέπω να μου καταστρέφουν τα όνειρα;

Όσο αφορά εμένα και τις επιλογές μου, ξέρω πως δεν θα εγκαταλείψω τις πεποιθήσεις μου, τα πιστεύω μου, όταν «βολευτώ». Θα είμαι αληθινή, θα υπερασπίζομαι το δίκαιο, το σωστό και το συμφέρον του λαού, ανεξάρτητα από το δικό μου όφελος και τη δική μου καταξίωση. Άλλωστε δεν θα το άντεχα. Θα ντρεπόμουν!

Όπως λέει και το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε…». Αν και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι σχετικά παλιό, συνεχίζει να εκφράζει την κατάσταση που κυριαρχεί στη χώρα μας.

Συγγνώμη που χρησιμοποιώ το τραγούδι αλλά μόνο μέσω αυτού μπορώ να εκφράσω την απογοήτευσή μου, την ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να με πείσει, αλλά και την επιμονή στις αξίες που έχω θέσει στη ζωή μου και την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε, εάν παραμείνουμε ενωμένοι”.

Μαρία

Β’ Λυκείου